Hoera een jongen!

Geboren op 11 december 2012 om 8.52 in de ochtend te Lancaster

Fergus Maas Monaghan

Na twee pogingen tot inleiden kwamen de weeën snel en hard en was hij er uiteindelijk in 3 uur 57 minuten, een sterrenkijker, net als Aoife. Tot verbazing van iedereen woog hij een onwaarschijnlijke 4800 gram, 10lbs 9.5ounces in het locale oude systeem, en hoe hij ooit in mijn buik heeft gepast is een raadsel.

maar het verklaart wel waarom ik aldoor zo moe was!

meer kerst terwijl u wacht

de midwife had gisteren wat eiwit in mijn urinemonster ontdekt, en ik zelf voelde een blaasontsteking opkomen, die vannacht inderdaad doorzette, waarbij een voordurend schoppende baby niet hielp. Midden in de nacht het ziekenhuis dus maar gebeld en ik er naartoe in mijn eentje met de taxi en ziekenhuistas. Ze hebben mij en de baby twee uur aan de monitor gehad, en antibiotica gegeven in de hoop dat de ontsteking nog over gaat voor de bevalling. Dat was dus een korte nacht voor mij, en ook voor Padraic die hier het fort bewaakte. Gelukkig sliep Aoife door.

Vandaag zou granny komen, dus tot die tijd wisselden Padraic en ik elkaar af met Aoife en uitrusten.  Toen het mijn beurt was scheen de zon hier nog en hebben Aoife en ik twee van deze kerstkransen gemaakt: handen printen met groene verf op wit papier en dan uitknippen en in een rondje lijmen. Aoife vind het geweldig, dit soort activiteiten duren ongeveer een kwartier, precies lang genoeg voor de peuterconcentratie, en ze had er dudielijk lol in om haar handen op het papier te drukken, en ik intussen maar verse a4tjes voor haar neus leggen... Ik vind het resultaat goed gelukt, en de kleur groen heeft precies die rupsje nooitgenoeg variatie die hem zo natuurlijk maakt... Of en wanneer we eraan toe gaan komen om een echte boom op te zetten weet ik niet, maar intussen proberen we het huis zo kerstklaar mogelijk te maken.

en nu is alles buiten grijs en is granny hier en kunnen wij allebei even rusten - stilte voor de storm!

it's beginning to look a lot like christmas

Tja, en terwijl we wachten was het vanmiddag tijd om na het bezoek van de midwife om te zien of er al wat beweging in de zaak zat (nee) en een membrane sweep te doen (te strippen, in goed Nederlands) toch maar wat kerstsfeer aan te brengen in tenminste Aoife's kamer. Voor haar moet het ook wel een beetje een verwarrende zaak zijn: is net Sinterklaas voorbij, waar bijna niemand over praat hier (uiteraard) maar die wel cadeautjes brengt, dan opeens mag je ook meedoen met de kerstfestiviteiten die verder overal allang begonnen zijn, oefenen voor het christmas play (Aoife is een rendier, net als de andere twintig kindjes of zo in haar jaar) en dan, terwijl thuis geregeld wordt gesproken over de nieuwe baby komen ook de kerstverhalen weer van de plank die  -waarempel, dat kan toch geen toeval zijn - ook allemaal over een nieuwe baby gaan. Intussen tellen we af met adventkaars en -kalenders tot kerstmis maar over de komst van die andere baby kunnen we weinig zinnigs zeggen...

Nou ja, een kerstboompje versieren kan natuurlijk altijd.

Komen die twee families onbreekbare vintage kerstversierselen dit jaar nog eens goed van pas!!

variabele beloningsschemas

Soms is het handig om psycholoog te zijn, en soms zit die informatie je gewoon in de weg. Vanmorgen vroeg bijvoorbeeld was zo'n geval. Afgezien van een keer of vijf met bedtijd was Aoife voor het eerst de hele nacht niet uit haar bed gekomen. Toen ze haar speentje kwijt was omdat het op de grond was gevallen, riep ze ons en ben ik het haar gaan geven. De boodschap over 'pas uit bed als de zon op je klok is' leek dus te zijn aangekomen, dankzij ons stricte terugmarcheerbeleid de afgelopen dagen.
Maar er komt natuurlijk elke dag een moment dat die zon wel opgaat (om 7.15) en Aoife dus ook haar bed uitkomt en nog even bij ons in bed verder doezelt. Prima! Ze slaapt er zelfs tegenwoordig en dus hoor je ons niet klagen, bovendien is het maar voor kort totdat we echt opmoeten (omdat de builders om 8 uur stipt voor de deur staan).
Zo ook vanmorgen. Padraic liet haar ons bed in dus ik nam aan dat het na haar zonnetijd was.
Alleen, wat een lange poos voordat onze wekker gaat... En hoor ik daar iemand aan de deur? Toch eens de tijd checken: 7.07!
Bleek dat Padraic dacht: ach joh, het is ochtend en ze slaapt toch bij ons, wat maakt het uit...?!
Neee! Het maakt wel degelijk uit, vooral als je gedrag soms wel en soms niet beloont (soms terugbrengen naar bed en soms toch bij ons in bed laten) - met andere woorden als je een variabel beloningsschema hanteert - schijnt het goed te beklijven. Beter zelfs dan conditioneren met een voorspelbaar beloningsschema. Ik weet het nog goed hoe dat jaar in jaar uit bij de Erasmusuniversiteit ter sprake kwam in het blok over behaviourisme.
Is dit het soort gedachten waar je mee wakker wilt worden, een week over tijd? En de vrees dat vannacht weer elk halfuur verstoord gaat worden?
Nee. Niet echt. Soms is het echt beter om niet gehinderd te zijn door enige voorkennis.

slaap

zo, dus dat bed was wel een succes. Eergisteren klom Aoife er zelfs zelf in om om 11.30 even een uur te gaan dutten. Helaas klimt ze er ook even zo gemakkelijk 's nachts uit om te checken of het l tijd is om op te staan. Ze komt dan onze kamer in, en eerlijk is eerlijk, ze laat zichzelf ook net zo gemakkelijk weer terugmarcheren, maar intussen zijn wij en zij wel weer wakker (alsof elk uur naar de wc moeten niet genoeg nachtelijk ongemak is).

Dus dachten wij: ze moet een klok die haar op peuterwijze vertelt of het al tijd is om op te staan. Die bestaan, de groclock, tevens nachtlampje, is blauw met een ster als het nacht is en je kunt zelf instellen wanneer je vindt dat de dag begint, en dan komt er een zon in beeld. Voor ons begint de dag om 7.15 , en de blauwe ster telt met kleine sterretjes af hoelang dat nog duurt, dan komt er een zonsopgang et voila: het is dag.
De eerste nacht werkte het goed, Aoife sliep waarempel tot 7.15 en kwam toen bij ons nog verder slapen.

Vannacht, ondanks de klok kwam Aoife toch weer elk halfuur zo'n beetje bij ons de kamer binnen. Wij moe - dat is lastig maar tot daar aan toe... Maar zij moe - goede hemel, dramas. Ze is nu op de creche (ik heb net een lappendeken zitten naaien voor op haar grote bed, er moet nog een vulling en achterkant tegenaan, maar so far so good... Heb ik nog eens iets aan al die vintage lakens die ik hier heb liggen...) maar komt zo thuis en moet dan een dutje doen. En ik heb zomaar het vermoeden dat ze daar flink moeilijk over gaat doen!

verkeerde baby eerst

Een hele nacht in het grote bed! heel goed en heel lief en heel slaperig was ze, dus kon ik gisteravond toch een foto maken van Aoife, en omdat het vandaag 1 december is kwam Sinterklaas in de ochtend alweer een pakje brengen: een peppa pig adventskalender om op passende wijze met chocolaatjes de dagen af te tellen tot de komst van het kindje Jezus.

Want eerst komt ons kindje natuurlijk.
of toch niet?

Nee zeg! In de stad was er al een levende kerststal, met een iets minder levende babypop Jesus.
En wij intussen maar wachten...

bedden, buiken en buien

en zo gingen Aoife en ik dus naar het postkantoor, een jurk retourneren. Prima jurk hoor, maar ik had er expres twee besteld, in verschillende maten en de eerste die ik paste was goed, en de jurk ook (een polodress, maar dan zwart!!) en affijn, ik wil er daar wel twee van in dezelfde maat. Voor zover men dat kan inschatten met 9mnd buik:

die ja.
Maar wat basel ik nou, ik wilde dus zeggen: Aoife en ik gingen naar het postkantoor. Lopend. De heenweg ging goed

maar dan de terugweg: ze rent nogal graag, en laten we zeggen dat zelfs in mijn minder zwangere dagen rennen niet mijn hobby is, laat staan vandaag (zie ik heb nogal medelijden met mezelf, in de kou enzo). Dus dat was een beetje zwaar, een protesterende Aoife tegenhouden (drukke weg), een handje geven forceren, optillen, tja. Maar de zon scheen wel, en dat is ook wat waard.
Thuis hielden de buien nog even aan, inclusief het willen opeten van krijtjes (zij dan, niet ik, al schijnt dat niet geheel ongewoon te zijn bij zwangere vrouwen, maar dat is dan echt krijt en geen wasco) in een steeds kouder wordend huis, maar... madame ligt nu wel te dutten in haar Nieuwe Grote Bed!, en de loodgieters zijn ook weg. Dus er is weer wat rust ten huize hier. Gelukkig maar want ik begon al erg aan mezelf als moeder te twijfelen (niet een goed moment), vooral toen Aoife voor de allereerste keer tegen mij zei: 'Ik wil papa'... snif. Het einde van een tijdperk...

En hier dan het Grote Bed, zonder mijn meisje dan, want deze dutjesrust ga ik echt niet riskeren door een foto te maken terwijl ze slaapt. Een andere keer misschien!
Voor de geinteresseerden: ik heb zelf uit een oud dekbed een kindermaatdekbed geknipt (1x1.30m - zo kunnen er twee uit!) en onze stapel ikea overtrekken van 2x2 die nu overbodig zijn (omdat we met ons grote nieuwe bed destijds ook een groot nieuw dekbed hebben aangeschaft) getransformeerd in kindermaat. Best handig zo'n naaimachine, en een overlocksteek erop! rang! Ziezo...

En over ziezo gesproken: we zijn er ook uit wat de naam betreft.
Ik weet dat commentaar leveren moeilijk is (schijnt), maar voor wie het goed raadt is er een verrassing!