klap op de vuurpijl

toen ik mijn fotos aan het organiseren was (moet ik vaker doen) (ik ben nog niet eens echt begonnen, en het is hard nodig was mijn telefoon is bijna vol, en mijn laptop wil er ook niet meer downloaden op zichzelf) (maar gelukkig is daar picassa. Of is dat alweer verouderd? ik gebruik het nog maar toen ik ernaartoe ging toen kwam ik opeens in google+??? he? hoe dan ook dat google+ fotoorganisatieprogramma gaf mij geheel ongevraagd deze cute animatie van vijf snel achtereengenomen fotos van dit weekend.

ik bedoel... hoe schattig is dat?!

maar deze van die reeks maakt mij helemaal week:

die twee.

en verder dit weekend

hadden we besloten om op de heenweg naar gran en grandad af te spreken met Emma en Edwin en de kinderen bij Skipton Castle. Wat een geweldige plek!

 een prachtige bijna italiaans aandoende binnenplaats (met een wapen met draken eromheen en een vier eeuwen oude boom), alles in fantastische staat en het leek wel of we er de enigen waren!

Vanuit Skipton reisden we verder per trein naar Bingley en daar liepen we door het park naar het sprookjeshuisje van gran en grandad. We gaan binnenkort naar Berlijn op vakantie en voor die gelegenheid hebben we een buggyboard aangeschaft, zodat Fergus wel in de bugaboo kan slapen (in de dubbele kinderwagen gaat dat momenteel niet, omdat hij te groot is voor de beddie (zeker in de zomerhitte), maar in het stoeltje niet genoeg kan liggen om in slaap te vallen als hij van ons wegkijkt), en dit plankje konden we dit weekend mooi even uittesten:

Tadaa! Onze karavaan! En ziet u die rugzak? Jawel, dat was AL ONZE BAGAGE voor het weekend, inclusief mijn sportkleren! (Voordeel van dat zomerweer!!)

Aan de andere kant van het sprookjesbos staat het sprookjeshuisje van gran en grandad, en was het al mooi in de winter - mijn hemel in de zomer is het pas echt sprookjesachtig. Met die tuin! en het uitzicht op velden en bomen en heuvels, en aan de andere kant van het huis een klein riviertje en een ouderwetse brug. Als het niet zo'n gedoe was om er te komen (anderhalf uur lang alleen maar bochtige wegen met een wagenzieke peuter is geen pretje, en anderhalf uur in de trein is ook niet echt naast de deur) zou ik er elke week wel naartoe willen.

Race for Life

Na met mijn app tot en met 25 minuten te hebben leren rennen was het gisteren tijd om het geleerde eens in de praktijk te brengen op de Race for Life in Ilkley. Rosemary en ik hadden over en weer gesmst om te beslissen was het tenue zou moeten worden van 'the Monas', (Rosemary, Sarah, Josie, Josie's schoonmoeder Sheila, Cara, Maya, Mary en ik) en we hadden gekozen voor superhero capes in roze satijn.

Dus...

en de rest:

(note to self: voortaan niet meer naast 13-jarige sprieten op de foto gaan staan!)

Het was b l o e d h e e t.  Geen schaduw, geen wind en minstens 28 graden, dus hoewel we erg blij waren (en zijn) met het zomerse weer, het waren niet echt de optimale omstandigheden om eens vijf kilometer in te gaan rennen. Zeker niet na een week van  baggernachten omdat Fergus ziek was en hoge koorts had (virus zei de dokter) en Aoife nu ook dat virus lijkt te hebben. Ook mijn drie blaren, opgelopen op mijn laatste trainingsrondje omdat ik wegens niet kunnen vinden van mijn sokken voor het gemak maar even met blote voeten in mijn sportschoenen was gaan rennen, hielpen niet.

Maar goed. Na mezelf in de afdeling joggers te hebben ingedeeld begon het festijn. Ik was Mary en Cara an Maya al gauw min of meer uit het oog verloren (deze note to self had ik niet eens nodig, want hoe kan ik met mijn zowat veertigjarige lichaam in 's hemelsnaam meekomen met die jonge pubers?) maar goed, om een lang verhaal kort te maken: het ging best goed, ik heb wel hier en daar kleine stukjes gelopen in plaats van gerend maar mijn einddtijd was 33.33 minuten, en als je bedenkt dat ik normaal geproken met 5 minuten warm up, 25 minuten rennen en 5 minuten cool down net vier kilometer loop moet ik toch iets goed gedaan hebben.

(dat witte vlekje ben ik)

aangemoedigd door deze fan:

onze 'winnares' Mary, die er 26 minuten over deed

en granny en Sheila in de bezemwagen!

en allemaal voor het goede doel: Cancer Research UK, waarvoor we met onze groep zo'n £250 pond hebben opgehaald! Hoera!

Na afloop gingen we picknicken en deed Fergus zijn cheerleadingroutine ook nog even buiten de wagen dunnetjes over:

na te zijn gevoerd door Mary

en Aoife deed haar versie van the Ashes (dat cricket... daar moet ik me toch eens in gaan verdiepen want ik snap er geen snars van!)

en grandad toekeek en zag dat het goed was

mijn eerste 'medaille'! yes!

leuke dingen doen

leuke dingen doen met een peuter... ik weet dat er blogs zijn die dit soort activiteiten verkopen als 'montessori' voor peuters (eieren pellen bijvoorbeeld. hmpf), maar voor ons is het gewoon lekker bezig zijn.

papieren poppetjes knippen en verven. we hadden een prachtig boek gevonden: the paper dolls, door Julia Donaldson. Een prachtverhaal over een mama en een meisje, een reeks poppetjes van papier, en over hoe soms dingen niet meer bestaan maar dan in je geheugen terecht komen, en dan later nieuwe herinneringen kunnen worden voor jouw kindjes. En natuurlijk moesten we toen zelf ook die poppetjes maken!

de plantjes water geven

pasta, knoopjes en cheerios rijgen op spaghetti (en dan de cheerios opeten. ze heeft ook een van de knoopjes geprobeerd te eten en doorgebeten, maar gelukkig bleef het maar bij een...)

huizen betoveren met haar toverstaf

binnen picknicken

"naaien" (kaartjen rijgen)

zaadjes planten en plantjes verpotten

in de bloesems rennen om dingen in de prullenbak te gooien

muizetrapjes vouwen

met bootjes spelen

de mona lisa natekenen

kunstige installaties bouwen

springen.

deze dame zit niet stil. Alles gaat met energie, haar goede buien en haar slechte buien. Heel vermoeiend, maar vaak ook heel leuk. 

en nu is het opeens een maand later alweer!

o jee... dat het zo slecht zou gaan met bloggen dat had zelfs ik niet verwacht, ondanks al mijn voorzorgsmaatregelen op instagram enzo.

we hebben het druk.
we slapen weinig.
ik heb weer twee afstudeerstudenten bij taalkunde hier die ik er tussen de bedrijven door in moet passen (want Fergus gaat niet nar de creche).
we zijn een week naar Nederland geweest voor een bruiloft, en verjaardag, oude vrienden, blijdorp en familiebezoek.
(we zijn langzaamaan een beetje minder HEMAfiel - echt hoor, ze hollen zo achter de trends aan, ik weet niet of ik daar blij om ben. Waar zijn de basics, HEMA?).
ik heb weer een gebroken kies gehad.
we hebben de handen vol met een baby die weinig lange pozen dut (maar daar over het algemeen niet minder gezellig om is, gelukkig) en een peuter die nu meestal niet meer slaapt overdag.

Fergus zegt mama en groeit gelukkig weer goed (die hapjes he, die doen het hem), maar is behoorlijk eenkennig op het moment.
Aoife wordt al een Echte Dame ('don't I?' - ze kwam laatst opeens thuis met deze vraagfrasen, zo schattig!) die gelukkig ook weer beter en beter alleen kan spelen en zich niet alleen maar door mij bezig wil laten houden.
Padraic heeft een landelijke prijs gewonnen voor een paper.
en ik heb me door mijn schoonmoeder laten overhalen om mee te doen met een Race for Life. Vijf kilometer rennen voor het Goede Doel, in dit geval Cancer Research UK. Rennen, lopen, joggen - het mag allemaal, maar ik dacht, als ik dit nu ga doen, dan ga ik het ook proberen goed te doen, dus na een week zoeken naar mijn hardloopschoenen twijfelen zal ik wel zal ik niet (ik ben niet zo'n sporter) heb ik eens gezocht in de app store (as you do) en besloten om het erop te wagen, met de app Get Running, from couch to five k. Ik zag hem en ik dacht: That's me!
I-de-aal.
Negen weken van drie maal per week trainen bereiden je voor op 30 minuten onafgebroken rennen. De app speelt over welke muziek je dan ook op de achtergrond hebt aanstaan, dus om het nog veel officieler te maken heb ik ook een gratis podcast gedownload met stampende renmuziek. Week een begon met een minuut rennen gevolgd door anderhalve minuut lopen, en dat dan acht keer, en dat wordt dan langzamerhand opgebouwd.Na drie weken kreeg ik enorme pijn in mijn knieen, en kon ik nauwelijks nog vooruit, maar door overdag wat minder mijn saltwater sandals te dragen, en wat meer mijn birkenstocks, en niet alleen maar Fergus in de sling te dragen, maar ook met de wagen te gaan, plus een oefening of twee courtesy of het gratis inloopspreekuur van de fysiotherapeuten boven de running shop hier om de hoek ging het al gauw weer beter. En nu ren ik al twintig minuten aaneen.  Klinkt misschien weinig, maar voor mij is dat echt heel wat, het langste dat ik ooit aaneen heb gerend voor zover ik me kan herinneren is de coopertest op school, meer dan twintig jaar geleden (het lijkt als de dag van gisteren overigens). Verrassing! Het bevalt me heel goed!

En had ik al gezegd dat het voor het goede doel is? Hier is de link mensen, ik ren samen met the Monas (schoonmoeder, en schoonzussen, nichtjes etc van de Monaghans), gaarne gul geven, dat kan via Paypal, dus er is geen reden om het niet te doen: raceforlifesponsorme.org/the-monas. Alle beetjes helpen.