fairfield orchard

hier vlakbij is een community orchard, ons wijkpark is dus een boomgaard voor algemeen gebruik. Het is de tijd van het jaar dus maandag (bank holiday) gingen we met Karen en Manuel kijken of we wat konden plukken, (of ter plekke opeten, in het geval van Aoife). We vonden pruimen, appels, peren, bramen en crabapples. En hebben die laatsten geoogst door flink aan de boom te schudden met mijn sjaal eronder om er thuis crabapple jelly van te maken.

souvenirs

Padraic had me toen ik in China was dagelijkse updates gestuurd maar natuurlijk waren die fotos en verslagjes niet hetzelfde als hem en Aoife weer in het echt zien. Ze kwamen me ophalen van het vliegveld. Aoife keek me niet aan, maar ze wilde wel liever bij mij op schoot dan in de kinderstoel. Toen ik even later wegliep om naar de wc te gaan was ze wel even van slag, maar al snel ook weer gelaten. Ach jee.
Ze is gegroeid en veranderd en heeft een ongelooflijke verkoudheid (lang leve de creche). Snot en hoesten.
Ik had ene zijden piama voor haar meegebracht en chinese vingerpoppetjes. Volgens mij zijn het opa, oma, kleinzoon, kleindochter en hun pet pandabeer en een uitwisselingsstudent. Maar Padraic denkt dat het opa, oma, papa, mama, pet panda en hun blonde baby zijn (een-kindsbeleid...). Hoe dan ook, Aoife heeft ze allemaal bestudeerd en met ze gebabbeld, en herkende zelfs de nijntje op de jurk van mama/kleindochter: Nijntje!

mina in china

ik ben weer terug. Het internet vanuit China bleek toch niet zo goed als de eerste dag het geval leek, dus nu maar even een korte update achteraf. Mijn praatje ging goed, de taalkundigen waren zeer hartelijk en het eten was heerlijk. Veel communicatieproblemen wel, met taxichauffeurs of in restaurants, maar daarom des te leuker om te zine hoever je kunt komen zonder taal! Zo had op een gegeven moment mijn taxichauffeur geen wisselgeld, wist hij me met gebaren duidelijk te maken, en was ik een keer vergeten mijn bonnetje mee te nemen uit een restaurant. Ook dat kon ik met handen en voeten overbrengen, waarna de afruimdame me meenam naar de kassa en aangaf dat ik het bedrag moest opschrijven en dat werd dan opnieuw in de kassa ingevoerd en het resulterende bonnetje kreeg voor de zekerheid nog even twee stempels et voila.

Ik ben naar de verboden stad geweest en naar het plein van de hemelse vrede. Helaas geen tijdom de chinese muur te zien, maar wel weer een heel aantal praatjes op het congres. Wat eigenlijk ook een welkome afwisseling was van mijn dagelijks leven tegenwoordig!
(ps. hipstamatic was echt perfect voor deze sfeerbeelden, vind je ook niet?)

in beijing!

Hoe doet onze lieve chineef dat toch? Ik ben nu in Beijing, en ik krijg met de seconde meer achting voor Gerard. Als een hedendaagse Marco Polo naar den vreemde reizen en daar dan maar even gaan wonen. Wow! Het koste me drie taxichaufeurs en bemiddeling door een Engels sprekende luchthavenbeambte om de locatie van mijn hotel duidelijk te maken. Gelukkig stond de naam (maar niet het adres) ervan in Engels en Chinees op een bevestigingsfax, want mijn handgeschreven aantekeningen over het adres konden ze niet lezen, zelfs de postcode niet. Behalve een taxichauffeur die mij terwijl ik al aan het instappen was bij iemand anders bijna de auto uitsleurde en me naar zijn taxistandplaats veel verderop wilde meenemen onder luid geroep van I know I know where! Misschien was het bona fide, maar in mijn carriere als wereldreiziger ben ik toch meermalen in reisgidsen gewaarschuwd voor pushy en onbetrouwbare onofficiele taxibedrijven op vliegvelden, dus antwoordde ik maar in de universele taal van nee schudden en no! no! zeggen. Hij droop af, zichtbaar teleurgesteld dat hij mij, die reuzin niet naar zijn auto had kunnen lokken. En hij had nog wel een gelamineerd visitekaartje met de naam van zijn bedrijf erop.

Mijn gmail doet het gewoon (tegen alle verwachting in) en kijk, met enig tweaken lukt het me ook om mijn blog bij te werken over de Great Firewal heen. Voor de thuisblijvers, want als dit geen vermelding waard is dan weet ik het niet meer. Tot nu toe ben ik al een keer flink verdwaald toen ik op zoek wilde gaan naar de congreslocatie, een halve mijl (ja met 800m kan zelfs ik het niet laten om imperial te denken) van het hotel vandaan, maar voor ik het wist zat ik echt middenin dagdagelijks Beijing, met was hangend tussen de bomen, kleine meisjes met bizarre hoofdtooien en straatvenders met potten en pannen. Ik heb ook de perziken zo groot als meloenen gespot. Toepasselijk want gedurende mijn vlucht speelde James and the Giant Peach en heb ik naar een voorgelezen biografie van Roald Dahl geluisterd. Dit had ik natuurlijk moeten vastleggen op de gevoelige plaat maar daar was ik nog een beetje te bleu voor, als verreweg de enige niet chinees in de omtrek.

Naast het Roald Dahl vermaak (had ik al gezegd dat er ook nog een documentaire over zijn familieleden te zien was in het vliegtuig?) waren er ook mijn medereizigers die mijn aandacht trokken. Met name de man aan de overkant van het pad, die zodra we opstegen zich van schoenen en sokken ontdeed en gedachteloos stukken droog vel van zijn voet begon te plukken - en die dan nonchalant op het gangpad deponeerde. Dit alles terwijl hij een chinees boek las. Ieuw!

Enfin, toen mijn zoektocht naar het congres me onverrichterzake weer naar het hotel had geleid was er gelukkig een andere congresganger die op het punt stond om vanaf mijn hotel te vertrekken naar de campus zo aardig om mij in zijn taxi mee te nemen (weer twee geprobeerd voordat de chauffeur wist waarheen we moesten... of wellicht wilde hij ons dat kipeeindje niet meenemen, terecht natuurlijk, maar mijn reddende engel 'had het heet en wilde niet meer op en neer lopen, ook al wist hij de weg'), en hier ben ik dan, op de Beijing Foreign Studies University in de koffiehoek druk mijn programma aan het bestuderen en aan het acclimatiseren. Ik ken niemand echt, het voelt wel veilig hier zo in mijn hoekje, maar ik wil mijn tijd in Beijing toch ook niet helemaal verdoen met veilig in hoekjes zitten, dus zometeen ga ik maar eens op pad. wordt vervolgd!

bijna weg

morgen ga ik naar China, naar Beijing voor ene conferentie, mijn laatste namens de UvA. Wat een avontuur! Het verre oosten... en ver van Padraic en Aoife, voor het eerst. We weten niet hoe de internetvoorzieningen zullen zijn, kan ik mijn mail gewoon gebruiken? Kunnen we contact houden? Maar ik zal mijn best doen.
Als aandenken nog even wat foto's van vandaag:
rondjes draaien in de stoel

baby Ella van de overkant eens even goed bestuderen (bee.bie)

zelf de snackbox openmaken

aoife fills her word hoard

het grote benoemen is begonnen. elke dag komen er woordjes bij, ze wijst met haar vingertje en zegt
bloef (bloem)
boe (boek)
doos
bamaa (banaan)
baabe (baby)
me (mes)
mek (melk)
maa (tomaat)
pop
televisie (ongeveer dan)

en ook (niet zo aanwijsbaar)
hap
dicht
no en nee
ja
tikke der (tickle under there! als we het rijmpje round and round the garden zingen).

update: voor het gemak is ze dat maar Ber (beer) gaan noemen (round and round the garden like a teddybear...)

update 2: en het is nu bee. bie. voor baby (twee woorden maar wel heel vaak!)

bionic man

vandaag gaat mijn vader het ziekenhuis in voor weer een nieuwe knie. Sterkte en beterschap papa!

ps. De voetbalpose hierboven doet me denken aan de vriendschappelijke wedstrijd Engeland-Nederland die is afgelast vandaag vanwege de rellen in (was het nog maar alleen) Londen. Mijn hemel, wat is er mis met dit land, als ze nou nog een goede reden hadden... En dan te bedenken dat er elders in de UK mensen naar de tv keken naar de rellen in Londen en dachten, hee, dat is een goed idee! Dat gaan wij ook doen! Ongelooflijk...