Fergus' eerste reis naar Nederland

Gewapend met een Engels paspoort (het Nederlandse hebben we nog even laten wachten, nu wij getrouwd zijn is er minder haast bij om ook dat voor Fergus te regelen, zoals dat wel het geval was bij Aoife, die er in twee weken twee had!) zijn we laatst naar Nederland gegaan. Logeren bij opa en oma, hun 40 jarig huwelijk vieren en vanwege een promotie in Leiden waar Padraic in de commissie zat.

Het vliegen was geen enkel probleem, Fergus sliep vooral en als hij niet sliep dan lag hij aan de borst of was hij op mijn schouder de mensen achter ons aan het inpalmen met zijn brede glimlach. De dubbeldekker kinderwagen hadden we meegenomen naar de gate, dus we konden de kindjes makkelijk vervoeren, ook bij aankomst op Schiphol en in de trein naar Delft. Een directe trein dames en heren, ik kan je niet genoeg vertellen wat een opluchting dat was na al die jaren en jaren en jaren te moeten hebben overstappen op Leiden of Den Haag HS (aka het tochthol). Het is niet eens het wachten dat dat lastig maakt maar het rennen en vliegen om vooral maar niet de aansluiting te missen (vooral op de heenweg). Dus hoera voor de NS!

Bij oma aangekomen was het onmiddelijk puzzelen geblazen, en natuurlijk Lotje aaien lastig vallen met goede bedoelingen.

dan zondagmiddag met de hele familie naar Huszar in Delft (het oude belastingkantoor blijkbaar, met Vermeers gezicht op Delft) voor een afternoon tea ter gelegenheid van opa en oma's veertig jarig huwelijk. Eerst de kaart tekenen (we geven opa en oma een foto van de familie cadeau, maar die moet nog komen, dus voorlopig moeten ze het met een mooie kaart doen) - Fergus zet als laatste zijn naam:

Aoife vond het prachtig maar was eigenlijk alleen maar geinteresseerd in de kaneelschuimpjes (zo moeder zo dochter!). Gelukkig was er een gigantisch schoolbord waar de kids konden krijten, of andermeans werk konden uitvegen dan in Aoife;s geval (lang leve Sarah's groten nichtengeduld!)

En wat interessante hekjes om te beklimmen

 's Maandags na een rustige start de stad in

en dinsdag op naar Leiden. Aoife bleef achter met opa en oma, maar Fergus en ik gingen met Padraic mee naar de promotie. Ik wilde hem weleens in toga zien, maar omdat Fergus een baby is mochten we niet in de senaatskamer erbij zitten, maar moesten we in een apart kamertje het geheel op film gadeslaan.

wat ook wel wat had, zo met Fergus in de wagen, en toen hij dat zat was kon ik hem makkelijk even voeden:

en na afloop nog evn bij de receptie rondhangen...

ach ja, good old Leiden, het had toch wel wat om daar terug te zijn, met het voordeel van de afstand, zowel in tijd als ruimte... sommige dingen veranderen nooit, maar gelukkig doet me dat minder en minder. Het was leuk om de stad weer te zien, en ook vrienden en hen aan Fergus voor te stellen (trotse mama kon het niks deren dat ze geen glanzende academische carriere meer heeft... wat een rust).

Intussen in Delft... ging Aoife met opa en oma voor het eerst naar de bioscoop: Nijntje de film, en ze vond het leuk! Ze heeft zelfs heel goed stilgezeten tijdens de film, terwijl andere kindjes flink op en neer aan het rennen waren! 

maar zo zoet als ze toen was was ze helaas de volgende dag in het vliegtuig allerminst. Ze is meestal heel tam en lief als we vliegen, en zo ook op de heenweg, maar op de terugweg was het een en al misère, met als klap op de vuurpijl een minstens anderhalf uur durende gigantische driftbui, met nieuwe geluidseffecten, hysterie en absoluut niet voor rekening vatbaar zijn, de hele reis in het vliegtuig tot en met na de security op Manchester Airport. OEF!! We hadden oordopjes mee moeten nemen voor de andere passagiers, en zelfgebakken koekjes om iedereen gunstig te stemmen, maar natuurlijk hadden we daar niet aan gedacht.. wat een ellende.

Maar sinds we thuis zijn en goed en wel gesetteld weer hier, gaat het gelukkig opeens stukken beter met Aoife's peuterbuien. Ze gaat over het algemeen goed naar bed, laat zich zonder problemen 's ochtends aankleden, en haar haren doen (ik kan me niet heugen wanneer dat het laatst het geval was, we vechten al maanden elke ochtend met haar!), en zelfs haren wassen is best goed te doen... Als ze nu weer eens in een temper tantrum terecht komt, is dat een veel duidelijker expres testen van onze grenzen in plaats van pure frustratie die er nogal luid uitkomt, en ik weet niet waarom, maar op de een of andere manier vind ik dat zelf wat makkelijker te verteren, dan heel de dag op weerstand te stuiten... zou dit dan langzaamaan het einde van de terrible twos zijn, of moeten we onze borst nog nat maken voor een volgende ronde? we zullen zien... (wordt ongetwijfeld vervolgd)...