moeders

Dit is mijn blog, en ik ben ermee begonnen toen ik naar Engeland verhuisde, vijf maanden zwanger van Aoife toen, om iedereen op de hoogte te houden van mijn leven hier. Maar uiteraard ben ik niet de enige bloggende mama, sterker nog, het hele internet is ervan vergeven. Het lijkt wel of ze niets anders doen dan schrijven over hun kroost, de spulletjes en prulletjes in hun huis zo stijlvol mogelijk op de foto zetten en creatief bezig zijn.
Maar ook al is dit mijn blog, afgezien van mijn gedachten sta ik er zelf niet veel op, vooral niet op de fotos. Deels komt dit doordat ik de camera vasthoud, deels ook uit gene. Vooral niet nu ik zwanger ben. Gek eigenlijk want ik zou heel graag fotos terugzien van toen ik zwanger was van Aoife. Maar veel meer dan hier op dit blog te vinden zijn (spaarzaam) bestaan er niet... En ook daar ben ik niet alleen in. Opvallend veel moeders laten zichzelf visueel buiten beschouwing - niet alleen tijdens de zwangerschap, of op hun blogs, maar uberhaupt als er fotos gemaakt worden. Uit ijdelheid: bad hairday, te moe, te dik, te moekig die dag... Natuurlijk zijn er uitzonderingen (hier bijvoorbeeld, en hier en weet u de twee belgische dames nog die ik u ooit aanbeveelde?), zonder uitzondering zijn het de jummy mummies die wel op de foto gaan... En dat maakt het misschien voor de rest van de bloggende motherhood nog wel lastiger om zich bloot te geven. Wie weet...
ok.
Lees nu dit eens: why mom should stay in the picture . Ik werd er vandaag op geattendeerd en las het toen ik even op adem aan het komen was bij m&s van mijn zoektocht naar een passende en geschikte piyama voor na de bevalling. Ik ging er naar de wc en dacht toen ik kan wel een pauze gebruiken, en voor ik het wist zat daar in mijn eentje in het cafe aan een tafeltje met een sandwich en een scone op mijn iphone te kijken...

Het zullen de hormonen zijn, maar de tranen schoten me in de ogen. Natuurlijk moet ik zelf ook op de foto, en natuurlijk maakt het helemaal niet uit dat ik er niet uitzie als die Taza, voor Aoife al helemaal niet.
Dus bij dezen dan: ten eerste een bewijs van mijn lunch -inclusief de scone! en ten tweede een behoorlijk wazige (sorry) snelle foto van mij plus buik in een paskamer. En hierbij de plechtige belofte mijn best te doen om meer zelf ook op de foto te gaan, al was het maar voor het nageslacht.