Een witte winterdoop

Aoife's godmother Emma heeft Padraic om een wederdienst gevraagd peter te zijn van haar jongste zoontje. Vandaag werd Matthew James Ripley in York Minster gedoopt door zijn eigen oma van vaderskant die vicar is in de anglicaanse kerk. Dus wij naar York. Waar het winterswit is. Meer en meer sneeuw in de loop van de dag betekent dat we niet weg kunnen, de terugreis over de Pennines is te riskant. We blijven dus slapen bij Maggie en Charles. Misschien zit er dan morgen voor mij nog een beetje extra tijd in feestelijk en sfeervol kerstYork in!

Sneeuw

Vanuit het slaapkamerraam.

zeehond

Sinds we vrijdag dag zijn gaan zeggen op de nursery heeft Aoife warempel weer iets onder de leden. Verkoudheid dachten we: snotneus, hees... Maar giateravond kwam daar opeens piepemde ademhaling, achterblijven en benauwdheid bij. Ze klonk als een zielige zeehond!
Laat dat geluid nou precies omschreven staan bij pseudo-kroep! Wat een schrik, voor ons allemaal, maar gelukkig werd het gepiep een stuk minder als ik haar vasthield en ze rechtop zat. Arm ding...

van ouderwensen en dingen die (hopelijk) voorbij gaan

Gisterochtend zaten Padraic en ik er allebei flink doorheen door de gebroken nachten. Hij nam 's ochtends even de honneurs waar en ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt naar de kathedraal te gaan en op weg daar naartoe advies in te winnen bij Lokke. Sinds de oorontsteking sliep Aoife slecht. De verstopte neus hield haar van het duimen af en het leek er flink op dat ze dat volledig was afgeleerd, maar hoewel ze nog niet echt weer aan het duimzuigen is gaat haar linkerduim de laatste twee dagen toch weer geregeld de mond in. De 24uurs zorg leek haar bovendien op het idee gebracht te hebben dat huilen in het holst van de nacht een heel goede manier is om een knuffel en wat eten te krijgen (softies dat we zijn). Intussen werd zij zo moe dat ze 's nachts niet eens meer goed in kon slapen tenzij we haar inbakerden. En wij werden steeds moeier, en als je moe bent en dingen gaan niet zoals je wilt is het maar bar lastig om dat je niet persoonlijk aan te trekken (voor mij dan). Ik realiseerde me dat dat deel van de dag dat het meest voorspelbaar is (eten, badje, melk, bed) ook het meest voorspelbare resultaat heeft (steevast slapen). De duidelijkheid qua eten en slapen zag ik de rest van de dag zelf al weinig terug, laat staan dat Aoife daar een lijn in heeft moeten kunnen zien. En Padraic en ik zijn eclectische ouders, we laten ons niet door een boek leiden, dus dat maakte het voor onszelf ook niet zo duidelijk. Wat moeten we nou doen? Wel voeden 's nachts (uiteindelijk groeit iedereen eruit) of laten uithuilen (en de buren dan?)? Hoeveel moet een kind eigenlijk overdag slapen? Enzovoort. Tot nu toe waren wij vooral van laat het haar zelf maar aangeven, maar sinds de overgang van voeden op verzoek naar vaste eettijden met het vaste voedsel (als wij eten namelijk) vond ik dat een beetje lastig. Dus toch maar eens vaste dutjestijden opgezocht en ingesteld. In de hoop dat als ze dat overdag goed leert, ze 's nachts ook wat minder moeite heeft met opnieuw in slaap vallen, zonder dat wij een periode van uit laten huilen in het midden van de nacht moeten doorstaan (dat kan altijd nog).
De grote vraag: heeft ze nu voor eens en voor altijd slechte gewoontes aangeleerd, sinds ze ziek was? (tenslotte sliep ze daarvoor altijd door) is vannacht opgelost: of het nou door het kerkbezoek kwam, of het bakeren, of de vaste dutjes of steun van zuslief of geduld of toeval, het antwoord is nee: ze kan nog steeds doorslapen (grote opluchting). Nu maar hopen dat het doorzet...

zwemmen

We zijn vanmiddag gaan zwemmen in Silverdale. Groooot succes, voor ons allemaal. Aoife vond het geweldig!

changed priorities

Dit verkeersbord kwam ik een paar weken geleden tegen op mijn wandeling van de nursery terug naar huis. De trouwe lezer weet dat ik Aoife lopend in de wagen bracht en haalde, zodat zij tenminste nog iets aan slaap zou inhalen van wat ze op de nursery tekort kwam. Het bord heeft me aan het denken gezet: wat is mijn werk me waard? Een nursery waar we niet blij mee zijn? Al dat gereis? Met een baby? Twee woningen? Nooit eens voor de lol reizen? Een baan maar geen dagdagelijkse sociale contacten met mijn collega's? Er zijn ook veel goede dingen, juist het wonen in twee landen, niet volledig weg zijn uit Nederland, mijn familie geregeld kunnen zien, vrienden, mijn project...
Maar na lang wikken en wegen heb ik vandaag dan toch mijn ontslagbrief ingediend. Per 1 januari werk ik niet meer bij de UvA, maar ga ik voor Aoife zorgen en me oriënteren op een baan hier voor als zij ietsjes ouder is (vanaf een jaar). Het is een heel moeilijke stap, maar ik denk wel de juiste...
Dit was het nieuws.

volgend project

Dat kolven op het werk begint me aardig de keel uit te hangen. Maar sinds ik drie weken terug zomaar een ipod touch heb gekregen (dankjewel padraic) (hij was mijn nachtelijk geluister naar de bbc history of the world in a hundred objects podcast via blazende laptop zat) en die ipod zomaar draadloos kan internetten kan ik nu mooi even Live! Vanuit de Kolfkamer! iets vertellen over mijn volgende voorgenomen project:


Een dekentje haken. Hier in Noord heb ik alleen maar de wol van de wortel en paddestoel, maar plan is om er heel veel kleurtjes in te stoppen.

Wel opvallend dat ik zelfs nu de nesteldranghormonen neem ik aan wel zijn uitgewerkt nog steeds een lichte obsessie met dekentjes en beddegoed heb... In de hema dit weekend alleen al was ik in de verleiding om twee dekentjes voor aoife te kopen (en ze slaapt nota bene in een slaapzak!). Volgens padraic heeft het ermee te maken dat ik zelf wel wat knusheid en rust in een veilig nest kan gebruiken. Maar wie is hier nou de psycholoog?

project winter

Na de jas nu ook een muts. Gehaakt van de restjes borduurwol van van de zomer.

takkie

Lilian playing with an abstract thought, van Matte Stephens, via Etsy

vandaag is Takkie doodgegaan, ze viel de hele tijd om. De dokter wilde haar nog helpen en Takkie liet zich zonder protesteren onderzoeken (dat op zich is al een teken dat ze niet in haar goeden doen was) maar ze is tijdens de behandeling vanzelf gestorven.

Takkie woonde sinds een paar maanden in Delft. Ze kon vorig jaar nog niet meeverhuizen ivm de vereiste prikken voor Engeland, en heeft toen een half jaar bij Aimée gelogeerd. Toen we haar wel naar Engeland en het nieuwe huis wilden laten komen bleek dat zo eenvoudig nog niet te zijn. Dus ging ze bij papa en mama wonen. Zo heeft ze aardig wat verhuizingen meegemaakt, zeven om precies te zijn.

De laatste keer dat ik in Delft was met Padraic en Aoife was Takkie boven, waar zij meestal zat. Maar opeens stond ze heel hard te miauwen voor de kamerdeur. Ik denk dat ze mij hoorde praten beneden en dat ze toch mijn stem herkende. Ze zag er heel stoffig en oud uit. En nu, anderhalve maand later is ze dus dood.

dag takkie