who's who in psychology

Veel visite vandaag. lastig nee zeggen als mensen toevallig in de buurt zijn maar anders ver weg wonen! dus kwamen Maggie en Charles (van het slabestek) vandaag langs. En later nog Charlie, die als ontwikkelingspsycholoog nog wel wat truken had.

en een beetje kletsen met mama

en poseren met de beer die auntie Phyllis heeft opgestuurd

eerste uitstapje

met de wagen naar buiten de geboortekaartjes posten!

met mama

met papa

De dagen zijn heel rustig. Aoife slaapt in de ochtend tussen het eten door, dan in de middag is ze iets wakkerder en wil ze wel een beetje spelen. Meestal komt er in de middag ook wel iemand op visite. Dan weer verschonen, eten, slapen (een beetje) en dit gaat zo door totdat het een uur of tien is en ze het liefst alleen nog maar in onze armen ligt en eet voor twee uurtjes. Dan weer naar bed en ze slaapt tot nu toe steeds prima door tot half vier, verschonen, eten, en nog een lange poos tot half acht of langer zelfs. Wat een makkie tot nu toe!

visite

gisteren kwam Padraic's collega Chris langs om dag te zeggen tegen en een nijlpaard te brengen voor Aoife. Het nijlpaard heeft de curieuze kleur van vanillevla gemend met limonade (je weet wel), die je verder nergens ziet, maar waar je acuut hongerig van wordt. Dat zal het borstvoeden wel zijn :)

welcome to the 1950s

het leven op de heuvel is als leven in een klein dorp ca 1950. Iedereen leeft mee. Ik kon de afgelopen weken niet over straat zonder bij afdaling of klim aangesproken te worden op mijn buik en ook nu is het duidelijk dat iedereen erg meeleeft. de buren in de straat, varierend in leeftijd van 0 tot 86 jaar hielden vorige week nauwgezet alle beoek in de gaten, en zodra er een vreemde vrouw de straat inkwam werden de kinderen naar buiten gestuurd om te zien of het nu begonnen was! Zo ook toen we zaterdag terugkwamen uit het ziekenhuis, Edna en Helen liepen meteen uit, en die middag nog kwam ook kleine Constance een kijkje nemen naar haar nieuwe maatje (niet het laatste trouwens, want Maja van de hoek verwacht eind mei ook een meisje!). Intussen kan Lily die vijf is en vier deuren verder woont bijna niet meer wachten. Ze vroeg al twee weken lang elke keer will the baby pop out any minute? en eergisteren, net toen ik even lag te rusten en Padraic boodschappen aan het doen was ging ze luidruchtig voor ons huis met de poppenwagen spelen, in de hoop een glimp op te vangen. Vanmiddag mag ze eindelijk langskomen.
Ander ouderwets gedrag is het langsbrengen van eten. Veel eten. De ouders van Padraic kwamen zondag al langs om te kijken en te koken (en lieten een hele gebraden kip achter), vandaag komt Charlotte van de kathedraal een Shepherd's pie brengen, en gisteren kwam Dina aan met twee gigantische koeltassen vol met zelfgebakken brood, alvast geraspte kaas, curries en casseroles:

eerste woordje

Het eerste woordje van Padraic is 'schattig'. Aoife mag nog een jaartje wachten met haar eerste woordje...

in de zon

Gisteren was het zoals gezegd prachtig weer en hebben we in de tuin gezeten. Hoe meet men dan of de baby niet te warm wordt? Papa weet raad: met een thermometer natuurlijk!

handig.

haren

ook maar eens een foto van heur lange haar, voor de liefhebbers.

eerste truuk

Aoife heeft haar handjes (zeg maar handen! hoewel de foto wel wat vertekent) ontdekt en wil ze nu de hele tijd vasthouden.

oma's vest

Vandaag was een heel lekker rustig dagje. Het lijkt wel alsof na 3 jaar, de geboorte van Aoife nou eindelijk eens genoeg was voor ons om tot rust te komen en stil te zitten en niets te doen. We hebben met zijn drieen in het zonnetje in de tuin gezeten/gelegen nadat vanmorgen heel even Martine op visite was gekomen. Aoife is zo zoet, we kunnen het bijna niet geloven, ze huilt bijna niet en tot nu toe slaapt ze 's nachts ook heel goed.
Vanmiddag heeft Padraic wat berichtjes rondgebracht naar de mensen die we kennen hier in de buurt maar waar we geen email of telefoonnummer van hebben. Iedereen heeft zo meegeleefd hier op de heuvel! En de huisbazin Anna kwam onverwacht langs met een grote fles roze champagne met een grote roze strik.
We hebben dan wel geen kraamhulp, maar alles gaat prima!
En natuurlijk heeft Aoife vandaag het vest van oma aangehad, ook al is het eigenlijk een beetje te warm.

visite granny en grandad

linguistic update

Gerard Kempen stuurt me net het volgende:

Als ik het goed begrijp spreek je de naam uit als /'i:fə/ (in de notatie die de Van Dale elektronische woordenboeken hanteren).

welterusten

weer een dag geleefd!

by popular demand

de uitspraak van Aoife is IE-fuh (op zijn Nederlands gespeld) (zodra blogspot aan het internationaal fonetisch alfabet meewerkt dan kan er op verzoek een fonetische transcriptie volgen voor de taalkundigen onder ons ;) )

We dachten: als je dan toch moet gaan uitleggen hoe je de naam spelt danwel uitspreekt in één van de landen, waarom dan niet een naam die je overal moet uitleggen? En we houden van klinkers natuurlijk!

Maar het veler verzoek sloeg niet alleen op de uitspraak van de naam natuurlijk, maar ook op plaatjes. Dus...

hoera een meisje!

Ze is er!

Aoife Maria Monaghan, geboren op 23 april (st George's day, Shakespeare's verjaardag) 2010, om 21.17u in het Lancaster Royal Infirmary, en ze weegt 3240 gram.

De bevaling was ingeleid, en na flink wat bloedverlies van moeder en een dalende hartslag van de baby na elke wee werden direct de waters gebroken, en begon de 7,5 uur durende tocht. Met een knipje en een vacuumpomp was ze er eigenlijk verder zonder problemen onder toeziend oog van Martha O'Brian, onze ierse midwife!

Meer nieuws en meer fotos volgen!

beter bezig

Het is duidelijk dat ik maar beter bezig kan zijn dan kan wachten, voelt een stuk beter. Dus vandaag in bad geweest, een rabarber (uit de tuin!)-taart gebakken, en met Andrea in de stad afgesproken en wat gedronken en flink veel boodschappen gedaan bij Sainsbury's. We proberen wekelijks boodschappen te gaan doen tegenwoordig, ipv dagelijks, en dat werkt goed, alleen zitten we exact op een rooster van 6 ipv 7 dagen.
Er is nog geen vooruitgang, vrijdag staat er een bed voor me klaar in het royal lancaster infirmary, mocht er dan nóg geen baby zijn. Inleiden kan wel een poos duren, helaas, maar uiterlijk zondag moet het wel geklaard zijn. Wel lief dat iedereen zo meeleeft. Padraic's collega Charlie heeft al gezegd dat we ten allen tijde bij hem kunnen aankloppen voor hulp, behalve tussen 3 en 5 uur 's nachts. Niet slecht, hè? En bij de kathedraal hadden ook al allerlei mensen hun nummer gegeven voor als ik hulp nodig heb of iets wil vragen. Het heeft iets erg dorps, Lancaster.
Intussen maar aan de ananas, framboosbladthee en thaise curry gegaan...

wachten is stom

bluh.
Zonder teveel in detail te treden (niet dat er veel details zijn): er zit nog geen schot in de zaak.
Ik hoop maar dat het niet zo ver hoeft te komen dat ik moet worden ingeleid. Ben behoorlijk moe en het mag van mij wel afgelopen zijn. Plus ik wil iedereen ook wel weer eens zien, niet in de laatste plaats de baby natuurlijk, ben best wel eenzaam zo gedurende de dag... Morgen komt de midwife weer langs om te checken wat de stand van zaken is en wat rond te porren.
Intussen zwaait Constance van hiernaast steevast naar mijn buik en heeft ze vandaag zelfs uiterst geintrigeerd mijn buik geaaid om de baby eruit te lokken. Zij wil ook wel een vriendinnetje om mee te spelen!

bezigheidstherapie

Gisteren zijn we naar Morecambe geweest, om een nieuw borduurpakket voor mij te kopen, en langs de kust te lopen, en een ijsje te eten. Morecambe heeft wat mij betreft precies de juiste mix van verval en dapper wederopbouwen, en een prachtig uitzicht over het lake district aan de overkant van de baai.

