Toen ik zwanger was en dat aan mensen vertelde kreeg ik van allerlei kanten te horen: succes met de gebroken nachten! (van ervaringsdeskundigen natuurlijk). Maar eigenlijk hebben we daar nooit problemen mee gehad. Zelfs toen Aoife last van krampjes had sliep ze, als ze eenmaal sliep, 's nachts heel goed. Van het begin af aan werd ze maar een keer wakker en na vier maanden ofzo sliep ze vrijwel altijd door, uitzonderingen daargelaten natuurlijk. En ze begon zelfs overdag goede dutjes te doen (dwz niet alleen 20 minuutjes in de wagen). Kortom met die gebroken nachten viel het erg mee, en ik ben zelf al niet zo'n lange slaper dus ik heb het nauwelijks als een probleem ervaren.
Maar dan de afgelopen weken.
Op de nursery liep Aoife meteen een verkoudheid op, en sliep zij overdag helemaal niet: teveel gaande, teveel te zien en alles is leuk. Ze kan zichzelf niet zo goed uitzetten: die grote bruine ogen waar iedereen zo gecharmeerd van is doen hun werk wel: ze neemt alles in zich op. En nu zij overdag een heleboel te verwerken heeft en niet slaapt kan ze dat 's nachts ook opeens niet meer. Elke nacht wordt zij ontroostbaar wakker. Als het geen huilen is is het wel klagen...
Gisternacht werd ze om 2 uur wakker en heeft sindsdien tot de morgen gehuild. Dus maar naar de health visitor (het consultatiebureau) gegaan: die zei dat het vaker voorkomt dat kindjes na hun eerste verkoudheid hun routine kwijt zijn. Ze zei dat Aoife er alle schijn van had overgestimuleerd te zijn en daarom niet opnieuw die routine kon vinden... Ze gaf ons wat tips voor in de nacht en die hebben we uitgevoerd, en het hielp. Ze werd weer twee huilend wakker, maar ze kalmeerde tenminste weer, en heeft uiteindelijk tot bijna 9 uur geslapen.
overgestimuleerd dus... hm.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten