oh

mijn favoriete uitdrukking op Fergus's gezicht is als hij zijn lippen tuit en heel zachtjes 'oh' zegt.

ja echt!

On the second day of Christmas..

De thought for today (een reflectief levensbeschouwelijk item elke morgen om 7.48 stipt op het Today Programme op Radio 4) vanmorgen werd gegeven door iemand van Lancaster University  religious studies, die de luisteraar erop wees dat zonder de sleur van alledag hoogtijdagen zoals gisteren niet kunnen bestaan. Dus, zo zei ze, het kan geen kwaad om vandaag een gewone dag aan te houden, zonder al teveel toeters en bellen, vooral voor mensen met gezinnen met jonge kinderen...

Wij hadden dit advies niet nodig, maar doen het zeker rustig aan vandaag. Vanmorgen na het ontbijt was het daarom kleuren op de bedankkaarten die we bij de nursery hadden besteld, met Aoife's eigen kunstwerk erop.

Et voila, zelfs met prachtige poppetjes erop! Ze had echt de smaak te pakken, dit hier is Fergus!

the first noel

ik moet bekennen dat de kleine baby van twee weken geleden die van meer dan tweeduizend jaar geleden een beetje overschaduwt dit jaar. Omdat we verder nergens heengaan kwamen granny en grandad op kerstavond hier, en dus was dat ons kerstdiner. De nachtmis schoot er ook bij in, omdat die hier echt om middernacht is, dus in plaats van een kerstontbijt zoals wij traditioneel in de familie doen was het een vier gangen vismenu (zoals de polen schijnen te doen op kerstavond, maar dan met twaalf gangen en karper als hoofdgerecht).

Wij hadden garnalensalade, oesters, slibtong met flagoletbonen en pavlova, en voor het gemak voor de komende dagen een koelkast voor M&S eten, dat we met wat bonnen die we als huwelijkscadeau hadden gekregen maar nooit gebruikt hebben ingeslagen. Het motto dit jaar is het onszelf gemakkelijk maken, en dat is maar goed ook, want met een al die kerstgekte, een enorme verkoudheid, een 'lastige leeftijd' en en klein broertje dat opeens veel aandacht vraagt heeft ons gewoontediertje Aoife het niet bepaald makkelijk dit jaar. De afgelopen dagen kwam ze 's avonds weer heel veel haar bed uit, had ze opeens allemaal pukkeltjes in haar gezicht, een continu stromende neus, en driftbuien aplenty...

Maar op kerstochtend was ze de geduldigheid zelve en bleef ze wachten totdat wij het startsein gaven om cadeautjes open te maken, de schat.

ze nam zelfs de tijd om haar nieuwe kerstengelen van uncle Aelred en familie te decoreren met 'sneeuw'.

en was ontzettend blij met haar nieuwe grote roze poppenwagen (ons ooit gegeven door Heather en Ben, en al die tijd op zolder bewaard tot een goed moment, aangezien Aoife immers al een gele wandelwagen had.. maar in het kader van nu of nooit - ze speelt immers zo veel met haar poppen en organiseert nu bijna dagelijks een uitgebreide picknick voor ze dachten we dat dit wel een goed moment was...) 

met zestien schroeven op kerstavond door mama zelf in elkaar gezet. 

Fergus intussen showde de slabber met de koekenman die zijn auntie Josie hem had gegeven

zijn kerstpak had zelfs een eland op de buik, jaja.

na de cadeautjes was het tijd voor Aoife's kleren. Als altijd momenteel niet echt een feest, maar gelukkig maakte de belofte van haar eveneens roze feestjurk het wat gemakkelijker om haar aan te kleden.

en nog deels voor het goede doel ook, van h&m for unicef, net als haar nieuwe speelhuisje:

ook van father christmas gekregen. 

Wat een hoop spullen!

Voor Padraic was er een tarte tatin pan en voor mij nieuwe kaplaarzen.  Een maat te groot zodat ik ze met Iris' sinterklaassokken aankan, en ook met dikke zwangervoeten (ok, die heb ik nu niet, maar mijn hemel wat heb ik verlangd naar een paar te grote schoenen aan het einde van mijn zwangerschap - en wie weet... als we er ooit in slagen succesvol met deze twee kleintjes tegelijkertijd om te gaan komt er misschien ooit nog wel een... deo volente, zoals ik ooit in een begin twintigste eeuws dagboek heb gelezen).

Affijn, die nieuwe regenlaarzen moesten natuurlijk worden uitgetest, dus togen wij -ook bij wijze van christmas treat voor Aoife in de geest van Peppa pig- naar De Andere Kant Van Het Kanaal (de straat uit en de brug over) om eens even goed te gaan springen in modderplassen:

daaraan is nooit een gebrek!

Een zalig kerstfeest allemaal!

dag oma en opa

meer familieleven

Aoife en Padraic dansen op Skyfall

Aoife organiseert elke morgen een uitgebreide picknick voor haar poppen

Fergus met oma

Tracey, de community midwife komt Fergus wegen. Hij is 350g afgevallen

Fergus klaar om naar Aoife's kersttoneelstuk te gaan, zijn eerste uitje

Het leven gaat gewoon door, en dus was het gisteren tijd om voor het eerst naar buiten te gaan met Fergus, om naar Aoife's kersttoneelstuk te gaan kijken. We mogen er geen fotos van publiceren op social media, maar ik hoop nog wat achter de schermen plaatjes binnen te krijgen die wel ok zouden moeten zijn. Het was een geweldig spectakel, ongeveer 30 elven (de preschool kinderen) en 30 rendieren (de jongere groep van de nursery, waaronder Aoife) hadden een 15 minuten durend kerstverhaal over Ralph the Reindeer ingestudeerd. Ze zaten allemaal op het grote podium van het universiteitstheater, aan alle kanten omringd door nursery staf (met kindjes op schoot, of in de aanslag om weglopende kleintjes terug te brengen naar hun plaats) en zingen maar.  Er waren twee voorstellingen, wij gingen naar de tweede, en opa en oma waren ook mee. Fergus zat in de wrap lekker bij mij te slapen, gedurende het hele stuk. Aoife had heel slecht geslapen de avond ervoor, maar ze bleef goed zitten. Ze wilde haar rendierdiadeem niet op, maar ze had wel meteen door waar wij waren, en zwaaide naar ons. Na afloop speelden zij en Ellen en Karl nog even op het podium:

en dan een kleine afterparty: rennen op de trappen bij het studiecentrum...

kerststemming

op maandag kwamen opa en oma een kijkje nemen. We hadden het eten nog niet op of we hoorden buiten gezang. Een groep christmas carollers uit de buurt stond voor ons huis, bij het licht van de struik in onze voortuin kerstliedjes te zingen. Ik ging naar buiten en ze zongen Hark! the herald angels sing - glory to the new born king. Fergus lag tegen me aan in de baby wrap, en daar stond ik dan in de tuin, naar het polyfone gezang (serieus! zelfs de huis tuin en keuken engelsman/vrouw zingt hier doodleuk meerstemmig in een gelegenheidskoortje) te luisteren. Ik moest wel even een traantje wegpinken... een kerstkindje is toch wel heel bijzonder!

familieleven

Aoife heeft gisteren heel goed geslapen en is niet haar bed uitgekomen met bedtijd. Dat was maar goed ook, want na een hele middag rust en slaapjes was Fergus juist in de avond wakker. Hij had krampjes, zijn spijsvertering komt lawaaiig op gang, samen met mijn melk: Huilen, drinken, spugen en luiers vullen, arm kleintje. Dit ging zo door tot een uur of elf, toen hij toch weer in slaap viel tussen ons in.
Gelukkig volgden daarna drie intervallen van een uur of drie, dus echt klagen doen we niet.

Padraic speelde het klaar om Aoife vanmorgen bij mij en Fergus weg te houden, zodat we een beetje konden uitslapen na de vorige voeding van 6 uur. Daarna naar beneden, Fergus in zijn beddie (de cocoon die bij de dubbele kinderwagen hoort) op tafel en toen kon Aoife gedag zeggen tegen haar baby:

dan een aansterkend ontbijt:

van roerei op toast en voor de engelsen onder ons ook baked beans, of bonus zoals Aoife ze noemt.
en nog een knuffel:

en nog een, speciaal van het oor

aankleden en dan nog een. En even kijken of dat hengsel ook om zijn nek kan...

WAT?!?

Op aanraden van de health visitor probeer ik zo min mogelijk de hele dag te roepen: Aoife pas op met de baby dit en Aoife doe voorzitig met Fergus dat, want ik geloof ook inderdaad dat babies best robuust zijn en dat Aoife het goed bedoelt is zeker, maar soms blijkt toch maar al te goed dat je je nieuwsgierige peuter niet alleen kunt laten met de baby!

Die overigens verder welig tiert hoor:

dingen die we niet willen vergeten

Op de dag dat Fergus werd geboren wilde Aoife zoals wel vaker niet ontbijten. Toen granny haar zelf liet kiezen wat ze wilde eten zei ze soep, en dat kreeg ze ook. Met toast. Daarna gingen ze samen met de bus naar de nursery, toen ze daar bijna waren had ik net Rosemary gebeld om het nieuws te vertellen. En Aoife vertelde het aan haar juf: baby broertje is er.

Granny en Dave (de loodgieter, weet u nog wel? die was hier gewoon door aan het tegelen van de week, alsof er niets aan de hand was en komt morgen ook weer terug) hebben samen de geboorte van Fergus gevierd met taart.

Toen ik wegmocht uit het ziekenhuis was ik echt even aan het twijfelen of dit wel zou passen:

een sneeuwpak was geen overbodige luxe, want het was bitterkoud en erg donker ook, die dag (de dag ervoor was het ook koud maar heel helder en zonnig), maar dit was maatje newborn, en Fergus, tja...

maar kijk! het lukte, en ook al ziet het er een beetje raar uit, dat komt vooral omdat hij nog in opgetrokken babypose ligt, en zijn beentjes niet wilde uitstrekken tot in de voeten van het pak.

Aoife en hij droegen overigens hetzelfde hema pakje bij het verlaten van het ziekenhuis. Voor haar te groot, omgeslagen en wapperend. Voor hem precies goed. En ook mijn nachthemd (voor de geinteresseerden) was hetzelfde (stomtoevallig).

aoife's koekemannetjes

we hadden al een mini gouden boekje van het koekenmannetje, en met Eric's cadeau en de tijd van het jaar was het een goede gelegenheid om eens te gaan bakken met Aoife gisteren, bij wijze van quality time.

O ze was zo trots om met haar boek de koekjesvorm te gaan kopen en ik was ook heel trots op haar. Met het kopen van de vorm en het maken en laten rusten van het deeg, het uitsteken, bakken en versieren was het echt een heel lange activiteit waar ze ook best wat geduld voor moest hebben en het vermogen om vooruit te kunnen kijken, echt iets voor een Grote Zus, maar het ging heel goed:

Ze ging geheel op in het versieren van de poppetjes, en had ook behoorlijk goed door dat we ogen, een neus en een mond nodig hadden. Wat ze niet door had was dat ik haar twee bakjes met snoepjes had gegeven, pas bij het laatste poppetje begon ze zelf ook flink van de restanten te eten: een in haar mond, okee twee, drie en dan misschien eentje op de pop. het hele concept van lijmen met glazuur (en een verkwastje, afgeknipt) begreep ze ook direct (handig zo'n nursery). Maar toen we klaar waren was het zo ongeveer etenstijd, dus met opeten van haar pop moest ze wachten tot het toetje, tja en dat was wel een beetje moeilijk voor deze kleine grote dame...

meer Fergus

met de handen vol aan twee kleintjes is het niet altijd even makkelijk om fotos te maken, laat staan te posten en te bloggen, daarom (ik zeg het nog maar een keer) stuur ik zo vaak ik kan direct fotos naar instagram (mrsnomi) (gratis app voor de smartphone).

hier een overzichtje van wat dat de afgelopen dagen heeft opgeleverd (en nog wat bonusfotos):

De avonden en de nachten
Fergus wil het liefst in ons bed slapen met een van onze vingers in zijn mond. We vinden dat prima, maar proberen hem wel steeds even in zijn eigen wiegje (naast ons bed) - alleen dat met die vingers is dan wat lastiger te realiseren.  Sinds gisteren zetten we hem daarom 's nachts in de reiswieg in zijn wiegje en dat helpt - een beetje. Al met al slaapt hij veel, is hij langzaamaan af en toe een poosje wakker om zich heen aan het kijken en lijkt hij behoorlijk rustig. Hij drinkt graag en veel nu de melk is gekomen, en wie weet voorziet dat in die zuigbehoefte, zodat onze vingers dan minder nodig zijn.

Hoe wist baby Fergus toch dat Aoife zijn cadeau zo leuk zou vinden?

Aoife en Fergus
Aoife vindt haar baby maar wat interessant. Waar is mijn baby is het eerste dat ze vraagt in de ochtend. Ze vindt het wel een beetje oneerlijk dat hij wel in ons bed mag liggen, en zij niet. In de ochtend komt zij tegenwoordig nog even nadutten voordat ook onze wekker gaat, maar als Fergus dan toevallig ook net wil eten is het met Aoife's rust (en de onze) gedaan: ze wil erbij zitten, en ook iets doen. Meestal betekent dat tamelijk hardhandig zijn hand/voet pakken, of zijn hoofd aaien. Stilliggen en -zitten is toch al niet haar sterkste punt dus voor Fergus is dat wel een beetje afleidend, en hij legt dan moeilijk aan... Ze komt ook bij bedtijd veel haar bed uit om te kijken wat haar baby nu doet, of wat wij met hem doen.  Deze late avonden en vroege ochtenden komen haar humeur niet altijd ete goede, en we moeten dan vooral met visite erg goed opletten of ze niet te onhebbelijk wordt, maar tot nu toe gaat het erg goed, en alles is goed bedoeld en ze geeft Fergus veel kusjes en doet ook af en toe spelletjes met hem, zoals verstoppertje (Fergus moest koala zoeken onder het dekentje)

Gisteren waren Holly en Ema langsgekomen met Eric en Franci (met twee maanden oud ongeveer hetzelfde formaat als Fergus... Holly's plan om ons hun maat 50 kleertjes te lenen als onze baby er eenmaal was blijkt dus niet helemaal haalbaar), en zij hadden voor Aoife een mooi boekje over een gingerbread baby meegebracht.

holly met Fergus en Padraic met Francesco

Vanmorgen zijn Aoife en ik er dus even alleen op uit geweest naar de kookwinkel om een koekjesvorm te kopen zodat we vanmiddag peperkoekmannetjes kunnen bakken. Het was een kort maar heel fijn uitje, zo met zijn tweetjes, ik en mijn grote meid. Ze had haar boek meegenomen als voorbeeld voor de winkel, alwaar ze tot mijn verbazing zeiden: o de baby is er dus? Ze hadden mij negen maanden elke dag langs zien lopen (en soms ook binnen) en vroegen zich al af wat en hoe. Toen ik zei dat hij inderdaad vier dagen oud was nu en wat hij woog was er alom bewondering, en de baas gaf me zonder het te zeggen ook nog 10% korting... soms heeft het toch wel wat om in een soort dorp te wonen...

Fergus
zijn ogen gaan steeds meer open, en zijn net als bij Aoife meteen al bruin, en hoe. Hij heeft roodachtig bruine haartjes, en donkere wenkbrauwen. Langzaamaan ontvouwt hij zich meer en meer van verfrommeld pasgeboren babietje naar gewoon kleine baby, want ook al woog hij dan zoveel: hij is en blijft een newborn hummel:

de aanloop en de curves

Hier word je als je baby overtijd is na twaalf dagen ingeleid. Maar op de twaalfde dag was er geen plaats in de herberg, en daarom werd ik afgelopen maandag (dag 10) al verwacht in het ziekenhuis. Granny was er al om voor Aoife te zorgen en de avond ervoor was het tijd voor het last supper, een feestelijke laatste craving:

hollandse garnalencocktail.

In de morgen van maandag namen Padraic en ik afscheid van Aoife en gingen we te voet naar het ziekenhuis.

een laatste buikfoto (voor de literair analysten, curvereferentie 1):

en dan de hormoontabletten en een dag lang rondhangen in het ziekenhuis.
we spraken het kerstmenu door.

In tegenstelling tot toen ik werd ingeleid bij Aoife waren de effecten van de hormonen ditmaal allesbehalve direct, dus tegen de avond kreeg ik een tweede tablet, en om 21:00 moest Padraic naar huis. De nachtverloskundige was om het zacht uit te drukken nogal van het briske soort, dus toen om half vier 's nachts de weeën begonnen, en ik na anderhalf uur in mijn eentje in mijn kamertje had geprobeerd de boel op te vangen ben ik toch maar naar de balie gelopen om de haar te waarschuwen.
Ik mocht meteen naar de delivery suite en ook Padraic mocht komen.

Toen Fergus eenmaal geboren was wisten we niet wat we zagen. Hij was enorm en hoe had hij in hemelsnaam in mijn buik gezeten? De midwife had nooit tegen me gezegd dat ze een grote baby verwachtte en ook de voorspellingen gegeven de echo en mijn maten in mijn green notes lieten niets bijzonders zien:

de kruisjes zijn mijn buikomvang (groot in het begin, gemiddeld later - net als bij Aoife), de drie stijgende lijnen zijn het gemiddelde (in het midden), het 10e percentiel (daaronder valt de kleinste 10%, in mijn geval 3500g en lager (Aoife was 3250, het 9e percentiel) en het 90e percentiel, daarboven valt de grootste 10% (4500g en meer) (kun je merken dat ik statistiekles heb gegeven?), en dan het omcirkelde kruisje is Fergus' geboortegewicht...

well done, me!