Na het abstracte blokjeskussen (zoek de fout!) in platsteek waag ik me ditmaal aan een oerhollands tafereel van een molen in kruissteek (niet dat er veel keus was). Wonderbaarlijk verslavend, dat borduren. Ik snap nog steeds niet helemaal waar deze handwerkdrang vandaan komt. Of ik gewoon tijd over heb en zit te doden op deze manier (de afgelopen dagen heb ik voor de baby ook maar even een jurk gehaakt zoals ik dat voor nijntje had gedaan), of dat de hormonen de vrouwelijke voorkeuren toch op de een of ander manier meer naar boven brengen. Ik voel me in ieder geval wel deel van een eeuwenoude traditie van vrouwen in confinement, die al bordurend de komst van hun kind afwachten...

of we niets beters te doen hebben

Het is vrijdag dus weer hoog tijd voor een nieuwe ronde bureaucratische updates:

Dat nieuwe huis dat is niet meant to be voor ons, geloof ik... In de winter hadden we alles rond, trokken de verkopers zich terug omdat zij niet zo snel weg konden/wilden. Toen moesten we afwachten tot zij iets anders hadden gevonden, intussen mislukte de verkoop van het Yorkhuis, moesten wij een nieuwe hypotheek regelen. Is de hypotheek nu eindelijk goedgekeurd door de underwriters (na tot tig keer toe weer nieuwe documenten te hebben moeten opsturen, die we dan eerst moeten aanvragen, afwachten tot ze er zijn en doorsturen - nota bene documenten afkomstig van een andere tak van hetzelfde bedrijf als welk vraagt om die documenten), heeft de taxateur die van de week het nieuwe huis heeft bekeken en gecheckt besloten dat het 10.000 minder waard is dan ons bod (dat al lager was dan de vraagprijs, zoals vastgesteld door de makelaar, uiteraard...). Gevolg: we mogen maar 90% (max) van dat getaxeerde bedrag lenen en komen dus aardig wat tekort. Er zijn drie opties: 1. we hoesten het extra geld toch op (maar dan moeten we de verkoop van het Yorkhuis afwachten en is er dus een keten (er is weer een bod gedaan en we hebben dat geaccepteerd, maar eerst zien, dan geloven na dat debakel van de vorige keer), 2. de verkopers verlagen hun prijs of 3. we delen het verschil. Nu is de vraag: willen we überhaupt wel extra geld steken in een huis dat minder waard blijkt te zijn? Voordat we dat beslissen wil ik toch nog eens gaan kijken daar. Hopelijk zijn de bewoners thuis vandaag of morgen. Kan ik meteen zien of het licht genoeg is voor me voor in de zomer (in de winter is het overal donker), we zijn er tenslotte al sinds januari niet meer geweest... Het blijft spannend, maar de timing is wel bijzonder beroerd zo met die baby die elk moment kan komen.

En intussen heb ik wéér een uitnodiging gekregen voor dat national insurance number interview (nummer 3 inmiddels), dit keer voor volgende week. Handig.

haakhormonen

Ik was gisteravond even met Andrea gaan eten bij the Gregsons, net halverwege de heuvel. Zij verwacht eind mei haar baby, en vertelde dat ze de hele middag had geborduurd. Zouden het toch de vrouwelijke hormonen zijn? Ik heb na nijntjes jurk van gisteren vanmorgen maar weer verder gehaakt, met dit als resultaat. Geen idee of de maten een beetje kloppen, maar dat zullen we snel genoeg zien (hoop ik).

hippe nijn

Na vier uur in de stad te hebben gelopen, met blote benen want het was wéér zonnig (al is er volgens Edna sneeuw voorspeld voor dit weekend!), kwam ik thuis met een nijntje. Een nederlandse meisjesbaby moet natuurlijk een nijntje hebben, en nijntje was te koop bij tk maxx, maar kwam in een roze jurk. Niet een kleur die bij nijntje hoort als je het mij vraagt. Baby's houden van sterke visuele contrasten, dus... de rest van de dag heb ik voor het huis in het zonnetje een nieuwe donkerbruine jurk voor nijntje zitten haken.

pottering on

Geen nieuws en minder zon dan gisteren. Ik heb me gisteren beziggehouden met allerlei klusjes in huis, een haak maken in de badkamer voor het badje, verduisteringsgordijn ophangen in de slaapkamer, de gootsteen schrobben, plantjes verpotten... Het was prachtig weer, dus ik had alle kamerplanten, die Padraic ooit per twee in een pot had geplant, naar buiten gedragen en heb ze ieder in hun eigen pot gezet. Ik had mijn zomerschoenen aan, was er kennelijk niet meer aan gewend, dus ik struikelde met een flinke pot in mijn handen en viel op het grind in de achtertuin. Mijn enkel deed pijn, maar ik kon hem nog bewegen, en de dochter van Edna kwam aansnellen om te kijken of alles goed was (ze is verpleegster geloof ik). Alles was in orde, alleen mijn knie was geschaafd en mijn hand had een snee, en mijn enkel dus. De baby  liet zich er niet door uit de tent lokken! Vanmiddag moet ik naar de midwife, en dan hoor ik wel wat het plan is. Ik ben behoorlijk mobiel dus ik herken me niet echt in alle verhalen van het spuugzat zijn en niet langer kunnen wachten en je doodvervelen... ik geniet gewoon van de laatste dagen rust.

zondag

Het voelt een beetje als een camping hier op onze heuvel-met-uitzicht. Als de zon schijnt is het echt de beste plek ter wereld.

De hypotheek is goedgekeurd, we blijven hier dus niet voor eeuwig. Het nieuwe huis is groter -hoera!- maar het zal wel slikken zijn om dit uitzicht en dit licht achter te moeten laten. En het gevoel om over de stad uit de kijken.

nieuwe kaplaarzen

Mijn paper is de deur uit!
Laat de vliezen nu maar breken!

kinderkamervorderingen

Gisteren heeft Padraic het ercolbed opgehaald in Kendal, en dat betekent dat het tweepersoons logeerbed nu eindelijk weg is uit de kinderkamer! Zolang we nog niet verhuisd zijn komt de baby bij ons op de kamer te slapen, dus voorlopig is de kinderkamer nog een halve logeerkamer, waar we haar kunnen verschonen en baden en evt voeden op de bank. De sticker van de eend had ik nog ergens (is een echte oude uit de jaren 40, een watersticker) en die heb ik maar op het badje geplakt (wilde hem eerst inlijsten).

padraic kan niet wachten

Constance van hiernaast met haar moeder in het zonnetje gisteren en Padraic met onze op de NCT nearly new sale voor 9 pond gescoorde babybjorn. Alle equipment die we hebben  heeft hij met knuffels gevuld: de pinguin in de draagzak, de aap in de maxicosi, een beertje in de wieg. Hij is nu aan het werk, probeert nog zijn stapel tentamens na te kijken voor het zover is, maar hij is ook duidelijk aan het afwachten... Ik vind het zelf wel best zo nog eventjes eerlijk gezegd.

tandenupdate

Het is achter de rug! Laat de baby nu maar komen!
Na een hopeloze nacht (wie wil er slapen als je in je slaap onbewust je tanden kapotwrikt?) en een dag vol afleiding mocht ik me om drie uur melden bij tandarts Zeppelin. Ik had gisteren ook nog een collega van Manuel gemaild die ik op zijn verjaardag had ontmoet en me had verteld dat hij een aantal tandartsen persoonlijk kende, en wat bleek: mevrouw Zeppelin was zijn vrouw! Hij had haar ook nog over mij verteld (niet wetende dat ik inmiddels al een afspraak had geregeld bij haar praktijk) en mij gemaild dat ik altijd langs mocht komen en ze wel tijd zou maken voor me, omdat ze ook wel inzag dat het een noodgeval was!
Fijn dus, maar wel ook weer typerend: goede zorg is niet vanzelfsprekend hier, je moet geluk hebben.
Hoe dan ook. Aangekomen bij de privékliniek in het centrum was ik al bereid om diep in de buidel te tasten, maar nee, op aandrang van de tandarts zelf wilden de assistentes me alleen maar als NHS patient inschrijven, dan was het immers gratis. Ik weet niet of dit is overgekomen in mijn eerdere stukjes, maar een NHS tandarts is onmogelijk te vinden, laat staan een die goed en aardig is.
Ze heeft alles schoongemaakt, het gaatje gevuld, geconstateerd wat er nog meer nodig was (een röntgenfoto en op den duur nog een vulling en een kroon, maar niet voordat de baby er was en we een soort van ritme hebben), en wees me erop dat ik tot een jaar ná de geboorte nog gratis voor al deze behandelingen terecht kan. Ik kan het niet geloven, wat een opluchting! Maar ook, wat een geluk, en zo zit het hier in elkaar, ik weet niet of dat goed is. Ik heb toch liever een systeem waar iedereen dezelfde kansen heeft...

nieuws van het zorg front

Hoofdstuk 1. De tandarts
Vanochtend de online tandarts om advies gevraagd en de tip gekregen om toch maar zsm iets te laten doen aan mijn tand. Er zit een groot gat tussen mijn kies en mijn vulling rechtsboven, joechee. Dus na even diep te hebben ademgehaald op zoek naar een tandarts in Lancaster. Vrienden en collega's om aanbevelingen gevraagd. Op internet gekeken, en gebeld... De Natrional Health Service heeft zogenaamd tandartsen voor iedereen (en die zijn nu voor mij nog gratis ook, zolang ik zwanger ben), maar probeer maar eens ergens een afspraak te krijgen. Dat gaat dus niet, en iedereen weet dat. Zelfs ik wist dat, daarom dacht ik slim te zijn en meteen maar een privé tandarts te zoeken. Ik ben tenslotte goed verzekerd (met mijn gebit neem je echt geen risico's). Wat ik niet had verwacht is dat zelfs de privétandartsen moeilijk doen, onbereikbaar zijn (op vakantie) of niemand aannemen. Zelfs de emergency treatment line kon niets voor me doen, want ik had geen pijn. Als het ondraaglijk wordt dan mag ik terugbellen. In de tussentijd raden ze me aan om bij Boots (de drogist) een doe-het-zelf kit te kopen voor een tijdelijke vulling.
Heb je ooit zoiets geks gehoord? Voor 6,99 pond koop je een potje met cement, en kun je zelf naar hartelust smeren "until you have a chance to visit your dentist". Het zou grappig zijn als het niet zo triest was dat hier een markt voor is! 

Hoofdstuk 2. De midwife
Toen rap naar de midwife, die ook nog maar eens benadrukte dat het wel goed was om een afspraak te maken met de tandarts, een infectie moet voorkomen worden en als de baby er eenmaal is is het voorlopig bepaald onhandig om een afspraak te maken, tussen de voedingen door... ok
Ze voelde en mat mijn buik, die 3 cm kleiner was dan vorige keer (twee weken terug). Ze meten hier van de punt van het schaambeen tot aan de top van de baarmoeder (over de bump heen), en dat getal in cm correspondeert grofweg met het aantal weken zwangerschap. Ze zei dat het een opluchting was om een normale buik onder handen te hebben, waar het kindje makkelijk te voelen was en ze niet te hard hoefde te drukken. Waar de verloskundigen in Amsterdam routinematig steeds zeiden dat mijn buik er mooi uit zag, was het wel fijn om nu ook eens iets dergelijks te horen hier! De baby is ingedaald (en ik heb nergens last van gehad), vandaar die kleinere buik en is niet te groot en niet te klein, en beweegt goed, hartje klopte ook goed. Hoera!

Hoofdstuk 3. De tandarts deel 2
Thuis gekomen toch maar weer verder gebeld en eindelijk lukte het Padraic om een privé tandarts te contacteren die me morgen wil en kan zien. Een controle en een nieuwe vulling. Ja ik ben blij dat ik terecht kan bij mevrouw Zeppelin (serieus zo heet de tandarts, alleen schrijf je het anders) maar heb er geen zin in. Ik wil me in alle rust voorbereiden op de bevalling en een beetje kneuteren, maar ja.

gemiste kans

Ik dacht dat dit verjaarscadeautje voor Padraic nooit meer zou komen. Ik had het al in de eerste week van januari besteld en het kwam maar niet! Maar opeens was daar vorige week een pakje uit Hongkong:

en dit toepaaselijke (haha) cadeautje zat erin: een mini egg chair (Padraic heeft zijn oog op een echte, maar ze zijn heel duur en héél groot, deze past iets beter)! Die ik natuurlijk had moeten bewaren tot pasen en dan serveren met een ei erin, maar goed...

Vrolijk pasen allemaal! de zon is weg maar het wordt een dag van luieren, lezen en fröbelen.

drie ei is een paasei

Wat een toeval dat zowel Padraic als ik op het idee gekomen waren om voor elkaar een chocoladepaasei te laten beschrijven. En Padraic had er ook een voor de baby. En deze mooie zachte blokken van Home Grown.

ps. die tas voor de haard is mijn ziekenhuistas, klaar voor de start, mocht ik toch niet thuis gaan bevallen...

paaswake

na afloop van de wake kregen ik en mijn buik een zegening van bisschop Patrick Michael, nadat hij mij bij het handschudden na de mis had gevraagd wanneer de baby kwam. Hij zei dat het een prachtig iets was en dat ons leven erg zou verrijkt worden en dat hij voor ons zou bidden.

En father Stephen zei dat ik maar veel curries moest eten en op en neer moest springen om de baby snel te laten komen...

stille zaterdag

De zon schijnt! We hebben uitgeslapen (zou weleens de laatste keer kunnen zijn), en daarna flink boodschappen gedaan bij de Sainsbury's. Padraic is naar de volkstuin om de aardappelen te planten (moet op Goede Vrijdag, schijnt) en ik probeer meer en meer ruimte te creëren voor alle babyspullen. De ladenkast in de nursery (die nog geen nursery is) moet nog leeg, zodat alle rompers en luiers en hydrofiele doeken erin kunnen. Maar waar gaat alle zooi heen die er nu inzit? Ik heb weer eens het idee dat we bijna uit het huis barsten! We hebben gisteren van de broer van Padraic een badje gekregen, en een sterilliser voor in de magnetron (magnetron hebben we niet), en een stapel babyboekjes, heel lief en heel handig en heel welkom, maar waar gaat het allemaal heen? We hebben echt nog even de tijd nodig om alles uit te zoeken en op te ruimen. En met de zon zie je alle stof ook opeens... Voorjaarsschoonmaakkriebels én nesteldrang, een ideale combinatie! En intussen wachten we maar af...

goede vrijdag

We gingen gisteren naar de ouders van Padraic. Het zou ongeveer een goed uur rijden moeten zijn, maar we zaten tot twee keer toe achter een trage vrachtauto, dus we deden er anderhalf uur over om er te komen. Dat iss zo'n beetje het hele land door voor Nederlandse begrippen, en met nog maar een week te gaan tot de due date begon ik me ernstig af te vragen of dit nu wel zo'n goed idee was (en of dit soort trips in Nederland van me verwacht zouden worden). Dit ondanks het feit dat mijn ziekenhuistas in de achterbak klaarstond.
De familie heeft een traditie op Goede Vrijdag om over Ilkley Moor te lopen en dan aan het einde bij Myddleton Lodge de ronde te maken langs de 15 gebeeldhouwde kruiswegstaties die daar in een oude tuin staan opgesteld. De wandeling hebben wij overgeslagen. Het was er druk met groepen katholieke families, blijkbaar hebben meer mensen deze traditie, ieder met hun eigen ritueel bij de beelden. De ouders van Padraic hielden het simpel, gelukkig. Zehebben een boekje met wat uitleg bij elke statie en daaruit las steeds een van ons twaalven voor. Dan was het Aiden's dochter Anna's beurt om in een zin een samenvatting op te lezen: laten we denken aan mensen die ziek zijn, etc. Intussen rende haar broertje van nog geen  drie vrolijk rond en sloeg met stokken tegen bomen en was op zoek naar een walvis (hij had besloten dat er een walvis in het bos zou wonen).
Na afloop reden we naar het huis van de ouders en aten we fish & chips. Het is tenslotte vrijdag!

foto via flickr user tasa_m

witte (tanden) donderdag

Ik heb al twee dagen last van een kies en vrees het ergste. Het is een holle kies, die 13 jaar geleden een wortelkanaalbehandeling heeft ondergaan en daarom geen zenuwen meer heeft. Het doet dan ook niet echt pijn, maar er is een continue druk in mijn kaak. In tijden van stress knarsetand ik nogal, en ik ben bang dat dat in dit geval (weer eens, hetzelfde gebeurde toen ik de allerlaatste stukjes aan mijn proefschrift schreef, wat resulteerde in een kroon die toen óók afbrak etc. etc.) een diepe breuk heeft opgeleverd in mijn toch al zwakke kies. Wat te doen? De oorzaak achterhalen vereist een rontgenfoto, niet iets dat wordt aangeraden tijdens de zwangerschap... en behandeling, ook van een holle kies in dit geval vraagt om verdoving, ook niet echt aan te raden als je in verwachting bent. Om nog maar te zwijgen van het vinden van een fijne tandarts, mijn vertrouwen in de NHS en mijn nachtrust. Zo oneerlijk: in mijn slaap hoor ik uit te rusten, niet ook nog eens bang te zijn voor de schade die er buiten mijn bewustzijn om wordt aangericht aan mijn gebit! Misschien ga ik als ik dapper ben morgen maar eens ergens proberen een consult te krijgen. Kan ik daarna na gaan denken over een actieplan... brrr.