eerste julivisite

Iris en Daan kwamen. Leuk hoor om Iris weer eens hier te zien en wat leuk om nou eens een grote jongen over de vloer te hebben! Groot genoeg om een oogje in het zeil te houden en mee te praten, en klein genoeg om nog echt met Aoife te spelen. Ze moest wel aan hem wennen maar vond het daarna geweldig!

Naar Morecambe op woensdag voor elk wat wils: koffie (en ijs) bij Brucciani's, winkelen in Dotty's vintage emporium en stenen gooien op het strand. Het verschil tussen het retro hippe gestylde Nederland en gewoon-nog-echt-af-en-toe-charmante-vergane-glorie kan niet duidelijker zijn dan in Morecambe! (Case in point: de breiwinkel hieronder en de ijssalon die echt nog zo eruit ziet, sinds 1939 - niks retro styling: gewoon blijven gebruiken wat je al hebt!)

Dit weten ze bij de BBC kennelijk ook, want momenteel is er op maandagavond dinsdagavond de serie: Turn back time: the family, waarin drie gezinnen achtereenvolgens een week lang in een van de decennia van de twintigste eeuw leven. Ze wonen in huizen en met de (on)gemakken van toen en het geheel is opgenomen in drie victoriaanse huizen (zoals het onze- leuk om te zien hoe dat er ooit moet hebben uitgezien!) in Morecambe.

Mij deed het dagje Morecambe soms aan de film Brighton Rock denken, de kleuren op het strand, onze kleding en de blauwe papieren tassen die we bij Dotty kregen...

En ondanks die donkere luchten hadden we de hele dag mooi droog weer!

meer weekend

sinds ik Anna's sponsor was bij haar nogal vroege vormsel beschouw ik mezelf maar als een soort peettante en dientengevolge was het gisteren mijn beurt om dan ook naar haar communiefeest te gaan. Ja, u leest het goed, oplettende katholieke lezer, Anna (net als alle kinderen in Schotland) deed haar vormsel eerst en dan een maand later pas haar eerste communie. Vraag me niet waarom precies (ik sneed het achteloos met father Stewart aan een week of twee geleden, de pater die ons trouwen heeft gedaan en echt zo'n kwaaie niet is, en kreeg prompt op mijn donder omdat bleek dat ik nog nooit ter biecht ben gegaan... beter de mond houden dus en dit soort geloofszaken niet teveel aankaarten...).
ahum - en als je denkt dat dit hele voorval tekenend is voor de sfeer van ouderwets geloof dan heb je gelijk want ook de aankleding van de communiekantjes was erg antiek (niet zoals we hier bij tante hilde zagen bijvoorbeeld).
Aanschouw Anna die de kerk binnenkwam (ja u ziet het goed, ook de sluiers waren in groten getale aanwezig):

en met haar vriendin na afloop:

juist! (maar schattig toch ook he?)
En een groot feest was het, met zelfs in het hogere noorden prachtig zomerweer, en dan opeens ook weer een heel gewoon hedendaags negenjarig meisje in de tuin:

die de nagels lakt, nu helemaal ingewijd.

boer zoekt vrouw

arme Johannes!
Padraic en ik kijken hier op zondagavond Boer zoekt Vrouw via uitzending gemist. Ik had het programma nog nooit eerder gevolgd, (wel veel over gehoord van Sible en van Marlies), maar nu gaan we er wekelijks voor zitten. Goed voor het nederlandgevoel, en goed voor het Nederlands (als de ondertiteling teminste werkt, want op het gehoor alleen is ook voor moedertaalsprekers soms best lastig met die boeren...). Helaas is het maar één uurtje per week... hoewel... we zijn er net achter gekomen dat ook de afgelopen jaren nog online staan! Hoera!
(maar goed, iets minder hoera voor Johannes dus, die er door Annemarie deze week zonder goede reden eigenlijk uit was gestuurd... Maar wellicht maar des te beter voor hem, ik kreeg de indruk dat er onder die nuchtere friesheid toch een hele knusse boer zat die iets meer behoefte had aan warmte dan dat Annemarie in ieder geval in dit flitsbezoek heeft kunnen geven).

andere kringen

nadat we gisteren iris en bernhard op de trein hadden gezet werden we verwacht bij kennissen van de kathedraal voor een lunch. wisten wij veel dat deze mensen in een landhuis wonen! en dit is nog maar de portierswoning (van de echte lodge kon ik geen foto vinden). de jeugd speelde rounders op het grasveld voor het huis, terwijl de grote mensen (allemaal katholieke hoogleraren met hun gezinnen. plus father stephen) pimms dronken en roast dit-en-dat aten. ik moet bekennen dat ik elk moment een moord verwachtte, à la midsomer murders... (maar nee, wel een baby die moord en brand schreeuwde-- toen zijn we maar weer opgestapt).

foto door David Long 

health visitor, gehoortest en midwife

Maandag kwam de health visitor voor het eerst. Zij vervult hier de rol van het consultatiebureau. In eerste instantie komt Julia thuis Aoife meten en checken en na verloop van tijd is het de bedoeling dat je haar opzoek in de clinic of het children's centre. Dit keer werd Aoife;s gehoor gemeten (Lokke heeft dit even vastgelegd voor het nageslacht).

Vandaag, woensdag kwam Tracey, de midwife voor het laatst langs. Alles is goed met Aoife (en mij), ze weegt inmiddels al 3600 gram, en is dus weer 150 gram aangekomen (in een week). En weer was Lokke zo scherp om erop te wijzen dat een foto van de midwife ook wel leuk zou zijn voor het babyboek, dus... En Tracey merkte op dat Aoife al lacht! Zo schattig!
Verder staat op het menu vandaag naar Kendal te gaan voor mijn national insurance nummer (inmiddels geregeld, ik krijg het over een week of 3 (tot 6) over de post), hèhè...) ja en mijn bog updaten natuurlijk, Aoife was het begin van de week weer flink opstandig en aan het huilen, maar sinds gisteren weer rustig en blij. Volgens Tracey weer een groeispurt, ik moet toch maar eens dat boek Oei, ik groei! bestellen geloof ik.

stemrecht

vandaag hebben we Aoife aangegeven bij de burgelijke stand. In Engeland kan dat tot 6 weken na de geboorte (langer zelfs als je wilt, maar dan moet je extra bewijzen meenemen). Omdat Padraic en ik niet getrouwd zijn moest ik het zelf doen, en officieel aangeven dat Padraic de vader is, en dat ik wil dat het kind zijn naam heeft. We gingen dus met zijn drieen naar het aangiftebureau. Nu is Aoife Engels staatsburger, en mag ze dus stemmen (over 18 jaar). De verkiezingen vandaag zijn nog een beetje te vroeg voor haar. Iedereen houdt overigens zijn adem in, het zal toch niet een conservatieve overwinning worden? Een van de geniale plannen van David Cameron is dat ouders hun eigen scholen mogen stichten als ze niet tevreden zijn met de staatsscholen, ja hoor. Waar is je regering dan voor? Wordt allemaal opeens reuzerelevant nu er een baby is...
Na het aangeven hebben we het gevierd met een lunch bij de Old Bell met mijn ouders die op visite zijn. Foto's van en met opa en oma volgen snel...

of we niets beters te doen hebben

Het is vrijdag dus weer hoog tijd voor een nieuwe ronde bureaucratische updates:

Dat nieuwe huis dat is niet meant to be voor ons, geloof ik... In de winter hadden we alles rond, trokken de verkopers zich terug omdat zij niet zo snel weg konden/wilden. Toen moesten we afwachten tot zij iets anders hadden gevonden, intussen mislukte de verkoop van het Yorkhuis, moesten wij een nieuwe hypotheek regelen. Is de hypotheek nu eindelijk goedgekeurd door de underwriters (na tot tig keer toe weer nieuwe documenten te hebben moeten opsturen, die we dan eerst moeten aanvragen, afwachten tot ze er zijn en doorsturen - nota bene documenten afkomstig van een andere tak van hetzelfde bedrijf als welk vraagt om die documenten), heeft de taxateur die van de week het nieuwe huis heeft bekeken en gecheckt besloten dat het 10.000 minder waard is dan ons bod (dat al lager was dan de vraagprijs, zoals vastgesteld door de makelaar, uiteraard...). Gevolg: we mogen maar 90% (max) van dat getaxeerde bedrag lenen en komen dus aardig wat tekort. Er zijn drie opties: 1. we hoesten het extra geld toch op (maar dan moeten we de verkoop van het Yorkhuis afwachten en is er dus een keten (er is weer een bod gedaan en we hebben dat geaccepteerd, maar eerst zien, dan geloven na dat debakel van de vorige keer), 2. de verkopers verlagen hun prijs of 3. we delen het verschil. Nu is de vraag: willen we überhaupt wel extra geld steken in een huis dat minder waard blijkt te zijn? Voordat we dat beslissen wil ik toch nog eens gaan kijken daar. Hopelijk zijn de bewoners thuis vandaag of morgen. Kan ik meteen zien of het licht genoeg is voor me voor in de zomer (in de winter is het overal donker), we zijn er tenslotte al sinds januari niet meer geweest... Het blijft spannend, maar de timing is wel bijzonder beroerd zo met die baby die elk moment kan komen.

En intussen heb ik wéér een uitnodiging gekregen voor dat national insurance number interview (nummer 3 inmiddels), dit keer voor volgende week. Handig.

tandenupdate

Het is achter de rug! Laat de baby nu maar komen!
Na een hopeloze nacht (wie wil er slapen als je in je slaap onbewust je tanden kapotwrikt?) en een dag vol afleiding mocht ik me om drie uur melden bij tandarts Zeppelin. Ik had gisteren ook nog een collega van Manuel gemaild die ik op zijn verjaardag had ontmoet en me had verteld dat hij een aantal tandartsen persoonlijk kende, en wat bleek: mevrouw Zeppelin was zijn vrouw! Hij had haar ook nog over mij verteld (niet wetende dat ik inmiddels al een afspraak had geregeld bij haar praktijk) en mij gemaild dat ik altijd langs mocht komen en ze wel tijd zou maken voor me, omdat ze ook wel inzag dat het een noodgeval was!
Fijn dus, maar wel ook weer typerend: goede zorg is niet vanzelfsprekend hier, je moet geluk hebben.
Hoe dan ook. Aangekomen bij de privékliniek in het centrum was ik al bereid om diep in de buidel te tasten, maar nee, op aandrang van de tandarts zelf wilden de assistentes me alleen maar als NHS patient inschrijven, dan was het immers gratis. Ik weet niet of dit is overgekomen in mijn eerdere stukjes, maar een NHS tandarts is onmogelijk te vinden, laat staan een die goed en aardig is.
Ze heeft alles schoongemaakt, het gaatje gevuld, geconstateerd wat er nog meer nodig was (een röntgenfoto en op den duur nog een vulling en een kroon, maar niet voordat de baby er was en we een soort van ritme hebben), en wees me erop dat ik tot een jaar ná de geboorte nog gratis voor al deze behandelingen terecht kan. Ik kan het niet geloven, wat een opluchting! Maar ook, wat een geluk, en zo zit het hier in elkaar, ik weet niet of dat goed is. Ik heb toch liever een systeem waar iedereen dezelfde kansen heeft...

nieuws van het zorg front

Hoofdstuk 1. De tandarts
Vanochtend de online tandarts om advies gevraagd en de tip gekregen om toch maar zsm iets te laten doen aan mijn tand. Er zit een groot gat tussen mijn kies en mijn vulling rechtsboven, joechee. Dus na even diep te hebben ademgehaald op zoek naar een tandarts in Lancaster. Vrienden en collega's om aanbevelingen gevraagd. Op internet gekeken, en gebeld... De Natrional Health Service heeft zogenaamd tandartsen voor iedereen (en die zijn nu voor mij nog gratis ook, zolang ik zwanger ben), maar probeer maar eens ergens een afspraak te krijgen. Dat gaat dus niet, en iedereen weet dat. Zelfs ik wist dat, daarom dacht ik slim te zijn en meteen maar een privé tandarts te zoeken. Ik ben tenslotte goed verzekerd (met mijn gebit neem je echt geen risico's). Wat ik niet had verwacht is dat zelfs de privétandartsen moeilijk doen, onbereikbaar zijn (op vakantie) of niemand aannemen. Zelfs de emergency treatment line kon niets voor me doen, want ik had geen pijn. Als het ondraaglijk wordt dan mag ik terugbellen. In de tussentijd raden ze me aan om bij Boots (de drogist) een doe-het-zelf kit te kopen voor een tijdelijke vulling.
Heb je ooit zoiets geks gehoord? Voor 6,99 pond koop je een potje met cement, en kun je zelf naar hartelust smeren "until you have a chance to visit your dentist". Het zou grappig zijn als het niet zo triest was dat hier een markt voor is! 

Hoofdstuk 2. De midwife
Toen rap naar de midwife, die ook nog maar eens benadrukte dat het wel goed was om een afspraak te maken met de tandarts, een infectie moet voorkomen worden en als de baby er eenmaal is is het voorlopig bepaald onhandig om een afspraak te maken, tussen de voedingen door... ok
Ze voelde en mat mijn buik, die 3 cm kleiner was dan vorige keer (twee weken terug). Ze meten hier van de punt van het schaambeen tot aan de top van de baarmoeder (over de bump heen), en dat getal in cm correspondeert grofweg met het aantal weken zwangerschap. Ze zei dat het een opluchting was om een normale buik onder handen te hebben, waar het kindje makkelijk te voelen was en ze niet te hard hoefde te drukken. Waar de verloskundigen in Amsterdam routinematig steeds zeiden dat mijn buik er mooi uit zag, was het wel fijn om nu ook eens iets dergelijks te horen hier! De baby is ingedaald (en ik heb nergens last van gehad), vandaar die kleinere buik en is niet te groot en niet te klein, en beweegt goed, hartje klopte ook goed. Hoera!

Hoofdstuk 3. De tandarts deel 2
Thuis gekomen toch maar weer verder gebeld en eindelijk lukte het Padraic om een privé tandarts te contacteren die me morgen wil en kan zien. Een controle en een nieuwe vulling. Ja ik ben blij dat ik terecht kan bij mevrouw Zeppelin (serieus zo heet de tandarts, alleen schrijf je het anders) maar heb er geen zin in. Ik wil me in alle rust voorbereiden op de bevalling en een beetje kneuteren, maar ja.

