twee jaar!

het is onze trouwdag! twee jaar geleden stonden Padraic en ik in de kathedraal op een fantastisch zonnige dag, met zoveel familie en vrienden om ons heen. Hilde en Gwenda zongen en Aoife wandelde door het middenpad... en 's avonds vierden we feest in de dorpszaal in Abbeystead... Twee jurken had ik, en bloemetjes bruidsdames, en wat was ik blij dat er zoveel mensen gekomen waren. helemaal naar Engeland! En om mijn man te trouwen ook natuurlijk! Ik vond het heel bijzonder dat je in Engeland zomaar in een keer in de kerk kunt trouwen, zonder eerst naar het gemeentehuis te moeten.

en toen waren we gisteren toch opeens weer in Abbeystead. Voor Ellen's verjaardagsfeestje. Wat een timing! Vandaar deze statieportretten:

twee jaar later en nog steeds blij!

van baby naar dreumes(je)

vandaag kreeg Fergus zijn eerste hapje. Een beetje babypap tijdens het avondeten. Hij snapte het slikken nog niet helemaal, maar net als Aoife wilde hij gewoon zelf de lepel in zijn mondje stoppen!

en nog meer...

Fergus Maas Monaghan.

hij is er al ruim vijf maanden, maar toch voegde het doopsel wat toe voor mij. Het was heel fijn om het met iedereen te vieren dat Fergus er nu is, en om zijn naam officieel te maken. Father Stewart vroeg voor de viering welke heiligen we wilden herdenken, en ging na welke heiligennamen er in onze namen en die van de peetouders zaten: holy Mary (pray for us), Saint Fergus (pray for us)... Saint Maas... (ik heb ergens gelezen dat Maas een verbastering is van Thomas, maar Father Stewart kon dat zo snel niet onthouden geloof ik)... Saint Patrick (pray for us), Holy Naomi, etc. Namen zijn belangrijk, en vrienden en familie nog meer, en hem zo tussen onze namen te horen was heel bijzonder.

Het was een heel druk weekend, maar ook erg fijn om iedereen hier te hebben. Opa en oma logeerden hier, en Iris en Bernhard en Lokke en Jeroen en de kinderen kwamen op zaterdag al aan in Lancaster. Bovendien waren we flink aan het bakken (36 muffins tussen de bedrijven door, een rabarbertaart, koekjes...) en moesten we ook nog de boodschappen doen voor zondag. Zaterdag was het prachtig weer, en in de middag, toen Padraic met Aoife naar een kinderfeestje was heb ik met Iris en Bernhard in de stad gelopen en van de zon genoten. Zij kwamen 's avonds eten (curry, koken kon er echt niet meer bij dit weekend) en terwijl de kindjes sliepen voelde het toch zowaar als een echte avond uit! Het komt nooit meer voor dat we vrienden over de vloer hebben, ik denk deels omdat we hier niet veel vrienden hadden van voordat we kinderen kregen, en dat de vrienden die we hebben zelf kleine kinderen hebben en daardoor ook zo makkelijk niet iets kunnen afspreken. 

alle fotos Bernhard Slaap

meer over het doopweekend

vooral meer plaatjes

dit is een van mijn favoriete fotos. Aoife die nog even in de wagen kijkt voordat we naar de kerk gaan. Dankjewel Bernhard!

Fergus' doopsel

afgelopen zondag, op 26 mei 2013 was het een kleine hoogtijdag voor ons manneke. Fergus werd gedoopt in de kathedraal hier en alle familie was overgekomen om dat met hem te vieren. Peetouders zijn Aidan en Ailsa, en Iris.

Natuurlijk paste de doopjurk nog. Kijk dat is dan weer het voordeel van zo'n kleintje, ook al is hij al ruim vijf maanden (en ook dankzij de grote joekels van een ooms en tantes bij geboorte... ik vraag me af of die grote tienponders (en meer) ook allemaal zo'n dipje hebben gehad na de geboorte, net als onze reus Fergus...). Hoe oud de jurk precies is weten we niet, maar we vermoeden wel zo'n honderd jaar aangezien er vier generaties in zijn gedoopt: Aoife en Fergus, Lokke en ik en een aantal van mijn neven en nichten, mijn moeder en haar broers en zussen, en daarvoor is de jurk via een tante (?) van mijn opa van moeders kant bij hen terecht gekomen...

het weer was helaas niet zo heel goed, maar toch een stuk beter dan bij Aoife's doopsel, waar het enorm regende, dus gingen we met zijn allen lopend langs het kanaal naar de kathedraal. We hadden ervoor gekozen dit keer niet het doopsel in de zondagmis te laten plaatsvinden, maar in een aparte sessie na afloop, omdat het met al die kleintjes erbij al lastig genoeg is!

Gwenda was zo lief om muziek te spelen op haar viool, en op de valreep had Padraic ook nog een pamflet weten uit te printen met wat informatie over St. Fergus en het lied Be thou my vision. We hebben dat lied ook tijdens ons trouwen gezongen, en niet alleen is het een mooie en toepasselijke tekst (voor zowel een doopsel als bruiloft), maar ook heeft het een prachtige folky melodie, precies de sfeer die we wilden uitdragen voor Fergus.

Aoife wilde graag zitten bij haar 'best friend Ellen', Andrea en haar moeder Bernadette. Ellen's oma was samen met Andrea de eerste die Aoife in het ziekenhuis was komen opzoeken, en sindsdien hoort zij ook een beetje bij de familie. Ook toen Fergus net was geboren en we hem voor het eerst meenamen op een excursie was dat naar John en Andrea, waar Bernie toen ook was. Ze was in de stad vanwege Ellen's verjaardag (vandaag! happy birthday Ellen!) maar wilde er graag bij zijn.

Father Stewart die ons getrouwd heeft voerde ook het doopsel uit. Al kon Aoife de verleiding niet weerstaan om als allereerste een plens water over Fergus' koppie te gooien... ('maar dat telt niet, zei de pater snel).

 

Aoife's kaars werd eerst aangestoken door Aidan van de paaskaars, en daarna Fergus' kaars aan die van haar, zo was Aoife ook nog een beetje deel van het spektakel.

Father Stewart gaf zijn eigen draai aan het deel van de ceremonie waarin wordt gesproken over het uitdrijven van het kwaad, door te benadrukken dat het niet om het kwaad van Fergus gaat, maar dat we hiermee hopen dat hij beschermd is tegen welk kwaad in de wereld dan ook. Toen Fergus eenmaal gedoopt was mochten we hem in een witte doek wikkelen om aan te geven dat hij nu helemaal onschuldig was.
en dan allemaal naar buiten en even blauwbekken voor een groepsfoto:

ps. alle fotos behalve de eerste (het statieportret) en de liggende foto van Fegrus in doopjurk zijn gemaakt door onze favoriete hoffotograaf Bernhard Slaap

voorbereidingen

een voorzichtige zonnige dag (lente daar doen we niet aan lijkt het wel), dus tijd om de doopjurk eens te wassen en in het zonnetje te laten bleken gisteren. drie (of vier) generaties babyspuug moeten we weg zien te werken.

zondag is Fergus' doop en zullen we zien of al dat langzame groeien misschien ook zo zijn voordelen heeft...

mijn grote meisje

mijn grote meisje heeft het een beetje moeilijk gehad de laatste tijd. Veel schreeuwen, protesteren, aandacht vragen, jaloerse buien... we werden er horendol van. Bedtijd was een drama en de time outs op de trap werden frequenter en frequenter, en of ze nou hielpen? Vooral als Padraic en ik beiden thuis waren was het raak, dus de weekenden zijn de laatste tijd niet echt een pretje geweest... Het lijkt erop dat deze grote meid door heeft dat wij net even anders reageren en dat het altijd te proberen is om het bij de ander te proberen als de een 'nee' heeft gezegd. Daarbij is de aandacht als papa er is natuurlijk nog dunner gespreid, want ik wil ook weleens een volwassen gesprek, dus nog meer reden om ons uit te dagen (alle aandacht is welkom, of dat nou negatief of positief is). We probeerden hard om dit te doorbreken, maar toen Fergus ook nog eens stopte met slapen in de vooravond en ontroostbaar was werd het wel erg lastig.

Een achteloos gesprekje met de health visitor bracht me echter op een idee. Die noemde te lage verwachtingen als ook een mogelijke reden van verzet en rebellie. Ja ze heeft nog een luier. Ja misschien voelt ze zich daardoor wel een baby en gedraagt ze zich daarom ook zo... Hoewel Aoife geregeld (dagelijks) op het potje ging hadden we nog nooit echt de stap gezet om haar echt zindelijk te krijgen. Als we vroegen wil je geen luier zei ze nee, en wij hadden nou ook niet bepaald veel energie om dat door te zetten. Maar vorige week kwam ze woensdagmiddag thuis en na haar dutje zat ze op de pot en vertelde ze over Ellen en op het potje plassen en opeens dacht ik: we gaan ervoor: 'zullen we een mooie onderboek aandoen in plaats van een luier?' Ja dat wilde ze wel (we hadden speciaal peppa pig onderbroeken achter dehand voor deze gelegenheid). Elke 30 minuten haar eraan herinneren et voila, mevrouw was in drie dagen zo goed als 'droog'. de eerste dag had ze twee ongelukjes terwijl ze met water aan het spelen was maar over het algemeen geeft ze zelf aan dat ze moet plassen. Ook als we het huis uitgaan is het zonder luier, alleen in de nacht heeft ze nog een 'pull up' aan.

Dus, toen granny vorige week vrijdag op bezoek was, mocht Aoife zelf haar schone onderbroeken dragen in een nieuwe rugzak toen we haar gingen halen van de trein en wat was ze trots!!

Met deze nieuwe verantwoordelijkheid is Aoife opeens een stuk beter verteerdbaar. Ik wilde haar niet het idee geven dat ze vervangen was door Fegrus en dat zij nu niet meer mijn kleine meisje was omdat we een baby hadden, maar blijkbaar was ze er zelf ook aan toen om een grote meid te zijn.

next: weg met het speentje. Maar nu nog niet. Een ding tegelijk.