een winterbaby

een baby in de winter krijgen is extra veel dekentjes maken en inslaan, en knuffelige berenpakken (ik heb altijd al een robijntje willen hebben...)

maar ook het weer tegen hebben. Nou hadden wij hier geen sneeuw en bijna geen ijs, maar het is winter dus de weerstand is laag, Aoife komt met extra veel virussen thuis van de creche en herstellen is lastig. En met zo'n bevalling koud achter de rug loop vooral ik nogal te sukkelen, waarschijnlijk omdat mijn energie nu naar Fergus gaat: eerst hechtingen die niet goed wilden helen, uitslag, toen een hernia, ook met uitslag op de zenuwbaan, en nu weer gordelroos (net als een paar jaar geleden -joepie- in mijn gezicht) en natuurlijk een losse vulling... kortom, zo ben ik dus inclusief alle routine checkups en eerste inentingen (Fergus had de zijne afgelopen woensdag) zo'n beetje wekelijks bij de huisarts te vinden. Die zei trouwens dat het niet zo gek was, twee babies in drie jaar, met daar tussenin meer dan de helft van de tijd borstvoeden, daarvoor verminderde immuniteit door het veelvuldig vliegen en nu een drukke peuter en een baby... Geen wonder dat mijn weerstand er compleet aan is, een klein wondje bij mijn nagel duurt nu al meer dan een week om te helen, ondanks trouw savlon-gesmeer!
Het advies: goed eten, blijven bewegen (alsof ik de keus heb!) en goed slapen. haha. Ik hoop maar dat het snel lente wordt...

aoife's verbeelding

er is niets dat me momenteel blijer maakt dan Aoife te zien tekenen. Deels omdat ik zelf tekenen vroeger zo leuk vond, maar vooral omdat het een kijkje geeft in wat zij meemaakt in haar hoofd. Daarom was de tekening van mij met Fergus op schoot die ze met oudjaar maakte ook zo'n verrassing, omdat het aangaf dat zij hem had geaccepteerd, twintig dagen na zijn geboorte. En hier kwam ze van de week mee:

Mama en Aoife

Fergus en papa

en voor haar 'best friend Ellen' die niet naar nursery was gekomen omdat ze ziek was:

Ellen not happy, Ellen beetje sad

maar ook:

ik: wat is dat? Aoife: aardappel. Haar ierse afkomst laat zich niet verloochenen, blijkbaar.

En ze tekent graag de A. Zodra ze een puntige vorm tegenkomt zet ze er een streep doorheen om een A te maken. 'jellybean?' zegt ze dan, want de eerste keer had ik haar een jellybean gegeven... 'Nee, het is niet altijd feest' zeg ik dan. En zij, wijselijk: 'een per dag!' - niet eens, maar ze heeft de boodschap begrepen...

fergus lala

we weten niet waarom maar opeens noemt Aoife Fergus 'fergus lala'. Ze is erg trots op hem, zij het op een wat hardhandige manier, gelukkig vindt hij haar geweldig, hij moet altijd erg hard lachen als ze met hem praat of tegen hem zingt.

en fergus lala heeft nog meer humeuren hoor, en die wisselen elkaar erg snel af:

de tijd vliegt

ja echt. Het is alweer meer dan twee weken geleden dat ik heb geschreven en Fergus is al acht weken nu. Iris en Bernhard zijn hier op bezoek geweest (dus dat wilde zeggen: tussen de bedrijven door snel het huis schoonmaken, de nieuwe wc verven, ondoorzichtig folie op de glazen deuren plakken in plaats van die stoffige bamboe en houten rolgordijnen die de vorige bewoners hadden achtergelaten (groot succes! een stuk lichter en cleanere look), ja en voeden natuurlijk en met Aoife spelen en alles dat ik verder ook doe.

Intussen proberen Padraic en ik goed gebruik te maken van deze toch tamelijk flexibele baby door af en toe samen te lunchen, en zo ging ik dus een paar weken geleden alweer met Fergus in de sling met de bus naar de campus, om te overleggen met Aoife's key worker (juf) en te eten met mijn man.

 in wiens kantoortje Aoife's kerstcadeau van de creche hing:

Met haar ging alles goed, zei haar juf  en dat klopt. Aoife is een 'groot meisje' - al proberen we haar toch een beetje duidelijk te maken dat zolang ze nog een luier draagt dat wel meevalt met dat grote. Madame kan prima op het potje, maar doet het niet. Ze geeft zelfs geen kick als haar luier vol zit, en ontkent in alle toonaarden als ze een poepbroek heeft. Gelukkig (?) komen daar de zintuigen verder wel bij van pas... De peppa pig onderbroeken liggen al klaar voor als Padraic en ik er eens een week of wat aan willen gaan beginnen, want we denken dat het gewoon een kwestie is van luier af doen en dan maar leven het de gevolgen... Mischien beter als het wat warmer is.

Al is het hier nou ook weer niet zo koud geweest als in Nederland. Geen sneeuw bijvoorbeeld, tot verdriet van ons allemaal eigenlijk. Aoife zou er nu echt iets mee kunnen en ook schaatsen lijkt haar aan te spreken want kijk: hierboven staat ze op de schijven van haar stapeltoren: 'keet keet' - het duurde even voordat ik hem doorhad maar ze bedoelde dus 'skate skate'! Mijn Hollands hart smolt, dat snapt u natuurlijk wel.

En over nog meer smelten gesproken: