maandag 22 november 2010

van ouderwensen en dingen die (hopelijk) voorbij gaan

Gisterochtend zaten Padraic en ik er allebei flink doorheen door de gebroken nachten. Hij nam 's ochtends even de honneurs waar en ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt naar de kathedraal te gaan en op weg daar naartoe advies in te winnen bij Lokke. Sinds de oorontsteking sliep Aoife slecht. De verstopte neus hield haar van het duimen af en het leek er flink op dat ze dat volledig was afgeleerd, maar hoewel ze nog niet echt weer aan het duimzuigen is gaat haar linkerduim de laatste twee dagen toch weer geregeld de mond in. De 24uurs zorg leek haar bovendien op het idee gebracht te hebben dat huilen in het holst van de nacht een heel goede manier is om een knuffel en wat eten te krijgen (softies dat we zijn). Intussen werd zij zo moe dat ze 's nachts niet eens meer goed in kon slapen tenzij we haar inbakerden. En wij werden steeds moeier, en als je moe bent en dingen gaan niet zoals je wilt is het maar bar lastig om dat je niet persoonlijk aan te trekken (voor mij dan). Ik realiseerde me dat dat deel van de dag dat het meest voorspelbaar is (eten, badje, melk, bed) ook het meest voorspelbare resultaat heeft (steevast slapen). De duidelijkheid qua eten en slapen zag ik de rest van de dag zelf al weinig terug, laat staan dat Aoife daar een lijn in heeft moeten kunnen zien. En Padraic en ik zijn eclectische ouders, we laten ons niet door een boek leiden, dus dat maakte het voor onszelf ook niet zo duidelijk. Wat moeten we nou doen? Wel voeden 's nachts (uiteindelijk groeit iedereen eruit) of laten uithuilen (en de buren dan?)? Hoeveel moet een kind eigenlijk overdag slapen? Enzovoort. Tot nu toe waren wij vooral van laat het haar zelf maar aangeven, maar sinds de overgang van voeden op verzoek naar vaste eettijden met het vaste voedsel (als wij eten namelijk) vond ik dat een beetje lastig. Dus toch maar eens vaste dutjestijden opgezocht en ingesteld. In de hoop dat als ze dat overdag goed leert, ze 's nachts ook wat minder moeite heeft met opnieuw in slaap vallen, zonder dat wij een periode van uit laten huilen in het midden van de nacht moeten doorstaan (dat kan altijd nog).
De grote vraag: heeft ze nu voor eens en voor altijd slechte gewoontes aangeleerd, sinds ze ziek was? (tenslotte sliep ze daarvoor altijd door) is vannacht opgelost: of het nou door het kerkbezoek kwam, of het bakeren, of de vaste dutjes of steun van zuslief of geduld of toeval, het antwoord is nee: ze kan nog steeds doorslapen (grote opluchting). Nu maar hopen dat het doorzet...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten