we wilden graag ook weer in twee etappes terugreizen (of eigenlijk: doorreizen naar Josie's bruiloft), maar op woesdag was er geen boot van Muck naar het vasteland, en dus kon Padraic die dag toch mee op wandeluitstapje naar het volgende eiland: Eigg. We besloten om dan maar op donderdag in een lange zit met een pauze voor het avondeten helemaal naar Lancaster te rijden. het zou zes uur moeten duren, maar het ongeluk wilde dat we 1. de eerste 3 uur voortdurend achter hele trage cacravans reden en 2. Aoife binnen twee uur al twee keer had overgegeven, inclusief de bijbehorende verschoonsessies, dus je kunt wel stellen dat het niet opschoot. Eindelijk vonden we dan om een uur of 6 een wegrestaurant voor het avondeten, maar we waren begrijpeliljkerwijs een beetje benauwd om Aoife veel te eten te geven en het dan vervolgens weer allemaal terug te krijgen. Wat doe je dan? We besloten wel wat avondeten te geven, maar dat niet aan te lengen in haar buik met een flesje melk, maar daarmee te wachten tot we thuis waren. Aoife was lekker moe, dus het zou wel goed gaan. Dachten wij. Helaas misten we het tankstation, en toen we er eindelijk nog een gevonden hadden werd Aoife compleet wakker en was ze niet meer in slaap te krijgen. Misschien dan toch maar haar flesje geven? Ik diepte het op uit mijn tas en vond een flesje met brokkelige melk. Op Muck wordt namelijk tussen 11 en 5 de electriciteit uitgezet door de Laird (de locale hereboer die het eiland bezit), dus hoewel de melk lang genoeg houdbaar zou moeten zijn geweest was de levensduur daardoor toch behoorlijk verkort, blijkbaar... Dus... wij weer stoppen bij een wegrestaurant om melk te kopen en flesjes om te spoelen (ik geef nog wel borstvoeding, maar maar een keer per dag en no way dat ik nog genoeg melk heb om haar in slaap te helpen in de avond!). Helaas wilde ze daarna nog steeds niet slapen maar was ze wel flink moe en chagrijnig, dus het was echt een bijzonder gezellige en ontspannen trip. Maar niet heus. Negen uur, waarvan ze er minstens 3 van heeft gehuild en misschien 1 heeft geslapen, en dat terwijl we pas om 23.30 thuis aankwamen. De geneugten van de autovakantie (mij natuurlijk totaal onbekend). Wat hebben wij verzucht dat dit een slecht idee was en ik zwoor dat ik de volgende dag niet nog eens 1,5 uur in de auto zou gaan zitten naar Josie, en Aoife al helemaal niet, dus Padraic moest maar lekker alleen naar de bruiloft.
Maar ja, duty calls en we zijn toch maar wel gegaan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten