een heel voorzichtige lente

ik hoor overal mensen online klagen over de lange winter, en dat de lente maar niet wil komen, en ik weet niet of het nou eraan ligt dat ik dat inmiddels gewend ben, na ruim drie jaar in Lancaster, of dat het hier wel mee is gevallen met het winterse weer (geen sneeuw hier!), of misschien zijn het de hormonen, maar mij doet het niet zoveel... En dat van iemand die notoir slecht tegen het winterlicht kan! Inderdaad, we hebben nog niet zoveel zon gezien, en de zomerkleren zijn nog lang niet uit de kast gekomen, laat staan Aoife's en mijn nieuwe saltwater sandals. Maar het is droog en heel voorzichtig steeds ietsjes minder koud (heel koud dat is het hier maar zelden, en echt onder nul hebben we het dit jaar niet gehad) en duidelijk lichter... dus ja. Een voozichtige lente en we doen het er maar mee, ik verwacht niet anders.

We zijn naar Cartmel geweest. Padraic en ik hebben daar vorig jaar onze trouwdag gevierd, en nu namen we Aoife en Fergus mee. Niet uit eten in het sterrenrestaurant, of zelfs maar het kleine zusje van l"enclume, maar het dorp in, kaas en brood kopen en in de speeltuin spelen, terwijl Fergus en ik bij een warm vuur boven in het oude postkantoor (nu cafe) zaten te voeden.

Mag ik even for the record iets melden over die bakkerij? Op de gok kochten we er nog twee late hot cross buns. WAUW!! Note to self: ergens anders hot cross buns kopen volgend jaar heeft geen zin, ik ben verpest voor het leven, deze waren ultiem lekker. Niets meer aan doen. Jammer dat het maar een keer per jaar pasen is!

gelukkig nieuwjaar!

Een korte blogpauze de afgelopen dagen tussen kerst en nu, want afgezien van Fergus waren we om de beurt allemaal een beetje ziek: eerst Aoife, toen Padraic en als klap op de vuurpijl op oudjaarsdag ook ik.. en omdat ik nog herstellende ben met hechtingen die los waren gekomen, en ontstoken waren geraakt en drie midwives die als wijzen uit het oosten op achtereenvolgende dagen langs waren gekomen om de boel te checken en ik tevens een ander wezen voed kwam de minibuikgriep ondanks mijn griepprik toch het hardste aan: overgeven en koorts. Maar: het was niet het norovirus (te mild, hoera!) en de koorts ging na een paar uur vanzelf weg, en nu zijn we allemaal weer beter en is het dus een heel gelukkig nieuwjaar!

We hadden overigens ook echt bezoek uit het oosten: Aoife's peetoom (peetachterneef?) Gérard kwam. Aoife was er in eerste instantie niet helemaal gerust op toen we zeiden dat hij na het eten zou aankomen: "ik ben een beetje bang" zei ze. Later aan tafel vroeg ze: "waar is giraf?" - en opeens snapten we ook waarom ze het eng vond dat hij kwam! Maar ze was erg blij om hem te zien, en ook met het Pluk boek dat hij voor haar meebracht.

Op 1 januari gingen we met zijn allen naar het huis van Charlie, een van Padraic's collega's die elk jaar een new years walk organiseert. Aoife, Padraic en Gérard zouden meelopen en Fergus en ik bleven in hun 17e Eeuwse cottage waar de knusse kerstsfeer welig tierde. Ik ging in de keuken oliebollen bakken terwijl Fergus lieflijk op de tafel sliep.

hij sliep precies tot de laatste oliebol uit het vet kwam, wat een droomkindje!

na een paar uur kwam iedereen terug en was het tijd voor thee en dan het als altijd fantastische avondeten, en ondanks dat Aoife geen slaapje had gehad deed ze het opvallend goed, ze ging achter de piano ztten en begon te 'spelen' en twinkle twinkle little star te zingen, had hele gesprekken met de kat en deed de deur van de koelkast open, waarna er een taart op haar hoofd viel. Zij was ongedeerd en de taart ook, en hopelijk heeft ze er van de schrik iets van opgestoken... Wat een feest om een paar extra handen te hebben in de vorm van haar godfather - en de overige tien volwassenen die maar al te graag Fergus even vasthielden, terwijl wij aten. En hij vond het allemaal prima, want als Fergus iets fijn vindt is het wel de hele dag geknuffeld worden, tussen het slapen door.

aoife's koekemannetjes

we hadden al een mini gouden boekje van het koekenmannetje, en met Eric's cadeau en de tijd van het jaar was het een goede gelegenheid om eens te gaan bakken met Aoife gisteren, bij wijze van quality time.

O ze was zo trots om met haar boek de koekjesvorm te gaan kopen en ik was ook heel trots op haar. Met het kopen van de vorm en het maken en laten rusten van het deeg, het uitsteken, bakken en versieren was het echt een heel lange activiteit waar ze ook best wat geduld voor moest hebben en het vermogen om vooruit te kunnen kijken, echt iets voor een Grote Zus, maar het ging heel goed:

Ze ging geheel op in het versieren van de poppetjes, en had ook behoorlijk goed door dat we ogen, een neus en een mond nodig hadden. Wat ze niet door had was dat ik haar twee bakjes met snoepjes had gegeven, pas bij het laatste poppetje begon ze zelf ook flink van de restanten te eten: een in haar mond, okee twee, drie en dan misschien eentje op de pop. het hele concept van lijmen met glazuur (en een verkwastje, afgeknipt) begreep ze ook direct (handig zo'n nursery). Maar toen we klaar waren was het zo ongeveer etenstijd, dus met opeten van haar pop moest ze wachten tot het toetje, tja en dat was wel een beetje moeilijk voor deze kleine grote dame...

suiker

dit is mijn oma, in verwachting van haar achtste baby, mijn tante Giny. Op schoot zit mijn tante Miep, en aangezien mijn tante Giny in juli is geboren en het hier mooi weer is zal het ergens tegen het einde van de zwangerschap geweest zijn.
Mijn oma kreeg al met al dertien kinderen. Dertien flinke babies.
Dat alleen al was genoeg reden om me door te sturen naar de test voor zwangerschapssuiker, de vorige keer en deze keer ook.

Maar er is meer: deze meneer, mijn opa had type 2 diabetes, en mijn moeder zwangerschapssuiker èn type 2 diabetes (voor de beleefdheid noem ik het maar niet ouderdomssuiker). Maar aan de andere kant: mijn zus had dan weer zomaar een grote baby - dus ze zitten ook gewoon in de familie (en ook in de schoonfamilie, want ook Padraic zelf en baby jack van Josie waren groot).

Affijn, afgelopen maandag was het weer zo ver, ik mocht voor een uur of drie naar de day assessment unit van de afdeling verloskunde, waar ze je bloed afnemen, en je dan een mierzoet drankje geven op nuchtere maag, wat dat twee uur later zijn werk moet hebben gedaan in je bloed, want dat nemen ze dan weer af. Kortom een klassieke voor- en nameting om te kijken of je lichaam goed kan reageren op suikers, of dat er iets mis is met de verwerking ervan, waardoor de baby groot kan uitvallen wat dan weer allerlei risicos met zich meebrengt voor moeder en kind.

dus...

En dan na de nameting krijg je de heerlijkste toast in town:

(serieus, ik kreeg die ook vlak na de bevalling van Aoife, en ik heb nog nooit zoiets heerlijks gegeten! Ik zou hier zo geld voor neertellen om deze toast te mogen eten. Een reden om straks weer in het ziekenhuis te bevallen?)

Er was net als vorige keer niets mis met mijn bloedsuiker. En net als de vorige keer zat ik daar toch over in, want net als de vorige keer heb ik me toch een ongelooflijke trek in zoetigheid. Jelly beans, dat is mijn huidige verslaving, en dan speciaal Jelly Belly jelly beans, die andere zijn aan mij niet besteed.
Maar ja omdat je toch niet elke dag zomaar een tweehondergramszak jelly beans achterover kunt slaan, zoals ze die hier bij de TK Maxx bij de kassa hebben liggen - hoe zwanger ook - is het nu dan tijd voor het natuurlijk alternatief.

Dat moet me toch op alle fronten ten goede komen, denk je ook niet?

Aoife dopt haar eigen boontjes

de crumble maken was een groot succes, appels wassen, bramen wassen, alles roeren...

de crumble zelf was ook prachtig

en precies goed, niet te zuur, niet te zoet, niet te melig... lekker met griekse yoghurt!

Maar we hadden ervoor doperwten gegeten, zelf fijn rauw uit de dop peuteren aan tafel, en die vond Aoife nog lekkerder. Bij het hoofdgerecht vroeg ze steeds om meer erwten. Toen ze er eindelijk mee klaar was en de crumble op tafel kwam at ze de yoghurt ernaast, en een klein hapje toetje hier en daar en vroeg toen om nog meer doperwten. En zeg je dan: nee eerst je taart opeten?

nee, natuurlijk niet!

potato famine

Het is maar goed dat wij het niet van onze eigen oogst moeten hebben. Padraic heeft vandaag de aardappelen gerooid van de piepers die hij geplant had na de potato day, maar van de zes planten die er groeien is dit het magere resultaat:

60p per aardappel.

bourbon biscuits

Engelse koekjes, er zijn er nog al wat. Opa wilde shortbread, maar mijn favoriet zijn deze bedrieglijk simpele bourbon biscuits. Een basic zoals kaakjes in Nederland, waarmee ik bedoel dat elke supermarkt zijn eigen pak heeft, allemaal met exact dezelfde inhoud:

Ook al ben ik niet echt een chocoholic (ik vind het lekker maar kan prima zonder), dit zijn niet te zoete, smalle chocoladekoekjes met stevige chocoladevulling en je eet ze dus met echte happen, niet door de lagen van elkaar af te peuteren (dan breekt het koekje). Vooral lekker met jasmijnthee of bitter lemon. Ik zou dat op de zwangerschap kunnen gooien, maar eerlijk is eerlijk, ik vind dit altijd lekker.

guess who's old?

een teutonische rustieke taart voor...

... padraic!
even theepauze terwijl Aoife in bed ligt. Ze heeft niet meer overgeven vannacht, maar ze weigert nog steeds te drinken en eet ook bijna niets. Alles is teveel, ze weet niet wat ze wil, dus is ze thuis van de creche. En dus moet ik maar weet zien wanneer ik mijn lessen voorbereid voor deze week (en mijn stapels nakijk, en het huis stofzuig, en het paper afmaak, en jurken knip en naai voor de fair... zo zie je maar: het leven is onvoorspelbaar).

o ja die muffins dus

mijn eigen per ongeluk ontdekte recept dat toch goed werkt in onze oven dan.

oven voorverwarmen op 210 graden celcius

nodig:
muffinvorm voor 12 stuks + papieren vormpjes
380 gram zelfrijzend bakmeel
170 gram rietsuiker
130 gram boter (ik neem gezouten want dat hebben we toch, maar met zonder zout kan ook, dan naar smaak nog een schep zout toevoegen)
2,5 dl melk (ik neem volle want dat hebben we toch voor Aoife, maar halfvolle kan ook voeg dan naar smaak nog een schep room toe) 
2 eieren
150-200 gram vulling (bosbessen, cranberries, rozijnen, appel-kaneel...)

ok hier gaat-ie:
boter smelten en intussen

   vormpjes in de muffinvorm doen 

   bloem in grote kom zeven
   suiker door de bloem roeren (en evt zout nu ook)
veeg wat gesmolten boter tussen de muffinvormpjes door daar waar de papiertjes niet komen (dit is niet nodig, mijn muffins lekken bij mij niet en rijzen goed, maar ik doe dit puur en alleen om de boze geesten te bezweren - murphy's law)
melk en eieren loskloppen, gesmolten boter erdoor roeren (ik doe dat heet, maar als je een beetje wilt wachten lijkt dat niet uit te maken)
giet de vloeistof bij het bloemmengsel, roer MINIMAAL, let op niet gladroeren! (dit is de truuk) gewoon ietsjes mengen zodat er niet nog hele massas droog op de bodem liggen.
Schep in de vormpjes, ze mogen best bulkend vol zijn en zelfs al een beetje uitpuilen. Ik krijg het voor elkaar (met wat oefening) om dit hele mengsel in de 12 vormpjes te proppen. Moeten jullie ook doen.

20 minuten in de hete oven, dan laten afkoelen op een roostertje.

jum jum.

Glucose Tolerance Test

Vanmorgen moest ik nuchter naar het ziekenhuis voor een test op zwangerschapssuiker. Het zit in de familie. Kennelijk is het risico dusdanig dat als je gestational diabetes hebt, je suiker niet goed verwerkt, en dat al die energie dus naar de baby gaat, die lustig groeit en groeit (en er ook nog ooit uit moet!). Niet dat grote babies anders niet in de familie zitten bij ons, maar goed. Ik heb bepaald  een sweet tooth momenteel (veel meer trek in chocola bijvoorbeeld, en het fruit, vers en gedroogd is niet aan te slepen!), in vergelijking met normaal, dus wie weet is er echt wel iets aan de hand!
Ik mocht vanmorgen wel zwarte thee drinken, maar dat kwam er net zo hard weer uit. Zo is maar weer eens gedemonstreerd dat die ontbijtjes die Padraic me trouw komt brengen niet voor niets in bed plaatsvinden.
De test bestaat uit een voormeting van bloedsuiker, een glucosedrankje, twee uur wachten in een wachtkamer waarin ook een tienerstel half slapend op de uitslag van de GTT zat te wachten (ja die teen pregnancies zijn echt niet alleen maar in de media in Engeland zo veelvoorkomend!) en een nameting. De midwife, Louise, was zo lief om ook alvast alle andere bloedtests (die voor later deze week gepland stonden) te doen. Èn ze gaf me een heleboel informatie over de mogelijkheden tot thuis en in het ziekenhuis bevallen, wat zeer welkom was, aangezien ik nog steeds niets snap van het systeem hier.
En ze belde net! Alles is goed, ben zelfs geen grensgeval, hoera!
Laat de chocolademelk en het bananenbrood maar weer aanrukken...