het leven op de heuvel is als leven in een klein dorp ca 1950. Iedereen leeft mee. Ik kon de afgelopen weken niet over straat zonder bij afdaling of klim aangesproken te worden op mijn buik en ook nu is het duidelijk dat iedereen erg meeleeft. de buren in de straat, varierend in leeftijd van 0 tot 86 jaar hielden vorige week nauwgezet alle beoek in de gaten, en zodra er een vreemde vrouw de straat inkwam werden de kinderen naar buiten gestuurd om te zien of het nu begonnen was! Zo ook toen we zaterdag terugkwamen uit het ziekenhuis, Edna en Helen liepen meteen uit, en die middag nog kwam ook kleine Constance een kijkje nemen naar haar nieuwe maatje (niet het laatste trouwens, want Maja van de hoek verwacht eind mei ook een meisje!). Intussen kan Lily die vijf is en vier deuren verder woont bijna niet meer wachten. Ze vroeg al twee weken lang elke keer
will the baby pop out any minute? en eergisteren, net toen ik even lag te rusten en Padraic boodschappen aan het doen was ging ze luidruchtig voor ons huis met de poppenwagen spelen, in de hoop een glimp op te vangen. Vanmiddag mag ze eindelijk langskomen.
Ander ouderwets gedrag is het langsbrengen van eten. Veel eten. De ouders van Padraic kwamen zondag al langs om te kijken en te koken (en lieten een hele gebraden kip achter), vandaag komt Charlotte van de kathedraal een Shepherd's pie brengen, en gisteren kwam Dina aan met twee gigantische koeltassen vol met zelfgebakken brood, alvast geraspte kaas, curries en casseroles:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten