o jee u staat in de wacht

u zal wel denken, waar blijven die goede voornemens? waarom lezen we niks? maar ik heb een beetje problemen met het uploaden van fotos van mijn telefoon naar picasa (en dat is hoe ik doorgaans de fotos op mijn blog weet te zetten, want m'n laptop heeft ook al niet al teveel opslagruimte meer - stomme macs met hun driedubbele fileopslag en rare fotosoftware. Ik ben best handig met de computer maar volgens mij klopt hier dus echt iets niet!). Hoe dan ook, ik moet dat fixen, maar ik moet ook tentamenvragen bedenken voor mijn cursus in Lancaster (die paar lessen geef ik rond Pasen maar de regels van de universiteit zijn dat je vooraf de vragen al moet inleveren (hoezo 'teaching for the test?' belachelijk!) én ik ben begonnen met seminars begeleiden, én ik heb een fantastische grote bestelling binnen voor het maken van 130 verjaardagsrosetten voor Molly-Meg, met daaraan verbonden een heel spannende en leuke nog geheime twist! Tel daarbij op dat ook de bakker om de hoek hier tien schorten heeft besteld, en ik nog een cape voor iemand zou maken, én het feit dat hoewel Fergus nu over het algemeen doorslaapt, Aoife nu opeens heeft ontdekt dat in de nacht schreeuwen ook een leuke manier is om aandacht te krijgen (eten doet ze gelukkig nu wel weer wat beter), én dat Fergus nog steeds een beetje uit zijn doen is vanwege het beginnen van twee ochtendjes crèche, én dat hij bovendien nu in een sprongetje zit en dus (zoals altijd bij hem als dat het geval is) maar niet wil slapen in de vooravond, én ik een zeer hardnekkige hoofdverkoudheid heb, met zere oren en al... kortom: er is geen tijd om dat met die fotos uit te vogelen nu, we spreken elkaar wel weer in Februari, als ik die vragen heb ingeleverd... sorry!

Race for Life

Na met mijn app tot en met 25 minuten te hebben leren rennen was het gisteren tijd om het geleerde eens in de praktijk te brengen op de Race for Life in Ilkley. Rosemary en ik hadden over en weer gesmst om te beslissen was het tenue zou moeten worden van 'the Monas', (Rosemary, Sarah, Josie, Josie's schoonmoeder Sheila, Cara, Maya, Mary en ik) en we hadden gekozen voor superhero capes in roze satijn.

Dus...

en de rest:

(note to self: voortaan niet meer naast 13-jarige sprieten op de foto gaan staan!)

Het was b l o e d h e e t.  Geen schaduw, geen wind en minstens 28 graden, dus hoewel we erg blij waren (en zijn) met het zomerse weer, het waren niet echt de optimale omstandigheden om eens vijf kilometer in te gaan rennen. Zeker niet na een week van  baggernachten omdat Fergus ziek was en hoge koorts had (virus zei de dokter) en Aoife nu ook dat virus lijkt te hebben. Ook mijn drie blaren, opgelopen op mijn laatste trainingsrondje omdat ik wegens niet kunnen vinden van mijn sokken voor het gemak maar even met blote voeten in mijn sportschoenen was gaan rennen, hielpen niet.

Maar goed. Na mezelf in de afdeling joggers te hebben ingedeeld begon het festijn. Ik was Mary en Cara an Maya al gauw min of meer uit het oog verloren (deze note to self had ik niet eens nodig, want hoe kan ik met mijn zowat veertigjarige lichaam in 's hemelsnaam meekomen met die jonge pubers?) maar goed, om een lang verhaal kort te maken: het ging best goed, ik heb wel hier en daar kleine stukjes gelopen in plaats van gerend maar mijn einddtijd was 33.33 minuten, en als je bedenkt dat ik normaal geproken met 5 minuten warm up, 25 minuten rennen en 5 minuten cool down net vier kilometer loop moet ik toch iets goed gedaan hebben.

(dat witte vlekje ben ik)

aangemoedigd door deze fan:

onze 'winnares' Mary, die er 26 minuten over deed

en granny en Sheila in de bezemwagen!

en allemaal voor het goede doel: Cancer Research UK, waarvoor we met onze groep zo'n £250 pond hebben opgehaald! Hoera!

Na afloop gingen we picknicken en deed Fergus zijn cheerleadingroutine ook nog even buiten de wagen dunnetjes over:

na te zijn gevoerd door Mary

en Aoife deed haar versie van the Ashes (dat cricket... daar moet ik me toch eens in gaan verdiepen want ik snap er geen snars van!)

en grandad toekeek en zag dat het goed was

mijn eerste 'medaille'! yes!

en nu is het opeens een maand later alweer!

o jee... dat het zo slecht zou gaan met bloggen dat had zelfs ik niet verwacht, ondanks al mijn voorzorgsmaatregelen op instagram enzo.

we hebben het druk.
we slapen weinig.
ik heb weer twee afstudeerstudenten bij taalkunde hier die ik er tussen de bedrijven door in moet passen (want Fergus gaat niet nar de creche).
we zijn een week naar Nederland geweest voor een bruiloft, en verjaardag, oude vrienden, blijdorp en familiebezoek.
(we zijn langzaamaan een beetje minder HEMAfiel - echt hoor, ze hollen zo achter de trends aan, ik weet niet of ik daar blij om ben. Waar zijn de basics, HEMA?).
ik heb weer een gebroken kies gehad.
we hebben de handen vol met een baby die weinig lange pozen dut (maar daar over het algemeen niet minder gezellig om is, gelukkig) en een peuter die nu meestal niet meer slaapt overdag.

Fergus zegt mama en groeit gelukkig weer goed (die hapjes he, die doen het hem), maar is behoorlijk eenkennig op het moment.
Aoife wordt al een Echte Dame ('don't I?' - ze kwam laatst opeens thuis met deze vraagfrasen, zo schattig!) die gelukkig ook weer beter en beter alleen kan spelen en zich niet alleen maar door mij bezig wil laten houden.
Padraic heeft een landelijke prijs gewonnen voor een paper.
en ik heb me door mijn schoonmoeder laten overhalen om mee te doen met een Race for Life. Vijf kilometer rennen voor het Goede Doel, in dit geval Cancer Research UK. Rennen, lopen, joggen - het mag allemaal, maar ik dacht, als ik dit nu ga doen, dan ga ik het ook proberen goed te doen, dus na een week zoeken naar mijn hardloopschoenen twijfelen zal ik wel zal ik niet (ik ben niet zo'n sporter) heb ik eens gezocht in de app store (as you do) en besloten om het erop te wagen, met de app Get Running, from couch to five k. Ik zag hem en ik dacht: That's me!
I-de-aal.
Negen weken van drie maal per week trainen bereiden je voor op 30 minuten onafgebroken rennen. De app speelt over welke muziek je dan ook op de achtergrond hebt aanstaan, dus om het nog veel officieler te maken heb ik ook een gratis podcast gedownload met stampende renmuziek. Week een begon met een minuut rennen gevolgd door anderhalve minuut lopen, en dat dan acht keer, en dat wordt dan langzamerhand opgebouwd.Na drie weken kreeg ik enorme pijn in mijn knieen, en kon ik nauwelijks nog vooruit, maar door overdag wat minder mijn saltwater sandals te dragen, en wat meer mijn birkenstocks, en niet alleen maar Fergus in de sling te dragen, maar ook met de wagen te gaan, plus een oefening of twee courtesy of het gratis inloopspreekuur van de fysiotherapeuten boven de running shop hier om de hoek ging het al gauw weer beter. En nu ren ik al twintig minuten aaneen.  Klinkt misschien weinig, maar voor mij is dat echt heel wat, het langste dat ik ooit aaneen heb gerend voor zover ik me kan herinneren is de coopertest op school, meer dan twintig jaar geleden (het lijkt als de dag van gisteren overigens). Verrassing! Het bevalt me heel goed!

En had ik al gezegd dat het voor het goede doel is? Hier is de link mensen, ik ren samen met the Monas (schoonmoeder, en schoonzussen, nichtjes etc van de Monaghans), gaarne gul geven, dat kan via Paypal, dus er is geen reden om het niet te doen: raceforlifesponsorme.org/the-monas. Alle beetjes helpen.

goede vrijdag

de zon schijnt
Padraic en Aoife zijn zwemmen en Fergus ligt te slapen in zijn beddie in de keuken.
Ik heb zowaar net mijn administratie kunnen doen, de laatste doorlopende bankdingetjes in Nederland opgezegd en nu is er tijd om iets te schrijven.
Het is goede vrijdag, en hier in Engeland geven veel mensen een luxe op tijdens de vasten (Lent). Ook de niet kerkelijken zien de vastentijd als een periode van reflectie of zelfbeheersing en geven chocola, of koffie of thee of roken op. Ik zou wel suiker willen opgeven, maar als voedingsbron voor Fergus zijnde eet ik beter naar behoefte. Tussen haakjes, dan nog is verdorie nog mijn melk wat mager - van mij zou het borstvoeden best de vetlagen mogen aanspreken hoor, maar nee... blijkbaar gaat het om eiwitten in de melk, mijn halfslachtig vegetarisme (als in: niet zo'n fan van vlees) doet me geen goed, dus ik probeer netjes veel proteinen binnen te krijgen nu, vlees, vis, bonen en noten. Havermout voor ontbijt, dat soort dingen.
Voor Padraic begint en eindigt de vastentijd met een dag met maar éen maaltijd ('s avonds) - een simpele liefst aan het begin en vanuit de familietraditie fish and chips op deze Goede Vrijdag. Toen hij net de deur uitging hadden we het er over, hij is moe van de gebroken nachten en het Fergus sussen in de nacht omdat we hem willen ontmoedigen elke keer wakker te worden om maar een klein beetje te drinken. We eten vandaag dus gewoon (wat zeg ik, wellicht zelfs fish and chips! wie weet, al staat er nog een restje chili in de koelkast).
Want dit jaar hebben wij slaap opgegeven for Lent.

de terugkeer van het fantasievolle spel

De health visitor had voorspeld dat het ongeveer drie maanden zou duren totdat Aoife niet anders meer zou weten dan dat ze een broertje heeft. En inderdaad: drie maanden lang wilde Aoife niets anders dan beziggehouden worden.. ze weigerde te spelen, te puzzelen of zelf een boekje te lezen op de dagen dat zij en ik samen met Fergus thuis waren, maar wilde dat ik haar onverdeelde aandacht gaf. Vooral natuurlijk als ik net hem aan het voeden was. Om op zulke dagen niet al te gek te worden waren er drie beproefde middelen: 1. beide kids de dubbeldekkerkinderwagen in en lopen maar. Pluspunten: We komen nog eens ergens waar er afleiding is (de bibliotheek, de speeltuin), Aoife kan een beetje rusten en Fergus valt met een beetje geluk in een diepe slaap (zonder dat zuslief bovenop hem gaat zitten). Methode 2. de middagdut en methode 3: de televisie terwijl ik aan het koken ben.  Beproefde middelen weliswaar maar niet ideaal. Je wilt tenslotte niet de hele dag je kind in een kinderwagen vastsjorren, het weer werkt niet altijd mee, dat dutten is niet altijd gegarandeerd en de televisie of dvds wil ik al helemaal niet teveel toepassen. Speelgoed suggereren of samen spelen haalde nauwelijks iets uit, Aoife wilde gewoon niet meer alleen spelen.

Maar warempel, min of meer op de dag af dat Fergus drie maanden werd werd ik verrast met De Terugkeer Van Het Fantastievolle Spel.
Het zat zo, Padraic had in verband met de nieuwe auto een zogenaamde isofix base besteld via ebay, om de maxicosi mee in de auto vast te zetten en die was de dag ervoor gekomen in een grote doos. En grote dozen vragen erom om te worden veranderd in speelhuisjes! Dus gingen Aoife en ik samen een deur maken en een raam, en dan met weer het roze tape (ja ook aan mij gaat die neontrend die we op pinterest zien niet voorbij) luifels plakken en schapjes maken. Kortom, fun voor de hele familie. Maar ja zo'n huisje maken is nog geen garantie dat er ook mee gespeeld wordt.

Maar tot mijn grote verbazing pakte Aoife haar koffertjes en... nam ze het vliegtuig naar oma en opa!

In het vliegtuig wachtte ze op de snacks die werden rondgebracht door een fictieve stewardess en checkte ze haar camera
as you do

en na de landing werd het vliegtuig een cafe, door het zelfstandig te versieren met wat extra bloemetjes masking tape (dankjewel Lokke!)

waar de koffie altijd bruin is

daarna maakte Aoife nog een prachtige blokkentoren met een brug en haalde ze uit de duplodoos een mannetje om onder de brug door te gaan. En dat alles maakte me toch zo blij.

Fergus' eerste reis naar Nederland

Gewapend met een Engels paspoort (het Nederlandse hebben we nog even laten wachten, nu wij getrouwd zijn is er minder haast bij om ook dat voor Fergus te regelen, zoals dat wel het geval was bij Aoife, die er in twee weken twee had!) zijn we laatst naar Nederland gegaan. Logeren bij opa en oma, hun 40 jarig huwelijk vieren en vanwege een promotie in Leiden waar Padraic in de commissie zat.

Het vliegen was geen enkel probleem, Fergus sliep vooral en als hij niet sliep dan lag hij aan de borst of was hij op mijn schouder de mensen achter ons aan het inpalmen met zijn brede glimlach. De dubbeldekker kinderwagen hadden we meegenomen naar de gate, dus we konden de kindjes makkelijk vervoeren, ook bij aankomst op Schiphol en in de trein naar Delft. Een directe trein dames en heren, ik kan je niet genoeg vertellen wat een opluchting dat was na al die jaren en jaren en jaren te moeten hebben overstappen op Leiden of Den Haag HS (aka het tochthol). Het is niet eens het wachten dat dat lastig maakt maar het rennen en vliegen om vooral maar niet de aansluiting te missen (vooral op de heenweg). Dus hoera voor de NS!

Bij oma aangekomen was het onmiddelijk puzzelen geblazen, en natuurlijk Lotje aaien lastig vallen met goede bedoelingen.

dan zondagmiddag met de hele familie naar Huszar in Delft (het oude belastingkantoor blijkbaar, met Vermeers gezicht op Delft) voor een afternoon tea ter gelegenheid van opa en oma's veertig jarig huwelijk. Eerst de kaart tekenen (we geven opa en oma een foto van de familie cadeau, maar die moet nog komen, dus voorlopig moeten ze het met een mooie kaart doen) - Fergus zet als laatste zijn naam:

Aoife vond het prachtig maar was eigenlijk alleen maar geinteresseerd in de kaneelschuimpjes (zo moeder zo dochter!). Gelukkig was er een gigantisch schoolbord waar de kids konden krijten, of andermeans werk konden uitvegen dan in Aoife;s geval (lang leve Sarah's groten nichtengeduld!)

En wat interessante hekjes om te beklimmen

 's Maandags na een rustige start de stad in

en dinsdag op naar Leiden. Aoife bleef achter met opa en oma, maar Fergus en ik gingen met Padraic mee naar de promotie. Ik wilde hem weleens in toga zien, maar omdat Fergus een baby is mochten we niet in de senaatskamer erbij zitten, maar moesten we in een apart kamertje het geheel op film gadeslaan.

wat ook wel wat had, zo met Fergus in de wagen, en toen hij dat zat was kon ik hem makkelijk even voeden:

en na afloop nog evn bij de receptie rondhangen...

ach ja, good old Leiden, het had toch wel wat om daar terug te zijn, met het voordeel van de afstand, zowel in tijd als ruimte... sommige dingen veranderen nooit, maar gelukkig doet me dat minder en minder. Het was leuk om de stad weer te zien, en ook vrienden en hen aan Fergus voor te stellen (trotse mama kon het niks deren dat ze geen glanzende academische carriere meer heeft... wat een rust).

Intussen in Delft... ging Aoife met opa en oma voor het eerst naar de bioscoop: Nijntje de film, en ze vond het leuk! Ze heeft zelfs heel goed stilgezeten tijdens de film, terwijl andere kindjes flink op en neer aan het rennen waren! 

maar zo zoet als ze toen was was ze helaas de volgende dag in het vliegtuig allerminst. Ze is meestal heel tam en lief als we vliegen, en zo ook op de heenweg, maar op de terugweg was het een en al misère, met als klap op de vuurpijl een minstens anderhalf uur durende gigantische driftbui, met nieuwe geluidseffecten, hysterie en absoluut niet voor rekening vatbaar zijn, de hele reis in het vliegtuig tot en met na de security op Manchester Airport. OEF!! We hadden oordopjes mee moeten nemen voor de andere passagiers, en zelfgebakken koekjes om iedereen gunstig te stemmen, maar natuurlijk hadden we daar niet aan gedacht.. wat een ellende.

Maar sinds we thuis zijn en goed en wel gesetteld weer hier, gaat het gelukkig opeens stukken beter met Aoife's peuterbuien. Ze gaat over het algemeen goed naar bed, laat zich zonder problemen 's ochtends aankleden, en haar haren doen (ik kan me niet heugen wanneer dat het laatst het geval was, we vechten al maanden elke ochtend met haar!), en zelfs haren wassen is best goed te doen... Als ze nu weer eens in een temper tantrum terecht komt, is dat een veel duidelijker expres testen van onze grenzen in plaats van pure frustratie die er nogal luid uitkomt, en ik weet niet waarom, maar op de een of andere manier vind ik dat zelf wat makkelijker te verteren, dan heel de dag op weerstand te stuiten... zou dit dan langzaamaan het einde van de terrible twos zijn, of moeten we onze borst nog nat maken voor een volgende ronde? we zullen zien... (wordt ongetwijfeld vervolgd)...

wat fotos om de schade in te halen 2

zon! dus Aoife en ik gaan met de trein en de kinderwagen naar Morecambe

Na alle autopanne van deze zomer en de gezinsuitbreiding besluiten we een nieuwe auto te gaan kopen.   Als we gaan kijken bij een dealer kan fergus zijn ogen niet van de rotonde afhouden...

Dag in dag uit

Fergus the incredible counting baby. Denk maar niet dat je die met slechts een borst kunt afschepen! Vol of niet, hij eist er twee!

Helaas een paar weken terug ook meer bezoeken aan de huisartsenpraktijk dan me lief was...

Eerste poging om Fergus in zijn wiegje te laten dutten

Fergus meet Edna

en herinner je je Andrea nog?

Aoife leert delen

wat fotos om de schade in te halen 1

rust

samen bakken

Aoife in een prachthumeur

aswoensdag is pancake day hier, het recept van Delia kwam uit op een magere zes stuks waarvan Aoife er drie heeft gegeten.. 's avonds hebben Padraic en ik nog maar even een pizza in de oven gegooid.

Aoife heeft een 'piratenkroon' op.

Boeken lenen in de bibliotheek

Valentijnskoekjes bakken: deze zijn met in het gat een verkruimeld zuurtje en dan in de oven (op bakpapier!), goed laten afkoelen et viola! vrij naar Paul Simon: love is like a window in my heart

meanwhile ging Aoife maar weer eens met de icing aan de gang, twee kleuren roze, er is geen ontsnappen meer aan!

Fergus probeert me een verhaal te vertellen:

En Aoife vertelt hem een verhaal

Tummy time. Met een beetje aanmoediging van mama wil Fergus het best heel eventjes proberen...

Stickers op Fergus als ik even niet oplet bij het inpakken van Padraic's verjaardagscadeau...

Padraic's verjaardagstaart

Fergus en Franci op Padraic's verjaardagsfeestje

Fergus slaapt in zijn beddie. Lekker knus zullen we maar zeggen

Aoife mag naast de kinderwagen lopen als ze de strap vasthoudt. En doet dat nog ook!