oh de bureaucratie

Ik woon in Engeland, en ik krijg een baby. De vader is Brit en het hele proces wordt ondersteund door de National Health Service. Dus mag ik een Health in Pregnancy Grant aanvragen: 190 pond om "gezond de laatste weken door te komen". Zo gezegd, zo gedaan: in week 25 kreeg ik de benodigde handtekening van Tracey, de midwife, en nadat Padraic en ik een bankrekening hadden geopend met mijn naam erop (viel nog niet mee) hebben we het formullier de deur uit gedaan.
"bent u (de moeder) een UK citizen?"stond erop.
Nee.
"heeft u een national insurance number?'
Nee. (ik werk hier niet dus heb ook geen sofinummer, tenminste, als ik het goed begrijp is het zoiets als dat).
5 weken later kwamen er twee brieven, allebei hetzelfde: ik was geen UK citizen! Kon ik op het volgende formulier even aangeven wat ik dan wel was? EU citizen? JA. Zoniet, dan moest ik een copie van mijn paspoort opsturen.
Ik lees het toch goed hè? Als je wel een EU citizen bent, dan hoef  je geen copie van je paspoort op te sturen? (Weer eens wat anders dan the real thing, voor mijn learner's permit (om te mogen leren rijden) moet dat wel namelijk, vandaar dat ik dat nog steeds niet heb aangevraagd: ik ga mijn paspoort toch niet met de post verzenden!). Hoe dan ook. Tot nu toe geen klachten. Maar ook geen Health in Pregnancy Grant op de rekening.
Wat wel kwam, twee weken geleden is een andere brief, die hier vermoedelijk iets mee te maken heeft. Afzender: Jobcenter Plus:
"Mevrouw u heeft geen National Insurance Nummer. Daarom hebben wij voor u een afspraak gemaakt met het Jobcenter plus in Preston om u te interviewen. Neemt u alstublieft de volgende documenten mee (paspoort, rijbewijs, diplomas, noem maar op). De afspraak is op 23 maart".
Ze belden zelf de dag ervoor: Hallo komt u morgen? (serieus, dat doen ze hier) Nee zei ik, goed dat u belt, maar ik rijd niet, en ik ben 37 weken zwanger, ik kan elk moment bevallen en ik zie het niet zo zitten om een uur te reizen naar Preston om te worden geinterviewd.
Oja, zeiden ze, nee dat snappen we wel. Weet u wat. U heeft dat National Insurance Nummer nodig voor uw kinderbijslag, dus als u nou even wacht tot de baby er is, dan vult u het kinderbijslagformulier in en krijgt u vanzelf weer een oproep voor het interview.
Kinderbijslag?
Niet de Health in Pregnancy Grant?
Nee dat dacht ze niet, maar ze wist het niet zeker.
De juffrouw aan de telefoon gaf me het telefoonnummer voor het aanvragen van de kinderbijslag en zei dat ze dan ook wel met terugwerkende kracht die Health in Pregnancy Grant in orde zouden maken.
Drie dagen later komt er weer een brief: " U bent niet op komen dagen op uw afspraak bij het Jobcenter Plus, daarom hebben wij voor u een nieuwe afspraak gemaakt, voor 7 april". Vier dagen voor mijn due date! Alsof dat nu wél schikt! Ik moet ze terugbellen, denk ik, maar misschien wacht ik hun herrineringstelefoontje wel weer af...

homegrown

Toen we gisteren de wagen gingen ophalen waren we bij de babywinkel aan de voet van de heuvel (Simply Baby genaamd) (er zit toevallig ook een Simply Food op de heuvelweg naar beneden, ongerelateerd, en een Quite Simply French aan de rivier (allebei restaurantjes), ze houden hier nogal van eenvoud... (I wish!), ahum hoe dan ook...)... Toen we gisteren de wagen gingen ophalen moesten we even wachten in de babywinkel en hebben we maar een beetje rondgekeken, zoals dat gaat. Simply Baby is een positieve uitzondering qua babywinkels hier in het noordwesten. Waar het babygebeuren in Nederland een ware designer lifestyle happening lijkt te zijn, met lichte winkels en prettige atmosferen en testbanen voor de kinderwagen van verschillende bestrating en loungy koffie corners en niets-is-te-gek voor onze nieuwe gadget baby is het hier een vreemde mengeling van pragmatisme (je koopt wat je kunt vinden, niet moeilijk doen) en onnodige opsmuk (de dingen die je kunt vinden hebben liefst een schreeuwerige opdruk maar eenvoudige katoenen witte stapelgoed rompers en hydrofiele luiers (ik heb me van twee kanten laten verzekeren dat die onmisbaar zullen blijken te zijn), zoals we dat gewend zijn van de HEMA zijn onmogelijk te krijgen). Hoewel ik de wegen beter en beter leer kennen gaat het nog weleens mis.

Zo gingen we een paar weken geleden helemaal naar Morecambe omdat daar een gespecialiseerde zaak zou zitten. Ik hoopte al stiekem op een testbaantje met kiezels, of op zijn minst een uitzetlijst, aangereikt door een vriendelijke juffrouw met ervaring doch een geruststellende hipheid. In plaats daarvan werden we gegroet door de eigenaar: leren jekkie, tabaksgeur, flinke krulsnor. . Alsof je iets half crimineels ondernam, zo stapte je daar van de stoep door de deur van het toch best mooie victoriaanse pand zomaar in een louche loods, koud en van tapijt voorzien, en walmend naar febreze. Nog niet een half testbaantje, en overal prints en polyester... Niet wat ik me van het babywezen had voorgesteld. We konden niet snel genoeg wegkomen, op beleefde wijze natuurlijk zoals dat hoort in Engeland.

De Simply Baby heeft ook geen testbaan, en ook geen koffiehoek. Er ligt wel vloerbedekking en je kunt bijna niet bewegen zo vol staat het met wagens en aanverwanten. Maar de verwarming staat aan, het personeel is heel aardig en kundig en ook nog best wel hip voor een stadje dat toch zo dicht bij het Lake district ligt (uniform hier is de outdoorjas immers). En ze hadden er dit: een serie speeltjes van het merk Silver Cross, uit Yorkshire (om de hoek dus): de homegrown collectie. Speeltjes met als thema de groententuin en terug naar de natuur uitgevoerd in knusse retrostofjes (een bonestaak als ophangsysteem, een bloemkool als hoofdkussentje!)

Hoe kom je erop? En dat is dan ook wel weer erg engels, die obsessie met de allotment. Jong geleerd...

stand van zaken met het nieuwe huis

We waren van de week in de Sainsbury's toen we opeens iemand herhaaldelijk Patrick Patrick hoorden roepen. Wij heten zo niet, dus we reageerden niet, maar de iemand in kwestie liet het daar niet bij, want hij bedoelde wel degelijk onze aandacht te trekken, en manouvreerde zijn gestalte met hoog soortelijk gewicht voorzien van dito winkelwagen in ons pad. Het duurde even voordat ik het doorhad, maar het was de huidige bewoner van het huis waarop wij al in december (november?) een bod hebben gedaan, en dat de verkopers ook hebben geaccepteerd (om daarna rijkelijk laat te zeggen dat ze er helaas-helaas niet voor eind februari uitkonden omdat ze nog niet iets nieuws hadden gevonden. Waarop wij dan weer moesten zeggen: wij kunnen in maart tot en met mei niet stand-by staan in verband met de baby, en we moeten nu ons huurcontract verlengen, dus laten we de boel uitstellen tot juli... affijn:). Steve vertelde ons dat ze een huis hadden gevonden, een bod hadden uitgebracht en dat dat bod geaccepteerd was, oftewel, ze gaan als alles goed gaat eind juni verhuizen, zodat wij inderdaad in juli het nieuwe huis in kunnen.
Wij moeten nu op korte termijn (wéér) de hypotheek rondbreien, wat ditmaal iets lastiger is omdat de verkoop van het Yorkhuis van Padraic ook is afgeketst (en dat na een luttele 5 maanden sinds we het bod hadden geaccepteerd... Ik heb geen ervaring met het kopen/verkopen van huizen in Nederland, maar dit soort dingen komt daar toch niet voor, toch? Toch?) Kortom, voor de deposit (een 100% hypotheek daar doen ze niet aan hier, je moet minstens 5 à 10% van de koopsom direct op tafel kunnen leggen) zitten we door die York-affaire nu iets minder ruim in de slappe was en hoeveel je contant kunt betalen beinvloedt uiteraard hoeveel je verder per maand kwijt zult zijn. het is dus nog even spannend of dat allemaal wordt goedgekeurd door de bank, maar het lijkt erop dat we inderdaad in de zomer kunnen gaan verhuizen.

Binnenkort volgen fotos van het huis, nu eerst maar even wat (knusse) inspiratie uit Nederland : collected by Tas-ka.

Ga ik weer verder aan mijn paper...

Verschillen in alcoholadviezen

Zondag is mijn verjaardag, dus ik heb maar wat mensen uitgenodigd om langs te komen voor een ontbijtje en taart, waarom zou ik dat 's avonds doen als ik toch niet mag drinken? Overigens: 1. ik heb nauwelijks behoefte aan alcohol (nooit echt veel gehad) en 2. in Engeland is de regel als volgt: hooguit een à twee keer per week mag je een à twee units alcohol tijdens je zwangerschap... en in Nederland mag je niets! Wie heeft er gelijk? Volgens Scott is het de alcohollobby die teveel te zeggen heeft hier en het feit dat het land meer geld zou verliezen als men minder zou drinken (doordat de lobby dan de fondsen intrekt), dan dat het de gezondheidszorg kost om met de gevolgen van alcohol om te gaan. Hij onderzocht alcoholgebruik voor de NHS, dus het zal wel...
Zondag houden we het bij thee en taart. Ziehier de (gerecyclede van vorig jaar, die taart bedekt mijn buik zullen we maar zeggen) uitnodiging...

Steeds maar weer wennen

Elke keer als ik op en neer ben geweest naar Nederland moet ik weer wennen hier. Ik weet dat het deels de vermoeidheid is van het reizen, deels de hormonen van het zwanger zijn, maar er is ook een groot deel echte cultuurshock over het engelse systeem en unheimlichheit (letterlijk). Ben nooit een groot Holland-fan geweest, maar je weet pas wat je hebt als je het moet missen. En verandering was nooit echt mijn sterke kant... Zeker nu er al zoveel vreemd is omdat ik zwanger ben, zou het fijn zijn als al het andere even stabiel was. In plaats daarvan is alles anders. Ik voel me wat minder humaan hier dan wanneer ik in Amsterdam ben.

Moest ik even kwijt.

Life imitates art I mean work.

Vandaag werd ik geinterviewd door een duitse onderzoekster hier in Lancaster, die geïnteresseerd is in hoe hoog-opgeleide vrouwen in hun zwangerschap omgaan met informatie omtrent zwanger zijn en bevallen. Ze werkt bij Taalkunde hier aan de universiteit en legde in het interview precies de vinger op de zere plek. Hoewel ze mij vragen stelde, was ik denk ik degene die het meeste aan het interview had! Eindelijk een lotgenoot die snapte dat het hele systeem af en toe behoorlijk 'baffling' is! Natuurlijk kan ik makkelijk achterhalen met behulp van internet, of voorkennis of boeken wat er met mijn lichaam gebeurt, maar wat ik van het systeem kan verwachten, wie mij wanneer waarmee moet of kan ondersteunen wordt ook impliciet gehouden, en blijkbaar is dat de ervaring van meer hoogopgeleide (en buitenlandse, dus met Engels als tweede taal) vrouwen. Hoe dan ook ik ben een stuk wijzer geworden en misschien wel een vriendin rijker (hopelijk). Wat ze met mijn ervaringen gaat doen is me minder duidelijk, het is in ieder geval niet een vergelijkend danwel evaluerend onderzoek zoals ik me dat zou voorstellen, maar daarvoor ben ik dan ook een psycholoog, geen taalkundige. In ieder geval ben ik blij dat er gekozen was voor een open interview/dialoog als onderzoeksmethode!

Luchtpost

Na maandag en gisteren mag ik vandaag wéér naar het ziekenhuis. Die afspraken met de verloskundige hier worden lukraak overal in de stad gepland. Soms bij de huisartspraktijk, soms in het ziekenhuis. Je file moet je zelf meenemen, en als je twee keer dezelfde midwife treft, het woord zegt het al, dan tref je het.

Maar goed, een normale controle dus vanmiddag. Ik hoop dat de dokter, of verloskundige wie zal het zeggen, een brief wil ondertekenen dat ik gezond genoeg ben om te vliegen. Ik ga namelijk zondag terug naar Nederland, maar om te mogen vliegen tussen week 28-35 moet je een briefje meenemen voor de luchtvaartmaatschappij, waarin wordt verklaard dat je 'fit to fly' bent. Ik had de vorige keer al zo'n brief aangevraagd (de midwife verwees me door naar een huisarts, die heeft mijn bloeddruk genomen en gezegd dat ik een week later, tegen betaling van 15 pond de brief kon komen ophalen), maar aangezien de dokter ook had gezegd dat het onzin was omdat dergelijk onderzoek maar een momentopname is , denk ik dat mijn oude brief na mijn geannuleerde vluchten van vorige keer nu niet meer geldig is. En om die 15 pond nu maar uit te sparen (en na nagezocht te hebben dat Easyjet echt ook wel brieven van midwives accepteert) heb ik zelf maar even iets op papier gezegd, hoeft alleen nog maar ondertekend te worden. Hopelijk gaat het goed, als ik weer een week moet wachten op een brief (van twee regels) dan heb ik een problem!

UPDATE: het ging goed, ik heb mijn brief. Baby is ook in orde, alleen had ik een lage bloeddruk (90/50) en moest mijn urine (moet je hier standaard meenemen) na de snelle test door na het lab, wellicht een kleine blaasontsteking? Zelf denk ik: te weinig gedronken: dus te geconcentreerd.

Glucose Tolerance Test

Vanmorgen moest ik nuchter naar het ziekenhuis voor een test op zwangerschapssuiker. Het zit in de familie. Kennelijk is het risico dusdanig dat als je gestational diabetes hebt, je suiker niet goed verwerkt, en dat al die energie dus naar de baby gaat, die lustig groeit en groeit (en er ook nog ooit uit moet!). Niet dat grote babies anders niet in de familie zitten bij ons, maar goed. Ik heb bepaald  een sweet tooth momenteel (veel meer trek in chocola bijvoorbeeld, en het fruit, vers en gedroogd is niet aan te slepen!), in vergelijking met normaal, dus wie weet is er echt wel iets aan de hand!
Ik mocht vanmorgen wel zwarte thee drinken, maar dat kwam er net zo hard weer uit. Zo is maar weer eens gedemonstreerd dat die ontbijtjes die Padraic me trouw komt brengen niet voor niets in bed plaatsvinden.
De test bestaat uit een voormeting van bloedsuiker, een glucosedrankje, twee uur wachten in een wachtkamer waarin ook een tienerstel half slapend op de uitslag van de GTT zat te wachten (ja die teen pregnancies zijn echt niet alleen maar in de media in Engeland zo veelvoorkomend!) en een nameting. De midwife, Louise, was zo lief om ook alvast alle andere bloedtests (die voor later deze week gepland stonden) te doen. Èn ze gaf me een heleboel informatie over de mogelijkheden tot thuis en in het ziekenhuis bevallen, wat zeer welkom was, aangezien ik nog steeds niets snap van het systeem hier.
En ze belde net! Alles is goed, ben zelfs geen grensgeval, hoera!
Laat de chocolademelk en het bananenbrood maar weer aanrukken...

the Big Freeze

Al sinds een week voor kerstmis, toen Padraic en ik voor het laatst naar Engeland reisden vanuit Nederland, ligt hier sneeuw. Prachtig, maar ook lastig. De temperaturen komen nauwelijks boven nul uit, dus alles is bedekt met een dikke laag ijs en aangekoekte opgevroren sneeuw. Dit is wel te doen op platte stukken, maar Lancaster is best heuvelachtig en wij wonen precies op die heuvel.
Autos kunnen al zeker een week de straat niet meer in of uit. Wie gaat er nou met de auto een glijbaan af? Sommige mensen, en sommige autos, zo bleek van de week, toen er op dinsdag alleen al drie ongelukken zijn gebeurd. Een auto bleef gewoon niet meer staan en begon te glijden.

De premier, Gordon Brown, heeft net gezegd dat de "spirit of the British people to support each other in times of difficulty has emerged across the UK". Dat klopt wel. De vioollerares op Park Road heeft eigenhandig zakken met strooizout gekocht bij de B&Q bouwmarkt en de straat en de stoep ge-"grit", toen ze hoorde dat een van haar (zwangere) leerlingen toch echt van plan was om te komen. De buren in de straat checken allemaal om de beurt of het nog wel goed gaat met Edna, op nummer 14 (naast ons), die ver in de 80 is. Boodschappen worden gedaan (te voet, heuvelaf en heuvelop), hout wordt gehakt voor haar haard (ze gebruikt geen CV), komt ze nog wel buiten? En toen ik woensdag mijn tweede poging waagde om naar Nederland te komen en Park Road nog volledig een glijbaan was en ik met koffer-op-wieltjes naar beneden gleed kwam er toevallig net een jongeman ook naar beneden die me prompt een arm aanbood. Gordon Brown heeft dus wel gelijk. Dit keer dan.