Jawel, oma is hier al bijna een week en dat betekent -behalve schone ramen en een schone vloer- hulp met Aoife en een avondje uit voor papa en mama! Meestal is Aoife niet zo happig op babysitters, maar gelukkig ging het met oma gisteren heel goed, misschien ook omdat wij ons al met het eten de deur uit hadden gewerkt, zodat ze niet eens kon proberen om toch ons haar naar bed te laten brengen, of om wakker te blijven in de hoop dat wij dan niet zouden weggaan. Misschien is het ook gewoon zo dat zij nu ook beter snapt dat we echt terugkomen.
Dus dat was gisteren fish & chips voor oma en Aoife
een statieportret van ons (inclusief mijn 35 weken buik, opgezette enkels (laatste aanvulling op het symptomenlijstje - ik heb opeens heel veel sympathie voor oude dametjes met steunkousen, bij mij valt het nog wel mee, maar ik vind het nu al knap irritant) en twee nieuwe vullingen (inderdaad, gisteren weer een date met de tandarts gehad))
en dan zwaaien
en nog meer zwaaien
en uit eten. Bij de Dalton Rooms, omdat waar we eigenlijk wilden heengaan vol was. Daar bleek de filosofie more is more te zijn, want dit was alleen nog maar mijn portie eten:
en ik zit tegenwoordig na ongeveer een boterham al vol, dus kun je nagaan.
En daarna door naar the Dukes voor de laatste Woody Allen film: To Rome with Love. Er was de keus tussen deze film en James Bond. Ook leuk, maar we gaan meestal al naar actiefilms (omdat we niet veel keus hebben hier), dus Woody Allen it was. En een goede keus ook, met een enthousiast publiek, veel bekende gezichten in de bioscoop, verschillende verhaallijnen, prachtige beelden, mooie operamuziek en relaief weinig neuroses, maar wel veel absurdistische humor. De tenor die alleen in de douche tot zijn recht komt was onze favoriet:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten