vrijdag 30 november 2012

bedden, buiken en buien

en zo gingen Aoife en ik dus naar het postkantoor, een jurk retourneren. Prima jurk hoor, maar ik had er expres twee besteld, in verschillende maten en de eerste die ik paste was goed, en de jurk ook (een polodress, maar dan zwart!!) en affijn, ik wil er daar wel twee van in dezelfde maat. Voor zover men dat kan inschatten met 9mnd buik:
die ja.
Maar wat basel ik nou, ik wilde dus zeggen: Aoife en ik gingen naar het postkantoor. Lopend. De heenweg ging goed
maar dan de terugweg: ze rent nogal graag, en laten we zeggen dat zelfs in mijn minder zwangere dagen rennen niet mijn hobby is, laat staan vandaag (zie ik heb nogal medelijden met mezelf, in de kou enzo). Dus dat was een beetje zwaar, een protesterende Aoife tegenhouden (drukke weg), een handje geven forceren, optillen, tja. Maar de zon scheen wel, en dat is ook wat waard.
Thuis hielden de buien nog even aan, inclusief het willen opeten van krijtjes (zij dan, niet ik, al schijnt dat niet geheel ongewoon te zijn bij zwangere vrouwen, maar dat is dan echt krijt en geen wasco) in een steeds kouder wordend huis, maar... madame ligt nu wel te dutten in haar Nieuwe Grote Bed!, en de loodgieters zijn ook weg. Dus er is weer wat rust ten huize hier. Gelukkig maar want ik begon al erg aan mezelf als moeder te twijfelen (niet een goed moment), vooral toen Aoife voor de allereerste keer tegen mij zei: 'Ik wil papa'... snif. Het einde van een tijdperk...
En hier dan het Grote Bed, zonder mijn meisje dan, want deze dutjesrust ga ik echt niet riskeren door een foto te maken terwijl ze slaapt. Een andere keer misschien!
Voor de geinteresseerden: ik heb zelf uit een oud dekbed een kindermaatdekbed geknipt (1x1.30m - zo kunnen er twee uit!) en onze stapel ikea overtrekken van 2x2 die nu overbodig zijn (omdat we met ons grote nieuwe bed destijds ook een groot nieuw dekbed hebben aangeschaft) getransformeerd in kindermaat. Best handig zo'n naaimachine, en een overlocksteek erop! rang! Ziezo...

En over ziezo gesproken: we zijn er ook uit wat de naam betreft.
Ik weet dat commentaar leveren moeilijk is (schijnt), maar voor wie het goed raadt is er een verrassing!

due date

en wat hebben we hier op deze uitgerekende datum?
een gillende peuter omdat ze niet nog langer alle fotos op mijn telefoon mag bekijken
een verbouwing in de badkamer
een nieuw bed voor Aoife
en wat meubelverplaatsingen om daar ruimte voor te maken...
tja zoals ik al zei: timing is niet ons sterkste punt...
oeh, en had ik al gezegd dat de verwarming weer uit staat vanwege de verbouwing? het is hier nu 16 graden, jummm...

donderdag 29 november 2012

gooi wat in mijn laarsje

Op zaterdag was Aoife naar het feestje van Molly geweest. Molly werd drie en kreeg van ons een puzzel, maar van iemand anders (met contacten in Nederland of overschat ik nu de originaliteit van de hema?) kreeg ze een mandje met rood/wit gestipt poppenserviesje, en Aoife was verkocht.
Zo moeder zo dochter natuurlijk, want zo'nzelfde speelgoedserviesje was zo ongeveer het allereerste speelgoed dat ik voor haar aanschafte (in de hema op Amsterdam centraal, ik weet het nog goed) nadat Aoife was geboren. Niet echt praktisch voor een baby, dus ik had het in een kast weggestopt -for future reference.
Nou! Niet alleen brak de gelegenheid dus aan na Molly's verjaardag, het was ook nog eens het geval dat ik dinsdag eindelijk eraan toekwam om Aoife's commode en kledingkast uit te ruimen en dat serviesje weer vond. En het was sinterklaas. En Aoife was de afgelopen dagen zo lief geweest met slapen dat ze wel een cadeautje in de schoen had verdiend.
En zo geschiedde het dat gisterenmorgen, madame bij het ontwaken in onze kamer opeens haar laarsje vond (omdat ze sinterklaas eng vindt zetten we niet samen de schoen maar verrassen we haar in de morgen, zodat ze niet gaat slapen met het idee: straks staat-ie opeens in ons huis!). (Die specifieke laars was overigens ook een tactische zet, want ze wil die over het algemeen niet aan, het liefst draagt ze alleen haar veel te ruime en daardoor comfortabele rubberlaarzen, maar nu dit de speciale sinterklaaslaars is geworden... yes! snood plan gelukt!)

En de hele dag loopt ze nu rond met haar mandje, net als roodkapje. Kopjes eruit, kopjes erin, thee maken voor de loodgieters, voor de poppen, voor mama en papa, voor koala. Ze zingt: 'kga naar grootmoeder koekjes brengen in het bos in het bos' (en wil dan weten wanneer we weer met het vliegtuig gaan).  En vandaag naar de creche met rood kapje op:

Als ik nu eens een rode muts voor haar brei, zou ze die dan wel opdoen in de kou?

maandag 26 november 2012

twee avonden uit en dan een weekend plat

Vorige week donderdag ging ik met Andrea naar de film in the Dukes, het locale filmhuis. Het is daar altijd maar afwachten wat er speelt, maar aangezien dit over twee meisjes in de jaren 60 ging, en Joan van Madmen in een bijrol had dachten wij: waarom niet? Het was de vroege film en we waren dus ook vroeg thuis, de film was zozo (Ginger & Rose).
De volgende avond -je zou het bijna niet geloven- was alweer een avond uit: Padraic en ik waren uitgenodigd voor een Thanksgiving diner bij een collega. En aangezien we dachten: dit zou voorlopig weleens onze laatste kans op een avond uit kunnen zijn gingen we. Er waren 16 mensen, het eten was heerlijk en het was ook heel gezellig (met zonder dank zeggen trouwens). Charlotte was aan het babysitten, en ook al zag de baby in kwestie dat niet zitten, ze was maar tien minuten van slag (schijnt) en sliep redelijk goed. Zo niet mama, ik moet inmiddels elk uur wel naar de wc.
Kortom:
Ik was het weekend compleet gevloerd.
Helemaal toen Aoife zaterdagnacht echt de hele nacht om de haverklap wakker werd... mijn hemel, ze heeft altijd zo goed geslapen, moet dat nu dan stoppen?
Slopend! het is maar goed dat ik zo'n lieve man heb, die dan met Aoife naar Molly's kinderfeestje gaat en boodschappen gaat doen en gaat wandelen enzo, zodat ik in bed kan bijkomen...
Desalniettemin de afgelopen dagen toch nog wat leuke plaatjes geschoten:
'naaien', blijft leuk. 
als ze net zo lief is voor haar babybroertje straks als voor haar poppen komt het wel goed...
alle puzzels gedaan
alle babies naar bed
En vandaag kwam de midwife even langs. Hoe dat straks moet als de bevalling begint weten we nog niet. In principe komen granny en grandad, maar dat duurt een uur of twee, en in de tussentijd ligt het eraan wie van onze vrienden op dat moment beschikbaar is, en welke dag/tijd van de dag het is... Echt in rust voorbereiden is er dus niet bij, en ook is het hierdoor moeilijk te zeggen waar de bevalling zal plaatsvinden. Ik sta op de lijst voor een thuisbevalling, maar als Aoife hier is met oppas, dan zal het waarschijnlijk toch het ziekenhuis worden.. we zullen zien.

Om iedereen optimaal op de hoogte te houden tegen die tijd, met plaatjes enzo heb ik een instagramaccount geopend. Eenieder met een smartphone kan daar zo de dagelijkse wedervaardigheden in fotoformaat bijhouden en tzt ook de eerste fotos van spruit twee bewonderen... Allemaal instagram downloaden en mrsnomi gaan volgen dus.

donderdag 22 november 2012

timing is niet ons sterkste punt...

... en daarom hadden we vandaag voor de verandering maar weer eens een mannetje over de vloer, ditmaal om de boiler te verplaatsen, zodat vanaf volgende week de nieuwe wc kan worden gebouwd. Een chaos en een luide Lancastriaan, die mij niet verstond en ik hem niet... (niet onze geliefde Dave dus). En een koud huis, zonder stromend water. En net nu het deze week opeens koud is geworden... Dat was dus veel laagjes aan en in de stromende regen op naar de paopao (soort Starbuck hier vlakbij) om naar de wc te gaan. En daarna op zoek naar pyjamas voor mij en Aoife (nog steeds geen geluk) en pakjes ophalen bij het postkantoor. On the plus side: ze hadden in het cafe wel een goede spiegel..
en ook de pakjes waren een succes:
Nu moeten we nog tijd vinden om sinterklaas te vieren met Aoife. Ze vindt hem een beetje eng, dus zelfs de schoen hebben we nog niet gezet. Er komen al veranderingen genoeg en Aoife is nou eenmaal een gewoontediertje dat snel nachtmerries krijgt als er veranderingen zijn... (en zo hebben we ook nog niet haar grote bed opgezet, terwijl we dat wel wilden doen voor de baby komt, om het los te koppelen van de baby...)

dinsdag 20 november 2012

moeders

Dit is mijn blog, en ik ben ermee begonnen toen ik naar Engeland verhuisde, vijf maanden zwanger van Aoife toen, om iedereen op de hoogte te houden van mijn leven hier. Maar uiteraard ben ik niet de enige bloggende mama, sterker nog, het hele internet is ervan vergeven. Het lijkt wel of ze niets anders doen dan schrijven over hun kroost, de spulletjes en prulletjes in hun huis zo stijlvol mogelijk op de foto zetten en creatief bezig zijn.
Maar ook al is dit mijn blog, afgezien van mijn gedachten sta ik er zelf niet veel op, vooral niet op de fotos. Deels komt dit doordat ik de camera vasthoud, deels ook uit gene. Vooral niet nu ik zwanger ben. Gek eigenlijk want ik zou heel graag fotos terugzien van toen ik zwanger was van Aoife. Maar veel meer dan hier op dit blog te vinden zijn (spaarzaam) bestaan er niet... En ook daar ben ik niet alleen in. Opvallend veel moeders laten zichzelf visueel buiten beschouwing - niet alleen tijdens de zwangerschap, of op hun blogs, maar uberhaupt als er fotos gemaakt worden. Uit ijdelheid: bad hairday, te moe, te dik, te moekig die dag... Natuurlijk zijn er uitzonderingen (hier bijvoorbeeld, en hier en weet u de twee belgische dames nog die ik u ooit aanbeveelde?), zonder uitzondering zijn het de jummy mummies die wel op de foto gaan... En dat maakt het misschien voor de rest van de bloggende motherhood nog wel lastiger om zich bloot te geven. Wie weet...
ok.
Lees nu dit eens: why mom should stay in the picture . Ik werd er vandaag op geattendeerd en las het toen ik even op adem aan het komen was bij m&s van mijn zoektocht naar een passende en geschikte piyama voor na de bevalling. Ik ging er naar de wc en dacht toen ik kan wel een pauze gebruiken, en voor ik het wist zat daar in mijn eentje in het cafe aan een tafeltje met een sandwich en een scone op mijn iphone te kijken...
Het zullen de hormonen zijn, maar de tranen schoten me in de ogen. Natuurlijk moet ik zelf ook op de foto, en natuurlijk maakt het helemaal niet uit dat ik er niet uitzie als die Taza, voor Aoife al helemaal niet.
Dus bij dezen dan: ten eerste een bewijs van mijn lunch -inclusief de scone! en ten tweede een behoorlijk wazige (sorry) snelle foto van mij plus buik in een paskamer. En hierbij de plechtige belofte mijn best te doen om meer zelf ook op de foto te gaan, al was het maar voor het nageslacht.

zondag 18 november 2012

het grote wachten

38 weken en twee dagen. Een paar verdwaalde weeen de afgelopen dagen. Een zonnige maar koude zondag. Gisterochtend is Padraic nog naar ikea gegaan voor de laatste badkamerbenodigdheden (voor badkamer 2 - the sequel, weet u nog.. het wordt 'slechts' een extra toilet met grote wastafel, niet een douche, maar toch) en wat ditjes en datjes voor de komende maanden, kaarsen, een extra schapevachtje voor de baby, dat soort dingen. Terwijl hij weg was heb ik een deur besteld via ebay voor de nieuwe wc, eentje die bij het huis past (victorian stripped pine als u het weten wil)... we proberen alles zo goed mogelijk georganiseerd te hebben voordat de baby komt en we gepreoccupeerd zijn met andere dingen. Dat houdt in dat ook bijna alle kerstcadeautjes al klaarstaan, ingepakt en wel, op zolder. Normaal gesproken is dat meestal last-minute werk (niet eenvoudig met zoveel neefjes en nichtjes aan de Monaghan kant), dus dit scheelt enorm!
Aoife en ik hadden intussen een ochtendje quality time, met knuffels en boekjes en puzzels. Voor dat laatste heeft ze mijn hulp niet nodig, net zo makkelijk puzzelt ze nu al tot 50 stukjes in elkaar! Ze heeft de afgelopen weken echt een flinke sprong gemaakt, die grote meid.
Dan vanmorgen in plaats van naar de kathedraal van de zon gebruik gemaakt om met John, Andrea en Ellen af te spreken in Williamson park. De eendjes voeren en naar de speeltuin... Aoife zegt: hoera: my best friend Ellen (en zei vrijdag ook my best friend Eric) - erg lief, maar had desalniettemin toch weer behoorlijk wat moeite met delen toen we even stilzaten voor een koffie en chocomel... Het is een fase, houden we onszelf maar voor...

vrijdag 16 november 2012

hij komt, hij komt

visite van Eric om zijn ouders en babybroertje even een paar uurtjes lucht te  geven. Ik dacht dat het wel leuk zou zijn om wat sinterklaasknutselen* te doen, dus had ik gisteravond een prototype klaas gemaakt en twee lege hoofden met mijter en mantel, klaar om te worden beplakt met een kruis, twee ogen, watjes voor een baard en sterrenstickers voor de lucht door de tweejarigen. Peuterschool nomi, aangenaam.
Een groot, wel tien-minuten durend succes was het, dat geheel zonder problemen verliep (toen Aoife eenmaal de roze lijmstift had), met dank aan granny en grandad die er toevallig vandaag ook zijn. Fantastich om te zien dat ze echt al snappen hoe ze een kruis moeten maken, dat we voor de ogen de blauwe, niet de gouden kant van de folie voor willen, en waar ze moeten en hoe een baard op logische wijze aan een hoofd te hechten! Wat gaat dat toch snel met die kleintjes!

en daarna was het 45 minuten lief spelen en kruidnootjes eten, gevolgd door hun inmiddels traditionele speeltjes-van-elkaar-afpakken-en-stoeien-totdat-eentje-het-zat-is-en-een-grote-driftbui-krijgt (helaas altijd Aoife). Dit is een traditie die erom vraagt om doorbroken te worden, maar waar moederlief momenteel even niet echt de energie voor heeft. Ik vond zelf voor negen uur het avondeten al klaar hebben voor vandaag, de knutsels voorbereid op de kast hebben liggen en de loodgieters in huis van koffie voorzien hebben al wel weer welletjes zo met mijn 38 weken buik.

* Eric die half italiaans is en half barbadiaans doet dan wel niet aan sinterklaas maar zijn ouders vinden het prima om de father christmas/ santa traditie een wat meer religieus tintje te geven door tenminste te verwijzen naar de bisschoppelijke achtergrond van de goedheiligman. Katechismus nomi dus ook, aangenaam...

maandag 12 november 2012

winterbaby

elke baby verdient toch een eigen dekentje. Minstens een! Net als vorige keer komt mijn nesteldrang vreemd genoeg vooral tot uiting in een obsessie met dekentjes... vraag me niet waarom, met Aoife was dat zelfs niet eens nodig, omdat zij in een zomerse lente werd geboren, maar nu... nu heb ik wel degelijk een reden excuus om mijn dekentjesliefde welig te laten tieren... Ik heb dus een wollen granny blanket gehaakt, en vergaap-ende-verlekker me intussen aan een heel arsenaal aan hippe grafische dekentjes. Dat is momenteel een beetje de mode, zo lijkt het, en misschien ook wel zo passend voor een jongetje, in plaats van vintage bloemenquilts zoals bij Aoife... Met de winter voor de deur kunnen we er mischien wel meer dan een voor deze baby in huis halen. Toch?
en als u zich afvraagt wat zoal mijn uitzicht is dezer dagen:
met vers gestopte sokken. 

zaterdag 10 november 2012

een zaterdag in movember

jahaa...
movember, waarin de moderne man zijn moustache laat staan voor het goede doel, of voor de lol.
et voila:
hier showt Padraic de Harley.
hm... misschien als hij er iets meer bij lacht?
tja...
over naar het verdere nieuws: de zon schijnt vandaag. Ik bedoel natuurlijk scheen, want het is hier nu tien voor vier en warempel het wordt toch alweer bijna donker!
Omdat Aoife na donderdagnacht de hele nacht te hebben liggen spoken en gillen, gisteravond heel goed door heeft geslapen en volgens de dokter niets mankeert (ik had haar voor de zekerheid maar even meegenomen naar de huisarts gisteren, wij waren ervan overtuigd dat al dat geschreeuw en al die bokkigheid een oorontsteking ofzo als oorzaak had, maar nee) - bent u er nog? om die redenen gingen we vandaag naar Old Holly Farm. Dieren wakker maken (de varkens sliepen nog) en in de soft play area spelen, terwijl papa en mama rustig cappucino dronken en toekeken. Aaaahhh.. een feestelijke gelegenheid voor de hele familie.




maandag 5 november 2012

het maakbare kind?

Poeh, dat was me het weekend wel. Padraic en ik waren Aoife's gedraaikont bij het eten een beetje zat: het leek haar een sport te zijn geworden om 1. niet aan tafel te willen, 2. uit principe niet te willen eten wat de pot schafte maar zelf iets te kiezen, 3. van tafel weg te lopen, 4. dingen die ze op verzoek kreeg alsnog te weigeren en uit te spugen en 5. bij ons op schoot te willen enzovoort, dit alles bij ontbijt, lunch en avondeten... Kortom, tijd voor duidelijke regels aan tafel: we zitten allemaal tegelijk op onze eigen stoel. Als iets niet bevalt kan dat netjes gezegd/gevraagd worden en we proberen op zin minst één hapje van alles voordat we naar het toetje gaan. Als dit niet zou helpen dan geeft het in ieder geval ons een set regels om tot in den treuren te herhalen, in plaats van zelf gefrustreerd te reageren, dachten wij.

Gelukkig lijkt deze duidelijkheid aan te slaan bij ons gewoontediertje... niet dat dat betekent dat we nu van de driftbuien af zijn. Aoife is nog steeds echt twee en heeft weer een duidelijk periode van rebellie, zoals altijd aangewakkerd door een of andere lichamelijk kwaaltje, in dit geval een verkoudheid, met hard hoesten. Arm kleintje, maar moet ze dan echt zo'n chagrijn worden, van niet eten wordt ze ook niet vrolijker... De aard van het beestje zullen we maar zeggen.

Andere strijdpunten proberen we op weer andere inventieve manieren aan te pakken: hoe krijgen we Aoife aangekleed in de ochtend bijvoorbeeld? Gelukkig bracht Poppy, uit een van haar momenteel favoriete boeken (van Usborne Farmyard Tales) soelaas: 
Zie je die jurk? Rood-Blauw-wit geruit? Laten we er nou net zo een in de kast hebben hangen. Dat scheelt weer, en zo kon Aoife zonder al te veel gedoe vanmorgen haar ding gaan doen, want met haar rebellie komt ook een stevige portie onafhankelijk spelen (no mama, go away! (gelukkig kan ik met een gerust hart zeggen dat ze dat niet van ons heeft, want hier in huis is de voertaal Nederlands):
De poppen uitgebreid naar bed brengen, en boekjes lezen.

Maar dan na een ochtend lief spelen, en zonder al te veel problemen aan tafel een tussendoortje en later ook de lunch eten was het dan met slaaptijd toch raak (om obver het verschonen nog maar te zwijgen). Nee, niet in de slaapzak, niet onder een deken, en uiteraard uit bed klimmen, hoe moe ook... Ik denk dat het dutje nog niet echt voorbij is, dus ik houd moed, misschien als ze straks die hoest kwijt is... Als je haar dna opnieuw in bed probeert te leggen, dan moet dat echt met de nodige fysieke kracht (die ik nu echt niet heb), terwijl zij als een klein repelsteeltje hyper in de rondte danst! Ik heb het maar zo gelaten vandaag en heel hard gehoopt dat ze later een beetje bij zou trekken, want...
Vandaag gingen we voor het eerst samen naar de tandarts.

We hadden Aoife uitgebreid ingelicht. Ik was de laatste paar keren erg ontspannen zelf teruggekomen van de tandarts en er erg enthousiast over geweest (die 13 noodbehandelingen vorig jaar hebben bij compleet gedesensitiseerd voor de tandarts, hoera!), en toen ik een paar dagen geleden aankondigde dat we zouden gaan riep ze heel hard jeee! en demonstreerde ze hoe goed ze haar mond wel niet zou open doen. 
En nu verwacht u natuurlijk een maar... maar:
Het was ook geen probleem om te gaan, wel een beetje om haar van de speeltjes in de wachtkamer weg te krijgen de behandelkamer in, maar eenmaal daar deed ze heel lief haar mond open, kreeg ze een grote dorasticker voor op haar jurk en zag ze geintrigeerd toe hoe mijn tanden werden schoongemaakt en gepolijst, terwijl ze op mijn benen zat. En toen mocht ze zelf in de stoel:
Fantastisch! Zo'n houding kunnen we wel gebruiken, als ze tenminste mijn soort gebit geerfd heeft! Ik was erg trots op haar (ook al wilde ze na afloop wederom de wachtkamer niet uit, omdat ze de speeltjes zo leuk vond en moest de assistente erbij komen om haar plechtig te beloven dat alles er over zes maanden ook nog zou zijn en misschien nog wel meer ook!). Tja, je kunt ook niet alles hebben he.

donderdag 1 november 2012

begin van de feestdagen

Hier is het al begonnen, het holiday season. Gisteren was het Halloween en Aoife ging als zebra verkleed naar de creche. De traditie hier (in tegenstelling tot Amerika) is om vooral griezelig verkleed te gaan, maar dat leek mij toch een minder goed idee, ook al waren de £1 heksenjurkjes best schattig... dus een zwart witte streepjesjurk en haar zebramasker voor madame en maar hopen dat we die traditie kunnen doorbreken. Zonder carnaval moeten kinderen toch ook ooit een andere reden hebben om leuk en creatief verkleed te gaan. Nou komt die reden er tegen het einde van het jaar waarschijnlijk toch nog aan, want gisteren kregen we ook een formulier mee naar huis, om te vragen of het goed was of Aoife meedeed aan het Christmas Play, hier te houden in het grote theater ergens in December. Natuurlijk was dat goed, ik ga het octopuspak vast klaarmaken (grapje, maar Love, Actually geeft denk ik wel een goed beeld van wat we kunnen verwachten!).
Omdat het ochtendritueel nogal problematisch verloopt tegenwoordig met Aoife's ochtendhumeur heb ik geen foto kunnen maken van haar kostuum, daarom als deze oude dan maar:
Aoife is nog een beetje te klein om te gaan trick-or-treaten, en ik niet echt mobiel genoeg om haar te volgen, dus zelf gingen we niet langs de deuren, maar om aan te geven dat wij wel een adres waren dat een bak met snoepgoed klaar had staan moesten we natuurlijk wel een jack-o-lantern in het raam hebben staan. Uiteraard waren de pompoenen overal uitverkocht, maar gelukkig hadden we nog een butternut squash liggen in de uienmand (hoe lang die er al lag kan ik je niet zeggen, maanden zeker, maar nu kwam-ie als noodpompoenoide goed van pas). Uithollen dus, waxinelichtje erin en buiten peuterbereik zetten!
Maar liefst vier keer werd er aangebeld. Een medium formaat heks en magere hein, een kleine heks, een groepje met Frankenstein en weerwolfmaskers (vond Aoife een beetje eng) en een groot formaat heks en magere hein.