of we niets beters te doen hebben

Het is vrijdag dus weer hoog tijd voor een nieuwe ronde bureaucratische updates:

Dat nieuwe huis dat is niet meant to be voor ons, geloof ik... In de winter hadden we alles rond, trokken de verkopers zich terug omdat zij niet zo snel weg konden/wilden. Toen moesten we afwachten tot zij iets anders hadden gevonden, intussen mislukte de verkoop van het Yorkhuis, moesten wij een nieuwe hypotheek regelen. Is de hypotheek nu eindelijk goedgekeurd door de underwriters (na tot tig keer toe weer nieuwe documenten te hebben moeten opsturen, die we dan eerst moeten aanvragen, afwachten tot ze er zijn en doorsturen - nota bene documenten afkomstig van een andere tak van hetzelfde bedrijf als welk vraagt om die documenten), heeft de taxateur die van de week het nieuwe huis heeft bekeken en gecheckt besloten dat het 10.000 minder waard is dan ons bod (dat al lager was dan de vraagprijs, zoals vastgesteld door de makelaar, uiteraard...). Gevolg: we mogen maar 90% (max) van dat getaxeerde bedrag lenen en komen dus aardig wat tekort. Er zijn drie opties: 1. we hoesten het extra geld toch op (maar dan moeten we de verkoop van het Yorkhuis afwachten en is er dus een keten (er is weer een bod gedaan en we hebben dat geaccepteerd, maar eerst zien, dan geloven na dat debakel van de vorige keer), 2. de verkopers verlagen hun prijs of 3. we delen het verschil. Nu is de vraag: willen we überhaupt wel extra geld steken in een huis dat minder waard blijkt te zijn? Voordat we dat beslissen wil ik toch nog eens gaan kijken daar. Hopelijk zijn de bewoners thuis vandaag of morgen. Kan ik meteen zien of het licht genoeg is voor me voor in de zomer (in de winter is het overal donker), we zijn er tenslotte al sinds januari niet meer geweest... Het blijft spannend, maar de timing is wel bijzonder beroerd zo met die baby die elk moment kan komen.

En intussen heb ik wéér een uitnodiging gekregen voor dat national insurance number interview (nummer 3 inmiddels), dit keer voor volgende week. Handig.