het maakbare kind?

Poeh, dat was me het weekend wel. Padraic en ik waren Aoife's gedraaikont bij het eten een beetje zat: het leek haar een sport te zijn geworden om 1. niet aan tafel te willen, 2. uit principe niet te willen eten wat de pot schafte maar zelf iets te kiezen, 3. van tafel weg te lopen, 4. dingen die ze op verzoek kreeg alsnog te weigeren en uit te spugen en 5. bij ons op schoot te willen enzovoort, dit alles bij ontbijt, lunch en avondeten... Kortom, tijd voor duidelijke regels aan tafel: we zitten allemaal tegelijk op onze eigen stoel. Als iets niet bevalt kan dat netjes gezegd/gevraagd worden en we proberen op zin minst één hapje van alles voordat we naar het toetje gaan. Als dit niet zou helpen dan geeft het in ieder geval ons een set regels om tot in den treuren te herhalen, in plaats van zelf gefrustreerd te reageren, dachten wij.

Gelukkig lijkt deze duidelijkheid aan te slaan bij ons gewoontediertje... niet dat dat betekent dat we nu van de driftbuien af zijn. Aoife is nog steeds echt twee en heeft weer een duidelijk periode van rebellie, zoals altijd aangewakkerd door een of andere lichamelijk kwaaltje, in dit geval een verkoudheid, met hard hoesten. Arm kleintje, maar moet ze dan echt zo'n chagrijn worden, van niet eten wordt ze ook niet vrolijker... De aard van het beestje zullen we maar zeggen.

Andere strijdpunten proberen we op weer andere inventieve manieren aan te pakken: hoe krijgen we Aoife aangekleed in de ochtend bijvoorbeeld? Gelukkig bracht Poppy, uit een van haar momenteel favoriete boeken (van Usborne Farmyard Tales) soelaas: 

Zie je die jurk? Rood-Blauw-wit geruit? Laten we er nou net zo een in de kast hebben hangen. Dat scheelt weer, en zo kon Aoife zonder al te veel gedoe vanmorgen haar ding gaan doen, want met haar rebellie komt ook een stevige portie onafhankelijk spelen (no mama, go away! (gelukkig kan ik met een gerust hart zeggen dat ze dat niet van ons heeft, want hier in huis is de voertaal Nederlands):

De poppen uitgebreid naar bed brengen, en boekjes lezen.

Maar dan na een ochtend lief spelen, en zonder al te veel problemen aan tafel een tussendoortje en later ook de lunch eten was het dan met slaaptijd toch raak (om obver het verschonen nog maar te zwijgen). Nee, niet in de slaapzak, niet onder een deken, en uiteraard uit bed klimmen, hoe moe ook... Ik denk dat het dutje nog niet echt voorbij is, dus ik houd moed, misschien als ze straks die hoest kwijt is... Als je haar dna opnieuw in bed probeert te leggen, dan moet dat echt met de nodige fysieke kracht (die ik nu echt niet heb), terwijl zij als een klein repelsteeltje hyper in de rondte danst! Ik heb het maar zo gelaten vandaag en heel hard gehoopt dat ze later een beetje bij zou trekken, want...

Vandaag gingen we voor het eerst samen naar de tandarts.

We hadden Aoife uitgebreid ingelicht. Ik was de laatste paar keren erg ontspannen zelf teruggekomen van de tandarts en er erg enthousiast over geweest (die 13 noodbehandelingen vorig jaar hebben bij compleet gedesensitiseerd voor de tandarts, hoera!), en toen ik een paar dagen geleden aankondigde dat we zouden gaan riep ze heel hard jeee! en demonstreerde ze hoe goed ze haar mond wel niet zou open doen. 

En nu verwacht u natuurlijk een maar... maar:

Het was ook geen probleem om te gaan, wel een beetje om haar van de speeltjes in de wachtkamer weg te krijgen de behandelkamer in, maar eenmaal daar deed ze heel lief haar mond open, kreeg ze een grote dorasticker voor op haar jurk en zag ze geintrigeerd toe hoe mijn tanden werden schoongemaakt en gepolijst, terwijl ze op mijn benen zat. En toen mocht ze zelf in de stoel:

Fantastisch! Zo'n houding kunnen we wel gebruiken, als ze tenminste mijn soort gebit geerfd heeft! Ik was erg trots op haar (ook al wilde ze na afloop wederom de wachtkamer niet uit, omdat ze de speeltjes zo leuk vond en moest de assistente erbij komen om haar plechtig te beloven dat alles er over zes maanden ook nog zou zijn en misschien nog wel meer ook!). Tja, je kunt ook niet alles hebben he.