soms heb je gewoon twee verschillende kinderen op een dag. Een uitgeruste lieve kletskous, die met de poppen speelt en ze dan spontaan uit het raam laat kijken en dingen gaat aanwijzen, en een die zo moe is dat ze het al niet kan verdragen als iemand anders misschien op haar stoel gaat zitten, en in een minuut van gierend lachen naar hysterisch huilen omslaat en dan weer terug. Die te moe is zelfs om in een keer te gaan slapen en dan tegen beter weten in een paar keer haar slaapzak zelf openmaakt en eruit stapt.
Nu ligt ze dan toch te slapen, Molly en Maja waren te lunch en ik voel me een beetje schuldig naar die arme Molly, die ook niet wist wat haar overkwam: My slabber, my stoel... Maar die toen toch ook weer ging huilen zodra Aoife naar bed ging (wat haar weer wakker maakte): I want my Aoife... Wat hebben kleine kindjes het toch zwaar soms.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten